West Kazachstan

Beste allemaal,

Hierbij het reisverslag uit Kazachstan. Verder zijn er vier nieuwe filmpjes waardoor je een stukje van de reis over de weg mee kan maken. Tenslotte is er een fotoserie toegevoegd.
We zitten op dit moment in Aktau aan de Kaspische Zee. Het is hier snoeiheet. Een graadje of 36. Gisteren in de auto bereikte het kwik de hoogte van 47 graden!! Maar de ijskast hield alles koel. En als we tijdens het rijden de airco aanzetten komt de binnentemperatuur op zo'n 30 graden uit.

22-07-2014
Op weg naar Kazachstan vanuit Rusland. We volgen de borden naar Atyrau. Bij het benzinestation zegt de vrouw die ons helpt dat de weg is afgesloten. Ze probeert uit te leggen hoe we dan moeten rijden "Mors, mors". We begrijpen er niets van en ook de vertaalapp geeft geen duidelijkheid. Een man voegt zich bij ons. Ook hij probeert met veel gebaren uitleg te geven. Als dit niet overkomt, biedt hij aan om ons voor 500 roebel de weg te wijzen. We gaan achter hem aan. We rijden een route ten zuiden van Astrakhan dieper de delta in. De man geeft waar voor zijn geld. Na 50 kilometer wijst hij ons de hoofdweg richting Atyrau. We verdwalen nog even in het grensplaatsje, maar dan zijn we toch bij de Russisch - Kazachstaanse grens. Geen problemen. We maken een praatje met een Russische jongen die vertelt medicijnen te studeren. Om zijn studie te betalen smokkelt hij wodka van Kazachstan naar Rusland. Hij vraagt of hij als arts in Nederland zou kunnen werken.
We rijden Kazachstan binnen. Kazachstan is even groot als West-Europa. Er wonen even veel mensen als in Nederland. Het landschap is vlak, dor, kaal, kaal en nog eens kaal. Er groeit hier vrijwel niets. Er zijn geen dorpen of mensen. Alleen de auto's op de weg.Dit is de oude Zijderoute. Je was hier 800 jaar geleden Marco Polo tegengekomen. Nu zien we af en toe een jaknikker, een woud van elektriciteitspalen, een trein die we af en toe passeren en natuurlijk de onvermijdelijke politie.
De weg wordt superslecht. Eén en al gat. De auto's rijden in slalom langs de gaten of pakken zo nodig de berm. Als het gat te groot is, zit er niets anders op dan er in te duiken en er aan de andere kant weer uit te klimmen. Na ongeveer 60 km verbetert het wegdek. Goede en slechte stukken wisselen elkaar af. Dat is riskant, want je rijdt nu wat harder maar mist gemakkelijk een gat. Af en toe maakt de auto een flinke smak.
We willen overnachten in een dorp dat te bereiken is via een zandpad. De lucht is zwanger van onweer, maar de zon schijnt in onze rug. Dat geeft een schitterend schouwspel. Het dorp bestaat uit verspreide huizen met kleurrijke daken, af en toe een kameel (2 bulten!), een paar bomen. We gaan bij een huisje staan waar de Kazachstaanse vlag wappert met de bedoeling om daar te overnachten. Een man vertelt ons dat we 3 km verderop het strand van de Kaspische zee kunnen vinden. We rijden er naar toe. Daar treffen we een schitterend decor: een groene zee, wat vissersbootjes en een heel ruim strand. Er is ook een restaurantje dat zowaar open is. We drinken en eten er wat. Een stel jongens uit het dorp komt een partijtje voetballen, maar daarna is het strand weer voor ons alleen.

23-07-2014
Verder gereden richting Atyrau. De weg was beter, maar het landschap is erg saai. Kaal, kaal en nog eens kaal. We zien paarden in een riviertje, kamelen, schapen, geiten en koeien. Vrijwel geen mensen. Regelmatig zien we een begraafplaats, met mooie bouwwerken voor de doden. We bezoeken er één. De meeste doden zijn jonger dan wij.
In Kulsary zoeken we een plaatsje voor de nacht. We vinden een hotel-restaurant waar we eten (erg duur) en de auto neer kunnen zetten. We maken voor het eerst gebruik van de eigen douche. Heerlijk! 's Avonds veel last van muggen (in de woestijn?). Ze zijn razendsnel en bijzonder taai.

24-07-2014
We rijden richting Beyneu over een rustige tweebaansweg. Worden door de politie aangehouden, maar ze kunnen niets vinden. We bezoeken een oase met daarbinnen een dodenstad. Na Beyneu wordt de weg erg slecht. We hobbelen verder en happen stof. Regelmatig moeten we van de weg af de berm in of we moeten helemaal van de weg af door het zand.Gelukkig is de ondergrond hard.  Ze zijn hier bezig met werkzaamheden aan de weg. Er moet een nieuwe weg komen.Naast ons zien we al stukken asfalt liggen maar we mogen er geen gebruik van maken. Vrachtwagens met enorme pijpen beladen (wel 4 meter middellijn) passeren ons. Andere vrachtwagens spurten gewoon door het zand enorme stofwolken achter zich latend. Het lijkt soms wel de rally Parijs - Dakar. Het slechte stuk duurt ongeveer 50 kilometer, we doen er 2,5 uur over. Daarna wordt de weg beter. Af en toe nog een slecht stuk, maar niet te vergelijken met hoe het was.
We stoppen in een dorp. We zetten de auto dicht bij het station tegenover een rij woonhuizen met de achterkant tegen een soort container zodat we kunnen douchen. Eerst komen een paar vrouwen bij ons langs daarna de kinderen. Harry zegt bij wijze van grap dat hij Pietje heet en Marleen Maria. De kinderen zijn niet bij ons weg te slaan. Er komen er steeds meer bij. Het gonst in het dorp over Pietje en Maria. Ze tekenen in de stof op de auto hartjes met een P en een M. Als Harry gaat douchen (we dachten dat ze even weg waren) piepen er 3 koppies om het douchegordijn. 's Avonds komen nog een paar mannen een kijkje nemen.  
De volgende ochtend is het rustig. De kinderen zitten kennelijk op school. We doen een paar boodschappen in het plaatselijke winkeltje en gaan op pad.
We vinden de mensen hier open en vriendelijk. Kazachstan is een islamitisch land, maar niet erg zwaar. We zien vrouwen met hoofddoeken, maar in het algemeen lijken zij behoorlijk zelfstandig. De mensen hier hebben sterk Aziatische trekken en zien er verzorgd uit. De gemiddelde levensstandaard is dank zij de olie heel redelijk.

25-07-2014
We gaan richting Shetpe. Eerst is de weg redelijk, daarna wederom een slecht stuk van 40 km waar we bijna 2 uur over doen. Geleidelijk aan verandert het landschap. Het is meer geaccidenteerd met af en toe wat kalklagen. We hebben gelezen dat je bij Shetpe goed kan kamperen in de Vallei van de Ballen. De ballen zijn grote ronde stenen die wel een omvang kunnen hebben van 2 meter. Volgens het boekje moet het 7 km buiten Shetpe liggen. We gaan eerst naar de berg Sherkala, een kalkberg van 300 meter hoog, die als een gigantische yurt boven het landschap uitsteekt.
In Shetpe vragen we aan diverse mensen de weg naar de Vallei van de Ballen, maar het zegt ze helemaal niets. Ze hebben er nog nooit van gehoord. We treffen een paar mannen die ons naar een winkel brengen waar we internet kunnen gebruiken. We laten op de computer de plaatjes zien van de Vallei maar er gaat nog steeds geen lichtje branden. Dan is er iemand die op basis van de locatie genoemd in het reisboekje er achter komt dat de Vallei niet bij Shetpe ligt, maar bij een plaatsje 70 kilometer verderop. Daar is het wederom zoeken. De mensen kennen het niet. Uiteindelijk hebben we het gevonden maar we konden geen toegang vinden voor de auto. We overnachten midden in de steppe met alleen maar wat paarden. Heel in de verte zien we de auto's rijden. Het is hier erg stil. Er waait een harde bries met af en toe een wervelwind.'s Morgens nemen we een juichfoto.

26-07-2014
We rijden richting Aktau. We willen een ondergrondse moskee bezoeken maar helaas was de weg te slecht voor onze auto. Het lukt niet om ter plekke een 4WD te huren. Onverrichter zake rijden we door naar Aktau.
15 km voor Aktau een grote dodenstad bezocht en daarna een hotelletje gezocht. Even een paar dagen bijkomen.'s Avonds shaslick gegeten. Vandaag slechts 10 euro uitgegeven, het minste tot nu toe.  

We blijven nog een paar dagen in Kazachstan. Dan nemen we die verschrikkelijke weg opnieuw terug naar Beyneu. Vandaar gaan we naar Oezbekistan.