Thailand en Cambodja

Beste allemaal,

In een rustig tempo rijden we van Noord Thailand naar Bangkok. We rijden over goede, niet al te drukke wegen. Het decor wisselt steeds: dichtbegroeide bergen, fel groene rijstvelden, uitgestrekte plantages van rubberbomen en palmen. We bezoeken de oude hoofdstad van Thailand, Ayutthaya. En we gaan een dagje de grens over naar Myanmar, het vroegere Birma. Zie de foto's.
Het rijden over de wegen is een genoegen totdat je bij de hoofdstad geraakt. Het verkeer in Bangkok is een beetje een ramp. Het eerste nadeel is natuurlijk dat ze in Thailand links rijden. Ons stuur zit aan de verkeerde kant wat het rijden in druk verkeer er niet overzichtelijk op maakt. Verder rijden ze hier net als in China: ze geven geen voorrang, ze wurmen zich in elk vrijvallend gaatje, ze passeren links en rechts, kortom het verkeersgedrag is behoorlijk agressief. Daarbij is de hele infrastructuur gericht op snelle doorstroming. De doorgaande wegen zijn allemaal éénrichting. Soms moet je kilometers rijden voordat je ergens kunt keren om de goede richting op te gaan.
Bovendien heeft men een web van zwevende snelwegen aangelegd pal boven de bestaande verkeersaders. Je kunt je voorstellen dat de navigatie daar grote problemen mee heeft.Twee van onze navigatiesystemen raken geheel in de war. Met ons derde systeem dat vooral geschikt is voor de pistes in Mongolië komen we nog het verst. Hiermee kunnen we op het kompas navigeren. Met de nodige verkeersovertredingen en kamikaze-acties komen we uiteindelijk met het zweet in onze handen op de bestemming aan.

In Bangkok hebben we twee dingen te doen. Ten eerste moeten we een paar nieuwe schokbrekers hebben. Door al het gehobbel in de stan-landen en Mongolië hebben ze het begeven. De revisie in Chiangmai was onvoldoende. De Mercedes dealer in Bangkok blijkt ze echter niet op voorraad te hebben. Ze zijn zelfs niet aanwezig in Thailand. Ze moeten vanaf Singapore worden opgestuurd. We betalen de helft van de verwachte kosten vooruit en spreken af dat we over een paar weken terugkomen voor de vervanging.
Het tweede actiepunt is Samira op halen van het vliegveld. Dochterlief reist twee weken met ons mee. Het plan is om van Bangkok naar Cambodja te reizen, de tempels van Angkor Wat te bezichtigen, dan door te gaan richting de Mekong. Daar doen we dan een toer met de brommer. Vervolgens willen we naar de  peperstad Compot die vlak bij de grens met Vietnam ligt en waar ze de heerlijkste peper van de wereld hebben. De trip eindigt dan in Phnom Penh. Vandaar hebben we voor Samira een ticket geboekt naar Bangkok met een aansluitende vlucht naar Nederland. Wij zijn van plan om dan nog twee weken in Cambodja te reizen alvorens terug naar Thailand te gaan.
 
De volgende dag Samira opgehaald van het vliegveld. We zijn er al om even over 9.00 uur. Om 11.30 uur stapt ze de ontvangsthal binnen. Dikke tranen natuurlijk. Heel erg fijn dat ze er is. We kletsen even wat bij in de auto en dan gaan we op pad in oostelijke richting. Onze bestemming voor vandaag is het plaatsje Nang Rong dat dichtbij de Cambodjaanse grens ligt. Vlakbij zijn oude tempels uit de Khmer tijd (10e -13e eeuw). Vast een voorproefje voor Ankhor Wat. Samira is moe en gaat achter in de auto liggen slapen. Tegen de avond arriveren we in het hotel. Niet erg gezellig, maar ruime kamers en lekkere bedden.

De volgende ochtend de tempels bekeken, heel sfeervol. De eerste tempel ligt op een heuvel, je komt er via een hoge trap. De tweede tempel is omringd door waterbassins met waterlelies. We zien een schurftige hond. Je wenst het beestje toe dat iemand hem uit zijn lijden verlost. 's Middags rustig aan gedaan. Samira heeft nog steeds last van haar jet leg.

1 februari 2015. Onverwachte problemen.
We rijden naar Poi Pet, de grensplaats met Cambodja. Het is er een
drukte van belang. Mannen en vrouwen manoeuvreren houten karren met hoog opgestapelde waren door de smalle poort. Veel mensen zijn armoedig gekleed. Sommigen hebben in geen maanden water gezien. Wat een verschil met het veel welvarender Thailand.
De uitreis uit Thailand verloopt zonder problemen. Harry rijdt de auto verder. Een man in uniform beduidt hem dat hij niet door moet rijden en de auto moet parkeren in het niemandsland tussen Thailand en Cambodja. Veel bedelaars hier. Ze staan voor de poorten van protserige casino's. Het is een perfect decor voor een film noir.
Marleen en Samira moeten een papier invullen als check op de gezondheid. Zeven jaar geleden kregen we hier nog een thermometer in ons oor gestopt. Bij het immigratiebureau aan Cambodjaanse kant staat een enorme rij mensen te wachten voor hun visum. Althans dat denken we. Als we ruim een uur gewacht hebben en aan de beurt zijn, blijkt dat we in de verkeerde rij staan. Deze rij is niet voor het visum maar alleen maar voor entree stempels. We moeten terug om het visum te halen. Een jongeman biedt zich tegen vergoeding aan als fixer, een ritselaar. Hij helpt ons en gidst ons naar de goede plaats. Achter een tafeltje zitten een aantal douaniers. Het is heel rustig. Er is verder niemand. Hier moet je zijn voor je visum. We worden snel geholpen. Terug naar de andere rij. We mogen vooraan aansluiten. De mensen achter ons reageren verbaasd, maar als we het uitleggen begrijpen ze het wel. Na het stempelen van duim en vingers wordt de stempels in ons paspoort gezet.
Met de jongeman die ons nog steeds vergezelt, gaan we naar de douane om de auto in te voeren. Daar wacht ons een grote teleurstelling. We mogen niet met de auto Cambodja in. De douanier is een enorme botterik die ons nauwelijks te woord wil staan. Hij wijst naar onze fixer die ons maar moet vertellen dat we niet verder mogen. We krijgen geen uitleg of verdere toelichting. Hij gaat iets anders doen en stuurt ons het kantoortje uit. Als we niet weggaan en om nadere uitleg vragen graait hij een papiertje uit een la en zegt dat we iets dergelijks nodig hebben. Zonder zo'n formulier mag de auto Cambodja niet in. Het blijkt te gaan om het Carnet de Passage.

Het Carnet de Passage
Bij de voorbereiding op de reis had Harry gecheckt in welke landen een Carnet de Passage nodig is. Een carnet is een douanepapier dat moet voorkomen dat je niet heimelijk ergens je auto verkoopt. Het idee er achter is als volgt. In Nederland stort je een bepaalde borg of bankgarantie van bijv. 10000 euro bij de ADAC, de Duitse zusterorganisatie van de ANWB.  Ga je een land binnen dat aangesloten is op dit carnet systeem dan krijg je een invoer stempel op het carnet. Ga je het land weer uit dan krijg je een uitvoer stempel. Heb je geen uitvoer stempel dan kan de douane van het betreffende land de borg opeisen als invoerheffing. Heb je echter alle uitvoer stempels dan krijg je aan het einde van de reis je borg weer terug. Op de website van de ADAC staat dat je geen carnet voor Cambodja nodig hebt omdat ze geen lid zijn van dit douaneverdrag. Dus de eis van de douanier dat we een carnet moeten hebben is complete onzin.
In een internet cafe drukken we de pagina's af waarop staat dat we voor Cambodja geen carnet nodig hebben. Met het papier gaan we terug naar de douane. De hork is intussen verdwenen. Er zit nu een andere douaneman die ons in het Engels aanspreekt en vriendelijk vraagt wat hij voor ons kan doen. We leggen hem uit dat we voor Cambodja geen Carnet nodig hebben en laten het papier zien. Hij bestudeert het aandachtig maar geeft geen krimp. Er is nog wel een andere mogelijkheid maar dat moet in Phnom Penh geregeld worden. En dat duurt tenminste een week. Dat is voor ons geen optie. Hoe we verder ook praten, hij kan ons niet door laten. Hij heeft orders. Hij is niet bevoegd om die te veranderen. Er wordt nog een collega bij gehaald, maar het mag niet baten. Harry vraagt aan de fixer of 100 dollar verstopt in de auto papieren alsnog de zaak kan regelen. Maar de man schudt ontkennend het hoofd.

Autoloos verder.
De Cambodjaanse grens blijft voor ons gesloten. De fixer adviseert ons om de auto in het niemandsland achter te laten en met de taxi verder te gaan. We hebben de nodige aarzeling om dit te doen. Er heerst hier een broeierig sfeertje. We denken dat als we de auto zomaar hier achterlaten we hem volledig geplunderd terug zullen vinden.  Maar wat is het alternatief? We vinden gelukkig een bewaakte parkeerplaats even verderop in niemandsland. We pakken wat kleren in een tas en vertrekken per taxi naar Battambang, een stad 150 km van de grens, waar we in het donker aankomen. Daar vinden we een prima hotel met een 3 persoonskamer voor slechts 30 dollar. Met de tjoetjoek naar een restaurantje. Lekker gegeten met een fles goede rode wijn. Maar dat neemt niet weg dat de stemming enigszins bedrukt is. We zullen de plannen moeten wijzigen. We besluiten om vijf dagen in Cambodja te blijven. Morgen het plaatsje Battambang bekijken. Overmorgen met de boot over het Tonle Sap meer naar Angkor Wat. Daar twee dagen langs de tempels toeren. Vandaar weer terug naar de grens om de auto te halen. De laatste week van Samira's vakantie gaan we in Thailand dan langs de eilanden in de golf van Siam. Ook leuk, maar niet wat we ons hadden voorgesteld. Jammer, maar het is niet anders.

2-02-2015. Battambang
Met de tjoektjoek omgeving van Battambang bekeken. We gaan eerst naar de bamboetrein. Het treintje is een bamboebed op onderstel met wielen. Het is een enkel spoor. Als er een tegemoetkomend trein is dan moet één van de karretjes van de rails worden gehaald. Vroeger werd dit spoor gebruikt om naar de rijstvelden te gaan. Nu is het een toeristische attractie. De rit met de tjoektjoek gaat over het platteland rondom Battambang. De houten huizen zijn ruim opgezet. Vaak staan er op het erf fruitbomen zoals Jack fruit, mango of papaja. We rijden langs de rivier. We passeren een smalle brug waarbij wij moeten uitstappen om lopend naar de overkant te gaan. In een boom hangen vliegende honden.  We bezoeken een wijnproeverij en rijden door naar Phnom Banan. Om de sfeervolle tempel op de heuvel te bereiken moet je een  steile trap beklimmen. We eten een hapje in een van de eettenten. We worden bediend door een Belgische man die hier al jaren woont. Op de scooter gaat hij voor Harry een pakje sigaretten halen. Dan vervolgen we onze  tocht door de rijstvelden over smalle zandweggetjes. Het is flink hobbelen. In een riviertje zijn jongens bezig om een dam te bouwen. Daarna scheppen ze het water weg en halen de vissen er uit.
We bezoeken de Killing Caves van Phnom Sampeau. In de tijd van Pol Pot diende de tempel als gevangenis. De mensen werden eerst vermoord en daarna door een groot gat in de grot naar beneden gegooid. De resten van botten en beenderen liggen er nog. In een vitrine liggen de schedels hoog opgestapeld. De grot is nu een bedeplaats. Een liggende boeddha waakt over de mensenresten. We bezoeken de tempels op de top van de berg. Het uitzicht is mooi, maar de tempel is slecht onderhouden.
Beneden tegenover de hoog oprijzende kliffen wachten we op het uitzwermen van de vleermuizen. Exact om kwart voor 6 komen de eerste vleermuizen naar buiten. Daarna volgen er duizenden. Het is één grote sliert vleermuizen die in een slingerende beweging door de lucht zwermt. Ze gaan richting rivier voor voedsel (kleine insecten) en in de avond zullen ze weer terug keren. Volgens de tjoektjoekchauffeur zijn het er meer dan 2 miljoen.

3-02-2015. Boottocht naar Seam Reap.
We vertrekken met de slow boat van Battambang naar Siem Reap, een plaats vlakbij de tempels van Anchor Wat. Het eerste deel gaat over de rivier, het tweede over een meer. Zeven jaar geleden hebben we deze tocht ook gemaakt. Er is niet veel veranderd. Langs de oevers wonen vooral vissers afkomstig uit Vietnam. Af en toe passeren we een dorpje, maar de meeste mensen wonen hier in schuiten of soms zelfs tenten. Vaak is de boot op de oever getrokken en wordt zo als woning gebruikt. De armoede is schrijnend. Veel meer dan kleren en kookgerei hebben deze mensen niet. Als we langsvaren zwaaien de kinderen ons vrolijk toe. Het is nu droge tijd en het water staat erg laag. Het lukt de schipper met moeite om onze boot door de vaargeul te manoeuvreren. Regelmatig lopen we vast. Dan springt de bemanning het water in om de boot weer vlot te trekken. Een vrouw probeert haar netten te sparen als onze boot met een vaartje tegen de oever botst. Ze kijkt boos, maar de schipper doet alsof hij het niet merkt. Mannen staan tot hun middel in het water en harken met een haak over de bodem om garnalen te vangen. In de bocht worden we ingehaald door een grote boot die wordt voortgesleept door een kleine platte schuit. Het past allemaal maar net. Langs de oever groeien bomen met grote luchtwortels. Af en toe zien we een stukje akker, witte koeien bewegen zich traag voort over het pad boven ons. Een paar kilometer verder in de delta zien we drijvende tuinen. Op bamboe vlonders staan gigantische schepnetten van zeker 12 bij 12. Ze worden bediend vanuit een hutje op de vlonder. De vangst lijkt niet erg groot.Het laatste uur varen we over het Tonle Sap meer. Om 4 uur 's middags arriveren we  bij de aanlegplaats. Vandaar rijden we in een tjoektjoek door naar Siem Reap. We huren een dure kamer voor 3 personen. 's Avonds heerlijk gegeten. Heel vriendelijke bediening.  

4/5-02-2015. Anchor Wat
De tempelcomplexen van Anchor Wat strekken zich over vele vierkante kilometers uit. Het is enorm, zowel in grootte als in stijl. Om ze te bezoeken huren we een tjoektjoek waar we met zijn drieën in kunnen zitten. Wat moeten we er eigenlijk over zeggen?  Het blijft indrukwekkend. Er zijn boeken vol over geschreven. Dichters hebben het bezongen. Het is het Walhalla voor archeologen en kunstliefhebbers. De foto's geven een beter beeld dan woorden kunnen doen.
De meeste complexen dateren uit de tijd tussen 1000 en 1200 AD en zijn gebouwd door de Khmer, een volk met een hoge beschaving. Door uitgekiende landbouwtechnieken konden ze met een beperkt aantal mensen grote oogsten genereren. De mensen die daarbij niet nodig waren werden te werk gesteld bij de bouw van de tempelcomplexen. Het moeten duizenden en duizenden mensen geweest zijn. Toen deze complexen tot stand kwamen, leefden wij in Nederland nog in de donkere middeleeuwen. Zonder overdrijven kun je zeggen dat wij in west Europa toen een paar honderd jaar achterliepen. Maar het kan verkeren. Toen de Portugezen en later ook de Nederlanders rond 1600 Cambodja aandeden waren de rollen omgedraaid. De westerse handelsgeest, wetenschap en techniek had de achterstand in een voorsprong omgebogen. Wat dat betreft leert de geschiedenis dat het altijd gaat om golfbewegingen die van plaats tot plaats en van tijd tot tijd verschillen.
We zijn hier 8 jaar geleden ook geweest. Toen was het ook druk met duizenden toeristen maar het was minder druk dan nu. En er is een groot verschil te constateren. Toen was naar ruwe schatting 90 procent van de toeristen afkomstig uit het westen. Nu is dat gedaald tot onder de 50 procent. De meeste bezoekers zijn nu van aziatische oorsprong: Chinezen, Japanners, Koreanen en welgestelde Thai. En er zijn veel Russen.
Wat dat betreft illustreren de bezoekers aan Anchor Wat een nieuwe golfbeweging: de neergang van de overheersing door het Westen en de opkomst van het Oosten. vanuit ons perspectief is dat wellicht spijtig, maar het is een onmiskenbaar feit. We kunnen er maar beter aan wennen. De huidige golfbeweging gaat niet zomaar veranderen.   

6-02-2015. Terug naar niemandsland
Vroeg opgestaan. De vorige avond hebben we een taxi geregeld die ons terug naar de grens brengt. Stipt om 7 uur verschijnt de man. We zijn toch wel enigszins gespannen. Hoe zullen we de auto aantreffen? We zijn er niet gerust op. Want wat betekent bewaakt parkeren in niemandsland? Wie zwaait de scepter in niemandsland? Is dat de Thaise of de Cambadjaanse politie. Of is het een vacuüm? En wat doe je dan als er ingebroken is of nog erger dat de complete auto is gestolen, waar geef je dat aan?
Na 2 uur rijden komen we aan bij de grens. We moeten eerst door de Cambodjaanse paspoortcontrole alvorens niemandsland te betreden. We lopen naar het gebouwtje toe. Er staat een gigantische rij te wachten. Dat wordt uren in de rij staan. We schikken ons in ons lot. Maar  net als we achteraan willen sluiten komt de fixer die ons verleden keer met hand en spandiensten geholpen heeft voorbij. Hij vraagt of we echt in de rij willen staan. Natuurlijk niet, maar wat kunnen we anders. De man zegt dat hij wel wat kan regelen. Voor 200 baht per persoon (5 euro) krijgen we een voorkeursbehandeling. Hij neemt geld en paspoorten en geeft die aan  een douanier. Hij gebaart ons door te lopen. We passeren de rij en lopen naar de slagboom. En jawel, na een paar minuten komt de fixer met ons afgestempelde paspoorten aan. We mogen door.
We lopen naar de parkeerplaats waar de auto is gestald. We slaan de hoek om. vanuit de verte zien we hem staan. Grote opluchting, de auto is in elk geval niet gestolen. Is er ingebroken? Bij de auto aangekomen lopen we erom heen. Tweede opluchting. Er zijn geen sporen van braak. De auto is in prima staat. Alle zorgen om niets. Het enige wat vervelend is, is dat de huishoudaccu bijna leeg is. Omdat de zonnepanelen in de schaduw stonden is de accu niet bijgeladen en heeft de ijskast hem leeggetrokken.
De formaliteiten aan Thaise kant verlopen vlot en rond het middaguur zijn we de grens over. We rijden naar een strandje vlak bij Trat. Huren daar een bungalow. Samira slaapt in de auto. Geprobeerd de nu overbodige vlucht van Phnom Penh naar Bangkok te annuleren maar dat lukt niet. Jammer van de 150 euro.

De laatste week van Samira's vakantie treedt plan B in werking.We nemen het veer naar het eiland Ko Chang. Hoge bergen, steile weg. Het is een mooi eiland, maar erg toeristisch. We vinden aan de zuidkust een hutje bij een guesthouse aan een leuk strandje. Redelijk rustig, lekker chill! Harry en Samira gaan op de scooter naar een vissersplaatsje en een ander strand.
We blijven er een paar dagen en gaan dan naar Bangkok. Goede weg. We komen vrij gemakkelijk de stad in. Alleen het laatste stuk is file. Om bij ons hotel te komen, moeten we weer vreemde capriolen uithalen zoals een rare U-bocht waarbij we 3 rijen auto's moeten snijden om te kunnen keren. Het is niet toegestaan maar ja, hoe kom je anders aan de overkant.

Samira ontmoet een oud vriendinnetje, Carry. Zij kent haar van de vakantie uit Vietnam. Toevallig is zij nu ook in Bangkok. Ons hotel blijkt vlak bij het appartement te liggen waar zij logeert. Over toeval gesproken.
Samira en Carry gaan 's avonds stappen. Vooral Samira is enigszins ontdaan over de alom aanwezige sex industrie in de hoofdstad. En het is waar, het blijft toch een genant gezicht om een oude opa van 80 jaar hand in hand te zien lopen met een meisje dat zijn kleindochter had kunnen zijn.

De volgende dag zetten we Samira op het vliegtuig naar Nederland. Wij gaan door naar de Mercedes dealer om de schokbrekers te vervangen. Ze zijn inderdaad aangekomen vanuit Singapore. De vervanging verloopt vrij vlot. We gaan ook even langs een bedrijf dat de verscheping van auto's regelt. In Nederland hadden we een offerte gekregen voor een roro boot vanaf Singapore. Bij roro rijd je bij vertrek de auto in het ruim (roll on). Op de bestemming aangekomen rijd je de auto uit het ruim (roll off). Je moet de sleutels wel afgeven zodat de bemanning tijdens de reis de auto kan verplaatsen. Maar dat geeft naar nu blijkt twee problemen. Het eerste probleem is dat auto's op roro boten bijzonder inbraak gevoelig zijn. Er zijn campers op deze wijze verscheept die bij aankomst in de haven helemaal geplunderd waren. In sommige gevallen heeft men zelfs de deuren dicht laten lassen om dat te voorkomen. Maar dat vinden we te gortig. Een tweede en onoverkomelijk probleem is dat Singapore sinds kort de grens heeft gesloten voor campers. Je komt het land dus niet eens binnen. Dat betekent dat we de auto moeten verschepen vanaf Maleisië.
We hebben bij verscheidene bedrijven een offerte aangevraagd voor het verschepen van de auto van Maleisië naar Nederland. Tot nu toe zonder enig resultaat. Misschien komt dat omdat de auto niet in een gesloten container past. Als je geen roro wilt en een gesloten container is geen optie dan is de enige mogelijkheid een zogenaamd flat-rack. Dit is een open container die boven alle gesloten containers op het schip wordt geplaatst. We hopen dat we de verscheping binnenkort kunnen regelen. Want de tijd begint toch enigszins te dringen. Eind maart begin april willen we de auto op de boot zetten en terugvliegen naar Nederland.

Hoe dan ook, we beginnen vanuit Bangkok onze tocht naar het zuiden. Naar de grens met Maleisië is ongeveer 1300 km. Vandaar naar de haven van Kuala Lumpur nog ongeveer 500 km. Hoe we de auto in Nederland krijgen is nog een open vraag. Maar intussen is het hier zand, zee en zon. Fantastische landschappen, vissersdorpen, heerlijke stranden, azuurblauwe zee. Enfin, kijk maar naar de foto's.