Noord Thailand

Beste allemaal,

We zijn inmiddels bijna een maand in Thailand en het bevalt ons hier heel goed. Thailand is een prettig land om met de camper door heen te reizen. De mensen zijn vriendelijk, de wegen zijn over het algemeen goed, het landschap is mooi en afwisselend en het eten is prima. Wat wenst een mens nog meer? Je mag hier vrij kamperen en er is geen politie die moeilijk doet. Er zijn wel controleposten maar daar kunnen we gewoon door rijden. Meestal hangt de politieman lui achterover in een stoel en zwaait hij van uit de verte dat het goed is. Eenmaal moesten we stoppen, maar toen de agent de buitenlandse auto zag, riep hij "beautiful" en gebaarde dat we verder mochten.
In Nederland sneeuwt het. Hier is het prachtig weer. Rogier is al weer twee weken geleden vertrokken. Over een week komt Samira. We kijken er naar uit.

Thailand, het land van de glimlach
De mensen in Thailand staan er om bekend dat ze veel lachen en dat ze vriendelijk zijn. We maken dat bijna dagelijks mee. Vandaag nog bijvoorbeeld bij de douane om de import van de auto te verlengen. De vriendelijke dames regelden het direct en wilden natuurlijk ook even op de foto met de auto. Gisteren overnachtten we op een kleine camping in een Nationaal Park. Op ongeveer 100 meter afstand stonden een paar tenten. Kennelijk een Thaise familie die wat te vieren had. Uit de verte zagen we de rook van de barbecue. Tegen donker kwamen twee mannen met een jongetje om ons wat vleesstokjes van de barbecue te brengen. Achter hen aan liep een grote man met een blikje bier. Dat hoorde er ook nog bij.
Een andere keer vroegen we in een guesthouse naar een goed restaurantje. Ze probeerden ons uit te leggen waar het was. Er werd pen en papier bij gehaald. Een vrouw die ook aanwezig was, bood aan om ons in de auto er naar toe te brengen. Dan wist ze zeker dat we aankwamen.
De mensen zijn niet alleen aardig, ze zijn ook nieuwsgierig. Ze laten dat niet altijd meteen merken. Eerst worden we van een afstandje gadegeslagen en daarna komen ze dichterbij. Er zijn al heel veel foto's gemaakt van ons en de auto, of beter van de auto en ons. De auto krijgt toch wel de meeste belangstelling. Een Mercedes trekt de aandacht, een Mercedes Sprinter nog meer. Als de auto dan ook nog is ingericht als een "house" dan is het wel heel bijzonder. Caravans en campers kennen ze hier niet. We zijn tot nu toe in Thailand geen andere kampeerbus tegengekomen. Toen Rogier mee reisde en er werd weer eens een foto gemaakt, dacht hij dat we ons soms wel popsterren zouden voelen.       
Het zijn niet alleen de Thais die belangstelling hebben. Regelmatig worden we aangesproken door buitenlanders en Nederlanders. Ze zijn verbaasd dat we over land zijn gekomen. Ze willen weten hoe we zijn gereden, of we onderweg veel pech hebben gehad en of het niet moeilijk en/of gevaarlijk is. Een enkeling heeft wat gerichtere vragen. Die willen het zelf ook graag een keertje gaan doen. Zo vraagt Jan, werkzaam bij Mercedes in Duitsland, maar niet alleen beroepshalve geïnteresseerd, naar ons budget. Voor ons een goede reden om dit nog eens na te gaan. Gemiddeld gaven we 65 euro per dag uit, brandstof inbegrepen. Ongeveer de helft van de tijd slapen we in de auto, de andere helft in hotelletjes. Verzekering auto en reisbureau China zijn hierbij niet inbegrepen. China was het duurste land, Kirgizië en Laos het goedkoopst.
Ook Juy is geïnteresseerd in onze reis. We komen haar tegen in het S.P.Guesthouse in Nan. Vorige maand is haar moeder overleden. Juy en haar broer zijn overgekomen uit de VS om het hotel draaiende te houden en een aantal zaken te regelen. Juy is Amerikaans staatsburger. Ze is getrouwd met een Amerikaan die in het leger werkt. Juy wil alles weten over onze reis. Samen met haar broer en vriendin verslindt ze onze reislog. Als ze  haar man vertelt over onze avonturen krijgen we van hem per foto een saluut, met de hand aan de baret. Ook Juy en haar vriendin worden fan van ons reislog. We hebben nu al ruim 300 lezers.  

Bijzondere ontmoetingen

Moddang en het Holland Koffiehuis
Tijdens onze motortrip met Rogier komen we in Mae Hong Son aan. Het is 1 januari. Veel Thais zijn op vakantie. We kunnen geen guesthouse vinden. Alles is vol. Voor ons is dat niet erg want we kunnen in de auto slapen. Maar Rogier moet wel een slaapplaats hebben. Na veel zoeken lukt het om op de camping een tentje te huren. Wij zetten de auto even buiten het hek. Dat is hier geen probleem. We kunnen gewoon gebruik maken van de faciliteiten. De Thais zijn daar heel makkelijk in. We zijn net geïnstalleerd als er een Thaise vrouw naar ons toekomt die ons in het Nederlands begroet. "Hoe gaat het met jullie?". "Waar komen jullie vandaan?". "Lekker biertje" zegt ze en wijst op de blikjes die voor ons staan. Zij is een grappig klein vrouwtje met een pittige uitstraling. Ze vertelt dat ze de eigenaresse is van de camping en dat ze vlakbij in de buurt een "Holland Huis" heeft. Het is een koffiehuis dat helemaal ingericht is met Nederlandse spulletjes die ze krijgt van toeristen. Ze is er 20 jaar geleden mee begonnen. Soms bakt ze zelfs appeltaart volgens Nederlands recept. Ze nodigt ons uit om haar huis te bekijken en daarna naar het Holland Huis te gaan. Ze woont in een groot houten huis samen met haar man, 2 dochters en moeder. We worden uitgenodigd om te gaan zitten en krijgen wat fruit aangeboden. Ook geeft ze ons bananen en papaja om mee te nemen. We gaan met haar naar een winkel om de telefoonkaart op te laden en daarna lopen we naar het "Holland Huis". Er staat een grote houten molen voor de deur. Op het uithangbord staat "Club Holland, lekkere koffie". De koffietent is nu gesloten zodat we het alleen maar van de buitenkant kunnen zien. We spreken af om morgen terug te komen.
Na het ontbijt gaan we naar het "Holland Huis" en drinken daar een kop koffie. We bewonderen de vitrines met molentjes, klompen, vlaggetjes, politiepenningen, geld etc. Aan de muur hangt een kaart van Nederland, een kalender met een molen, een afbeelding van Beatrix en het pronkstuk is een poster van Willem Alexander en Maxima. Helaas hebben wij in de auto niet iets typisch Hollands bij ons. We beloven Moddang om haar uit Nederland iets op te sturen voor haar verzameling.

Jeroen in het Lisu dorp
Tijdens onze motortocht komen we bij een uitzichtpunt op de weg naar Pai en worden aangesproken door een Nederlander. Hij vertelt dat hij al een tijdje achter ons heeft aangereden. Hij woont hier in de buurt. Hij is getrouwd met een Thaise vrouw, afkomstig uit de Lisu bergstam. Ze hebben een dochter van 8 jaar. Jeroen woont 7 maanden van het jaar in het Lisudorp. De andere 5 maanden gaat hij naar Nederland om te werken. Het dorp is ongeveer 20 kilometer verderop en gemakkelijk bereikbaar vanaf de weg. Hij nodigt ons uit om koffie te drinken.  Als we een half uurtje later bij het dorp komen, staat Jeroen ons langs de weg al op te wachten. We rijden achter hem aan het weggetje af naar de rivier. Jeroen woont in een groot huis met veel teakhout. In de gemetselde muren zitten grote, ruwe stenen verwerkt. Op de veranda drinken we een mok koffie.
Jeroen vertelt dat hij 10 jaar geleden als toerist in het dorp is beland. In het dorp wonen nog een Duitser en een Engelsman die ook allebei met een Lissu vrouw zijn getrouwd. Zijn vrouw is nu niet thuis. Ze is aan het werk op het rijstveld. Ook hebben ze koffieplanten en verbouwen ze knoflook. De knoflookoogst was slecht dit jaar omdat het erg nat was. Jeroen werkt ook als fotograaf. Hij laat een paar boeken en tijdschriften zien met foto's door hemzelf gemaakt. Het ziet er mooi uit.
Er komt een oude man langs lopen en Jeroen vraagt of wij een ritueel willen zien. We volgen de man die een schaal met witte figuurtjes van papier en stokjes met zich mee draagt. Op de brug bij het riviertje zet hij de schaal op een altaar van bamboe. Met het gezicht naar de rivier gekeerd en zittend op de grond reciteert hij een melodie. Naast hem zitten een man en vrouw die zwijgend toekijken. Even verderop zit een jongeman. Hij heeft van witte draden, stokjes, papier en hout een soort rechthoekig altaar gemaakt. Voor hem staat een blauwe plastic bak met wat geld, twee eieren, een pakje sinaasappelsap en gekleurde doeken. De plastic bak is door een draad verbonden met het altaar. Ook hij brengt half zingend, half sprekend klanken voort. Hij lijkt in lichte trance. Jeroen vertelt dat ze hun ouders en voorouders aanroepen. In de animistische godsdienst van de Lisu neemt de voorouderverering nog een belangrijke plaats in. Helaas kunnen we niet langer blijven. Over een paar uur is het donker en we hebben nog wat kilometers te gaan met de motor. We nemen afscheid van Jeroen en dochter. Jeroen maakt nog een foto van ons met auto waarop de kentekenplaat duidelijk zichtbaar is. Wij vervolgen onze weg naar Pai.

Vrouw in meditatiecentrum
Op zoek naar een guesthouse komen we uit bij een grote, witte villa, voorheen resort zoals op het uithangbord valt te lezen. Op het eerste gezicht maakt het huis een chique indruk: fonteinen met beeldjes, tafels en stoelen in Lodewijk de 14e stijl. Als je beter kijkt, zie je wel de vergane glorie. Ze hebben een paar éénpersoonskamers te huur. Op onze reis zijn we dat nog niet tegengekomen. We vragen ons af of het misschien peeskamertjes zijn. In de omgeving is niets anders, dus we besluiten om hier te blijven. We huren voor Rogier een kamer en wij slapen in de auto. Even verderop hebben we een restaurant gezien. We willen daar net heen gaan als een meisje vertelt dat er direct achter het gebouw een klooster is. We besluiten om even een kijkje te nemen. We lopen over een laan met aan beide kanten wapperende, witte vanen. Op de heuvel aangekomen, zien we een soort tempel waarvan  het dak is bedekt met bladeren. Een vrouw, in smetteloos witte jurk, komt ons tegemoet. Ze zegt dat ze de eigenaresse is en ze vraagt of ze ons iets mag vertellen over meditatie. We pakken allemaal een blauwe mat en nemen plaats in de tempel.
De vrouw vertelt dat ze haar baan in Bangkok heeft opgegeven om hier dit meditatiecentrum op te richten. Ze vraagt of wij wel eens gemediteerd hebben. Wij vertellen dat we jaren geleden TM hebben gedaan. Ze vraagt hoe  lang we dat deden en hoe vaak. "Twee maal een kwartier elke dag gedurende ongeveer een jaar". De vrouw geeft ons een compliment voor onze discipline. ze weet niet of zij dat vol zou houden, elke dag 2 maal mediteren. Maar wat heeft het ons gebracht? Eerlijk gezegd moeten we het antwoord daarop achterwege laten. Anders zouden we toch ook wel door zijn gegaan. "Het is dan ook beter" zegt de vrouw "om langer te mediteren en de pijn echt te doorstaan. Wij mediteren hier soms wel 6 uur achter elkaar." Heeft ze wel of niet in de gaten dat wij niet zo happig zijn?. Als een milde variant van een Jehova getuige probeert zij ons over te halen om mee te doen aan de groepsmeditatie aan het eind van de middag. Als we dat willen, kunnen we in de tempel slapen. Om 4 uur in de morgen is er dan weer een groepsmeditatie waaraan we deel kunnen nemen.
Als de vrouw vervolgens vertelt over de "meester" die vorig jaar is overleden, ziet Harry dit als een kans om op te staan. Rogier en Marleen volgen en we bewonderen de foto van de man, een monnik uit Bangkok. We bedanken de vrouw voor alle informatie en we lopen richting uitgang. Haar gastvrijheid kent echter geen grenzen. Ze brengt ons naar een keukentje en biedt aan om een eenvoudige maaltijd klaar te maken. Als appetizer krijgen we alvast een paar blokjes kaas en broodjes met ham. Ze toont ons een pan met daarin heerlijke paddenstoelen overgebleven van de maaltijd na de groepsmeditatie vanmorgen. We beginnen ons wat ongemakkelijk te voelen. Nogmaals bedanken we haar voor haar gastvrijheid. We hebben veel geleerd, maar nu moeten we toch echt gaan. De vrouw kijkt ons nog lang na als we teruglopen naar de auto. Een witte vlek, die steeds kleiner wordt.

Wanpen en Tan, gek van Mercedes
In Chiang Mai zoeken we naar een garage om de schokbrekers te vervangen. We horen dat deze in Chiang Mai niet voorradig zijn. Wel is er een bedrijf dat de oude reviseert. We rijden naar Air Schockup en daar ontmoeten we Wanpen en Tan, tante en neef met een  Mercedes Viano. Ze glunderen  als ze onze auto zien. Het enthousiasme straalt er van af. Tan is een voor Thaise begrippen lange jongeman met een heel vrolijk gezicht.  Hij is computer ingenieur maar spreekt geen woord Engels. Zijn tante doet dit voor twee. Ze vraagt ons de oren van het hoofd. Over de reis maar vooral over de auto. Tante en neef zouden zelf ook graag een motorhome bouwen. Wanpen is zo te horen nogal technisch aangelegd en met Tan bespreekt ze uitvoerig alle details. Hun auto is hier ook in de reparatie. We nodigen hen uit voor een kopje koffie in de auto.Ze genieten er zichtbaar van.
Omdat het nog wel een paar uren duurt voordat de auto's klaar zijn, gaan we samen de stad in naar de lokale markt. Hier ligt de koopwaar hoog opgestapeld. De verkopers verdrinken haast in hun waren. Bij een stalletje eten we een noedelsoep en papajasalade met daarna pancake met chocola en gecondenseerde melk. Wanpen en Tan zijn ontzettend gezellige mensen. Wanpen werkt als gids voor toeristen en ze weet veel van de stad. Vandaag heeft ze een vrije dag genomen om haar auto naar de garage te brengen. Alhoewel Tan geen Engels spreekt, begrijpt hij wel veel. Tante en neef loodsen ons door de stad. We gaan naar een boekenwinkel, slenteren door een warenhuis met professionele fotoapparatuur en we informeren bij een vervoerskantoor naar de mogelijkheden voor de overtocht van de auto naar Europa. Als we de auto ophalen blijkt er nog een ander mankement. Er is een rubber versleten waardoor er speling zit op de vooras. Het kan morgen worden gerepareerd. We nemen afscheid van Wanpen en Tan en bedanken hen voor de leuke dag. Misschien zien we hen morgen weer want hun auto is nog niet klaar.

Karenvluchteling uit Canada
n Sam Laeb  huren we een boot naar het volgende dorpje Tattapan. We moeten ons eerst melden bij de politie. De rivier is de grens tussen Thailand en Myanmar, het vroegere Birma. Na een uurtje varen, arriveren we in het dorp. Tegelijkertijd met ons komt nog een andere boot aan. Een jongeman die uitstapt vraagt ons waar we vandaan komen. We vertellen dat we uit Holland komen. Hij is hier om zijn zus te bezoeken. Hij  woont al sinds 8 jaar in Canada. Hij vertelt dat hij in een dorp aan de overkant van de rivier in Myanmar is geboren. Hij is een Karen. De Karen, een minderheidsgroep, in Myanmar worden daar nog steeds vervolgd. Ze vechten voor meer zelfstandigheid in een guerrillastrijd die al zo'n 70 jaar duurt. Honderdduizenden zijn op de vlucht geslagen en hebben hun heil in Thailand gezocht. Zijn familie behoort daar ook toe. Als klein kind is hij met zijn ouders gevlucht naar Thailand. Hij heeft met zijn familie 7 jaar in een vluchtelingenkamp gewoond hier 50 kilometer vandaan bij het plaatsje Mae Sot. Daarna konden ze emigreren naar Canada. Zijn beide zusters zijn hier achter gebleven. Ze zijn getrouwd met een Thaise man. Drie jaar geleden is hij voor het laatst in het dorp geweest. Hij nodigt ons uit om een kop koffie te drinken in het huis van zijn zus. De bootsman gaat ook mee. Als we door het dorp lopen roept de zus enthousiast naar de buren dat haar broer uit Canada is gearriveerd.
In het dorp wonen ongeveer 600 mensen. Er zijn 100 huizen. Er is een kerk (de Karen zijn christenen) en een school. De zussen wonen in twee houten huizen naast elkaar aan de rand van het dorp. In het huis zijn geen meubels. Iedereen zit op de grond. De kleren hangen aan een rek op de veranda. We drinken koffie en horen dat de bootsman ook een Karen is. Hij is getrouwd met een moslimvrouw en heeft een vlassig baardje. Daarom dachten we al dat hij moslim was. De jongeman vertelt dat hij over een paar dagen naar het vluchtelingenkamp gaat om daar zijn vrouw te bezoeken. Hij hoopt dat ze binnenkort ook naar Canada kan komen. Zij heeft al een visum, maar de Thaise autoriteiten doen moeilijk. Hij begrijpt niet wat er aan de hand is en wil met de kampleider gaan praten. Voor zover wij het begrijpen ligt het ook heel gecompliceerd omdat Thailand de internationale verdragen over vluchtelingen niet heeft ondertekend. Slecht een handvol vluchtelingen heeft een min of meer officiële status. De overgrote meerderheid (enige honderdduizenden) leeft in mistige omstandigheden in de kampen. Soms al tientallen jaren. Ze hebben geen rechten, ze mogen niet buiten de kampen, ze mogen niet werken, ze hebben geen papieren. Een grote openlucht gevangenis die door de Verenigde Naties van voedsel en primaire medische zorg wordt voorzien. Maar zonder veel perspectief op een leven in vrijheid. Tegen het einde van de middag nemen we afscheid en wensen de jongen veel succes met zijn onderneming om zijn vrouw uit het kamp te krijgen.
We varen terug naar het dorp waar de auto staat en slapen direct aan de rivier. Boven de bergen in Myanmar verschijnen de maan en Venus de avondster. Ze geven een helder licht. Om een uur of acht horen we gedempte knallen in de verte. Ze komen uit het oerwoud. We kunnen ons niet voorstellen dat het geroffel vuurwerk is dat midden in de jungle wordt afgestoken. Zijn het de Karen en het Birmese leger die elkaar bestoken?
Naast ons op straat slaapt een gezin onder een grote tent. Ze hebben de tv aangesloten op de auto-accu en er brandt licht. Verder is er in het dorp geen verlichting. Af en toe loopt iemand voorbij en zien we het vage schijnsel van een zaklantaarn.   
Als we 's morgens wakker worden is het om ons heen een drukte van belang. Het is marktdag. De marktlui naast ons zijn al aan het werk. Vlak naast de auto staan een paar kinderen die een zelfgemaakt drankje verkopen. Iemand heeft zijn scooter achter de auto gezet. Er wordt wat ruimte gemaakt om ons door te laten.
We rijden terug naar de hoofdweg en koersen naar het Zuiden. De weg volgt de rivier de Moei langs de grens met Myanmar. Er zijn regelmatig checkpoints. We kunnen zonder problemen doorrijden. We passeren een vluchtelingenkamp. Het ligt ingeklemd tussen hoge rotsen en de weg. De houten huizen met bladeren daken staan hutjemutje op elkaar. Achter de rotsen doemen hoge, steile, dicht beboste  bergen op. Je kunt je niet voorstellen dat iemand daar door heen komt. We denken aan onze vriend van gisteren die hier acht jaar heeft doorgebracht. We hopen dat het hem lukt om zijn vrouw mee te nemen naar Canada.

Hoe kom je aan een reservesleutel?
Het is alweer twee maanden geleden dat onze rugzak in China werd gestolen met daarin ons hele hebben en houden. Sindsdien hebben we voor alles een vervanging geregeld: de paspoorten, de creditcards, de pinpassen en wat cash geld. Maar één ding moeten we nog steeds doen. In de gestolen rugzak zat namelijk ook de reservesleutel van de auto. We rijden nu al meer dan 2 maanden met maar 1 sleutel op zak. we koesteren deze als een kindje, maar het is een kwetsbaar kindje. Gaat de sleutel kapot of verliezen we hem  dan kunnen we geen meter verder rijden. In Nederland is het een fluitje van een cent om een sleutel na te laten maken. In Azië ligt dat anders.In Chengdu in China bezochten we een Mercedesdealer. Zij konden ons echter niet helpen omdat de auto niet geregistreerd was in de deelstaat Sechuan. In heel Laos is geen Mercedesdealer te vinden. We hebben onze hoop daarom gevestigd op Chiang Mai in Thailand.

Zodra we aankomen in Chiang Mai rijden we naar de dealer. Het is 2e Kerstdag maar de zaak is open. We worden te woord gestaan door een vriendelijke man. Later blijkt hij de baas van het bedrijf te zijn. Als hij ons verzoek hoort, kijkt hij wat bedenkelijk. Hij weet niet of dit wel mogelijk is. Hij maakt voor het eerst mee dat een buitenlander met een buitenlandse auto om een nieuwe sleutel vraagt. De procedure in Thailand is ingewikkeld. Je moet veel papieren overleggen om aan te tonen dat de auto jouw rechtmatig eigendom is. Dat lijkt ons geen probleem. We tonen hem de papieren van de douane en het kentekenbewijs van de auto. Het kentekenbewijs van de auto staat op een kaart met een chip. Hij heeft zo iets nog nooit gezien en hij vraagt zich af of dit in Thailand wel geldig is. We krijgen koffie en hij belt met het hoofdkantoor in Bangkok. We krijgen een Duits sprekende man aan de telefoon die ons vraagt om een kopie op te sturen van paspoort, kentekenbewijs en importvergunning. Zo gezegd zo gedaan. Omdat ze niet duidelijk genoeg zijn, sturen we tot vier maal toe kopieën op. We krijgen een mail van de Duitser dat het zo in orde is. Hij wenst ons veel rijplezier toe met onze Mercedes. Met de garage spreken we af om over een week terug te komen na de Mae Hong Son loop.
Een week later rijden we vol verwachting naar de dealer. De baas is niet aanwezig. De man die ons helpt weet nergens van. Hij zal informeren en ons bellen. Na een uurtje worden we terug gebeld. Het bestellen van een nieuwe sleutel duurt minstens 3 weken omdat de sleutel uit Duitsland moet komen. Daar hebben we niets aan. We kunnen moeilijk 3 weken blijven wachten in Chiang Mai. We balen flink. Dan maar in Bangkok proberen?
We sturen een mail naar Heiko, de Duitser, wat nu te doen. Hij vertelt dat er 2 soorten sleutels zijn. Het bestellen van een mechanische sleutel duurt inderdaad ongeveer een maand omdat deze uit Duitsland moet komen. Een electronische sleutel kan binnen 3 dagen vanuit Bangkok geleverd worden. De dealer moet dan wel een aanvraag doen.
Wij weer terug naar de dealer. We vertellen het verhaal en laten de mail zien. De man reageert wat verwonderd. Hij wil ons graag helpen maar er is een probleem. De baas zit een paar dagen in Bangkok op een grote meeting en hijzelf is niet bevoegd om te tekenen. We vragen hem om zijn baas te bellen. Dan gaat het ineens snel. Heiko blijkt de sleutel al besteld en geprogrammeerd te hebben. De dealer hoeft alleen  maar het ondertekende aanvraagformulier op te sturen met een kopie van kentekenbewijs en paspoort. Zo gezegd, zo gedaan. De man is helemaal beduusd dat het zo simpel is. Dit hadden ze 2 weken geleden ook kunnen doen. Een dag later worden we gebeld dat de sleutel is gearriveerd. Met dank aan Heiko voor zijn "internal acceleration".          

Rondrit Lampang, Phrae, Phayao en Nan
Vanaf Chiang Mai maken we een tocht met de auto door het noordoostelijk deel van Thailand. Het is (alweer) een schitterend landschap met rustige wegen. We zijn inmiddels een beetje "Watmoe" en we hebben besloten om alleen de echt bijzondere tempels te bezoeken. Om niet in herhalingen te vervallen, noemen we van deze tocht alleen de hoogtepunten.De foto's staan in het album rondrit Lampang Nan.
Wat Phra That Lampang Luang is één van de mooiste Wats van Noord Thailand. Het is oorspronkelijk gebouwd als een fort. De combinatie van zwart met goud van de chedi en de beelden gewikkeld in rode doeken doen animistische invloeden vermoeden. Vooral de honderden bamboestokken die de takken van de grote boom ondersteunen zijn zeer de moeite waard. Zowel de bamboestokken als de stam van de boom zijn omwikkeld met kleurige zwachtels. Het zou een kunstwerk kunnen zijn van Jimmy Durham.
In Phrae bezoeken we het Vongburi huis. Het gebouw is rond 1900 in Thais-Europese stijl gebouwd in teakhout voor de vrouw van de laatste prins van Phrae. De roze-witte kleuren steken fraai af tegen het groen van de bomen en struiken in de tuin er om heen. Fraai, uitgesneden houtwerk rond deuren, ramen, dakgoten en veranda's. Bijzonder zijn ook de witte luiken. Deze zouden niet misstaan in ons huis in Tiel. Het huis is smaakvol ingericht met de meubels, gebruiksvoorwerpen en snuisterijen van de familie die zelf nog een deel van het huis bewoont. Een oude dame heet ons welkom. We vermoeden dat zij één van de bewoners is.
Het stadje Phayao ligt aan een groot meer. Er is een lange boulevard omzoomd door zeer smaakvol aangelegde bloementuinen. Het is een soort Keukenhof. Je waant je eerder in een land aan de Middellandse Zee dan in Thailand.
De mooiste Wat van Thailand ligt in Nan. De Phumin tempel dateert van 1600 en is gebouwd in de vorm van een kruis. Vooral de binnenmuren zijn beroemd vanwege de schilderingen. Deze zijn begin 19e eeuw gemaakt door Thit Buaphan die er 20 jaar mee bezig was. Hij werkte in opdracht van de laatste koning van Nan.
De schilderingen gaan deels over Boeddha, maar ook over het leven van de gewone mensen. De kleuren zijn prachtig. De manier van tekenen is bijzonder,vooral door de grote variatie. De afgebeelde mensen doen soms denken aan de trollen van Jeroen Bosch en soms lijken het wel hedendaagse stripfiguren. Andere personen zijn meer traditioneel weergegeven. We zien Westerlingen afgebeeld zoals de kapitein van een schip. De voorstellingen waren ook een protest tegen de latere inlijving van Nan bij Siam (het huidige Thailand). Nan verloor zijn zelfstandigheid en een  deel van het gebied werd geschonken aan de Fransen.
We zien 2 monniken die proberen te copuleren boven op een Franse vlag. Bijzonder voor een religieuze schildering is dat de schilder zichzelf heeft afgebeeld, flirtend met een vrouw.

We rijden terug naar Chiang Mai. Voor de derde keer nemen we onze intrek in het Hi Guesthouse. De Zweedse eigenaar ontvangt ons hartelijk. We blijven er een paar dagen en vervolgen dan onze weg naar het zuiden.