Mexico

Beste allemaal

Van alle landen in Centraal Amerika is Mexico verreweg het grootste. We doorkruisen het land van het zuidoosten naar het noordwesten. Van El Ceibo, de grens met Guatemala tot San Luis, de grens met de Verenigde Staten is het over de kortste weg bijna 4000 km. Je rijdt natuurlijk nooit recht toe recht aan, dus voor ons was het ongeveer 5000 km. Omdat Mexico de vorm heeft van een boog, reden we aanvankelijk vooral westwaarts, pas na Mexico Stad gingen we meer noordelijk. We passeerden daarbij drie tijdzones. Het landschap varieerde sterk van jungle in het zuiden, het bergachtige gebied van Chiapas, de hoogvlakte die een derde van het land omvat en in het noorden meer woestijn en halfwoestijn. Mexico heeft over het algemeen een heerlijk klimaat. Overdag warm met veel zon maar ’s nachts kan de temperatuur  flink dalen tot zo’n 10-15 graden.

Niet alleen het landschap is divers, ook de bezienswaardigheden zijn erg verschillend. In het zuiden bezochten we de Maya tempels Palengue en Tonina, een minder bekende, maar vooral door zijn ligging imposante Maya ruïne. Vanaf de tempel die is gebouwd op een heuvel heb je een prachtig uitzicht over de vlakte. Via Agua Azul, een fraaie waterval, rijden we naar San Cristobal, de hoofdstad van Chiapas. De meeste inwoners van deze staat zijn boeren van vaak indiaanse afkomst. Veel mensen spreken geen Spaans maar een van de overgebleven Maya talen. Het is een roerige provincie waar de indianen graag zelf het heft in handen nemen. Om de onrust te beteugelen zijn een aantal autonome gemeentes gecreëerd waar traditioneel indiaanse waarden (todo por todos, alles voor allen) de boventoon voeren. Dat betekent ook eigen regels. Zo kan je langs de weg tot stoppen gedwongen worden door een touw dat over de weg is gespannen. Er wordt dan verwacht dat je een aantal pesos geeft, waarna ze het touw laten zakken. Een officieuze tol, zeg maar. Ook passeerden we een paar maal een betaalloket  voor de autoweg, de officiële tol. Deze waren tijdelijk bezet door jongelui, als teken van protest tegen het één of ander. Voor ons een meevaller want hun protest hield in dat iedereen mocht doorrijden zonder iets te betalen. Andere hoogtepunten waren de ruïnes van de oude stad Teotihuacan bij Mexico Stad, de kleurrijke en levendige stadjes Guanajuato en Zacatecas  op de hoogvlakte, het spotten van walvissen en een bezoek aan de zoutfabriek op het schiereiland Baja California.

Zacatecas is een stad, gesticht in 1546 door de Spanjaarden nadat er rijke zilveraders waren ontdekt. Zacetecas groeide snel uit tot een van de grootste mijnbouwcentra van Mexico. Zilver uit Zacatecas werd hier gemunt en naar Europa verscheept met de zilvervloot. De stad is gebouwd in een diep ravijn en ligt op 2450 meter boven zeeniveau. Het koloniale centrum staat op de werelderfgoedlijst van de UNESCO. Naast de rijk versierde kathedraal bevinden zich hier nog tal van andere kerken.(Wat hebben de Spanjaarden toch veel kerken gebouwd).  De straten zijn smal en bochtig. Je waant je hier nog in een andere tijd.
Na het eten wandelen we naar de Plaza de Armas. Bij de poort naast de kathedraal speelt een muziekorkest  met grote blazers en trommels. Het klinkt goed. Er zijn heel wat toeschouwers en een aantal mensen waagt zich aan een dansje. Is dit een feestje?  Als de groep zich in beweging zet gaan we er achter aan. Als de rattenvanger van Hamelen baant  het orkest  zich al blazend en trommelend  een weg door de smalle straten. Af en toe wordt er gestopt bij een pleintje. Steeds meer mensen sluiten zich aan. De groep dansers, aangemoedigd door de toeschouwers wordt groter en enthousiaster. Er worden yells gezongen in een soort samenspel met de muzikanten. De stemming is uitbundig. Er wordt flink gedronken. Ook wij krijgen een aarden bekertje dat je met een koord om je hals hangt. Daarin wordt uit grote plastic flessen tequila geschonken. Er loopt een jongen met een ezel mee. De ezel draagt grote tassen met nieuwe flessen tequila. Ook de lege flessen worden hierin gestopt. Diverse mensen maken een praatje met ons. We horen dat dit feest ter ere is van een trouwpartij. De officiële bruiloft is morgen. De moeder van de bruidegom vertelt dat de band is ingehuurd door de familie. De ‘callejoneada’ zoals ze het noemen is een oud gebruik. In dit geval gaat het om een bruiloft maar het kan bijvoorbeeld ook bij een verjaardag of een andere familiegebeurtenis. Wij lopen mee met de troep tot het einde, dat is wederom de Plaza. Daar staat inmiddels een ander orkest. Ze spelen klassieke muziek.     

De wegen in Mexico zijn goed. Ze zijn vaak aangelegd door weinig bevolkte gebieden ver buiten de steden. De snelwegen zijn meestal 4-baans, soms zijn het 2-baanswegen met inhaalstroken. Er zijn regelmatig poortjes waar je moet betalen. De prijs varieert nogal. Van 1 tot 6 pesos per km d.i. 5 tot 30 eurocent. In een stedelijk gebied betaal je vaak wat meer. Maar ook het soort weg speelt een rol en of er werkzaamheden zijn. Je kunt natuurlijk ook de gewone weg nemen, maar dat schiet minder op. De autoweg en de gewone weg liggen vaak dicht bij elkaar zodat je makkelijk kan switchen. In veel grote steden is er een ‘periferique’ zodat je niet door het centrum hoeft. In Puebla, een miljoenenstad was er zelfs een aparte baan die als een gigantisch viaduct over de stad heen ging. Duur maar wel erg gemakkelijk.
Naar verluid zijn verkeersdrempels  een Mexicaanse uitvinding. Tegenwoordig vind je ze in heel veel landen, maar de Mexicaanse zijn ook vandaag de dag nog een stuk gemener. Ze zijn vaak van beton. Iets te snel er over heen en je maakt een flinke smak.
Op de snelweg zal je ze niet vinden, maar daarbuiten is het hele land bezaaid met topes, zoals ze de drempels hier noemen. Elk dorp heeft er wel een aantal. Maar ook buiten de bebouwde kom, kun je ze zo maar tegenkomen. Vaak zijn ze aangegeven, maar niet altijd. Door de schaduw van de bomen op de weg zijn ze dikwijls nauwelijks te zien. Als je er dan één mist met hoge snelheid , kan het je een schokbreker kosten.
De Ruta 199 van Palengue naar San Christobal is beroemd vanwege de vele bochten maar vooral ook de topes. Wij zijn ze maar eens gaan tellen. Over een afstand van 13 km kwamen we op 100 topes. De hele weg is 200 km. Dus tel maar uit. Wij en de auto hadden  het zwaar te verduren. We hadden een paar missers bij gelukkig niet al te hoge drempels. Ook moesten we af en toe flink remmen.

Het rijden door Mexico is één ding, maar het krijgen van een autoverzekering had nog heel wat voeten in de aarde. In Zuid Amerika hadden we 1 verzekering voor de meeste landen. In Centraal Amerika gaat dat anders. Je moet het regelen per land. Soms zoals in Costa Rica kan je de verzekering bij de grens kopen.  Maar vaak lukt dat niet. De ene keer kun je de auto niet verzekeren omdat deze een buitenlands kenteken heeft. Een andere keer moet je het in een naburige plaats doen. Het kan gebeuren dat dit kilometers verder is en dat je al weer bijna het land uit bent. Per saldo was de auto niet verzekerd in Nicaragua, Honduras, El Salvador en Guatemala. Heel onprettig. Als je echter kijkt naar wat dit soort verzekeringen maximaal uitkeert bij een ongeval dan is dat meestal zo’n 10.000 euro. In het ergste geval zou je dit dan zelf kwijt zijn. Ook onprettig maar te overzien. Maar gelukkig hebben we in nergens brokken gemaakt.
In Mexico, een federale republiek, is het in de meeste staten verplicht om verzekerd te zijn. Bij de grens konden we echter geen verzekering kopen. En ook elders was dat nog niet zo gemakkelijk. Verscheidene keren werd de verzekering geweigerd omdat het een Nederlandse auto was. Ook werd de verzekering een keer geweigerd omdat de bestuurder de 65 jaar was gepasseerd. Na veel zoeken hebben we gelukkig toch een verzekering af kunnen sluiten.

Soms hebben we even genoeg van het kamperen en zoeken we een hotelletje. In Mexico zijn deze in het algemeen schoon, comfortabel en goedkoop. Voor 30 euro per nacht slaap je in een goed bed en heb je een lekkere douche. Ook is het fijn om even wat meer ruimte te hebben. Dus zoeken we meestal naar een wat grotere kamer of appartement.  Een probleem daarbij is vaak om iets te vinden met een veilige parkeerplek voor de auto. Vooral de hoogte is dikwijls een obstakel omdat veel parkings een hoogtelimiet hebben. Meestal gaan we eerst even kijken of we de auto wel kwijt kunnen. Soms nemen we de gok en reserveren van te voren logies. Dan kom je soms voor verrassingen te staan. Dat was ook het geval in San Cristobal. De navigatie stuurt ons dwars de stad door. Het is er een drukte van belang. We zijn een uur verder als we het adres vinden van het appartement. In een smalle, doodlopende straat met kleine huizen bevindt zich heel onverwacht achter een poort een ruime tuin met een vijftal appartementen. Het ziet er geweldig uit. Er is één probleem nl dat onze auto net te hoog is voor de poort. Samen met de eigenaar gaan we op zoek naar een goede plek voor de auto. Er zijn in de buurt voldoende plaatsen. Maar de ene parking is te laag en op een andere is geen plek. José doet zijn uiterste best, belt diverse mensen en praat als Brugman. Uiteindelijk vindt hij iets. Omdat er aan de bovenkant van de poort een elektrische draad loopt, fröbelt hij van een paar stokken een lange haak in elkaar. Hiermee tilt hij de draad op terwijl Harry de auto naar binnen manoeuvreert. Het gaat maar net. Aan beide kanten is nog geen centimeter ruimte.

Mexico staat bekend als een  onveilig land. Er is extreem veel geweld, het land telt de meeste moorden per inwoner en heeft veel drugsbendes. Als je vooraf de informatie hierover leest zou je er eigenlijk niet heen willen. Dit is in contrast met de verhalen van mensen die er geweest zijn. Alle reizigers die we tegenkwamen en die er waren geweest, waren bijzonder positief over het land en vooral over de mensen. We hoorden geen nare verhalen. Zelf hebben we ook geen vervelende dingen meegemaakt. In tegendeel, de mensen zijn erg vriendelijk, uitnodigend en behulpzaam. Zo overnachten we op een camping bij de Maya ruïne Tonina. Heel mooi plekje, maar helaas is het restaurant gesloten. Op de kip na kunnen we zelf eten maken. We hebben rijst, uit Nederland meegenomen kruiden van Conimex,  bosuitjes en ananas. We vragen de man van de camping of hij misschien kipfilet heeft. Hij moet het even aan zijn vrouw vragen. Zij denkt dat er wel  wat is in de koelkast van het restaurant. Het probleem is dat de deur van de keuken op slot zit. Zij zelf hebben geen sleutel. Maar niet getreurd. “Espera un minuto”. Ze halen een groot mes en proberen daarmee de deur open te wrikken. Maar zo gemakkelijk gaat het niet. De deur geeft geen krimp. Dan wordt er een machete, een soort kapmes, bijgehaald. Deze wordt in de sponning van de deur geplaatst waardoor er een kleine opening ontstaat en daar vliegt de deur open. De kip is heerlijk gekruid en het is echte scharrelkip, lekker mals. We eten die avond de lekkerste ayam paniki van de hele reis. Waar kom je zo iets nog tegen?

Inmiddels hebben we Mexico verlaten en zijn we aangekomen in Arizona in de VS. Het zou hier de beste tijd van het jaar moeten zijn, maar gisteren sneeuwde het nog. Het klimaat roert kennelijk ook hier zijn staart. We genieten van de prachtige natuur  maar verder is het wel wennen om na 4 maanden weer in zo’n georganiseerd land te zijn. Het plan was om de auto achter te laten in Los Angeles en eind maart terug naar Nederland te vliegen. Maar zojuist vernamen we van de heer Trump (wat een snoever is dat toch) van het inreisverbod van mensen die uit Europa komen. Nu is dat geen probleem want wij willen niet naar de VS maar naar Nederland. De vraag is alleen of de KLM met een leeg vliegtuig naar de VS vliegt om ons op te halen. Er is nog veel onduidelijk want het verbod is op moment van schrijven nog geen 24 uur oud. Dus we zullen moeten zien of, hoe en wanneer we thuis komen.