Noord Laos

Beste allemaal,

We zijn nu inmiddels 3 weken in Laos en hebben onze eerste lekke band. Zoals we in het vorige verslag al schreven, is Laos een oase van rust na alle toestanden en hectiek in China. We arriveren hier via de noordelijke grensplaats Boten. We blijven eerst nog een paar dagen in het noorden om wat uit te rusten. Echt vaste plannen voor Laos hebben we niet. In ieder geval moeten we iets ondernemen met ons noodpaspoort. Het is duidelijk dat we hier niet ver mee gaan komen. Het paspoort heeft 5 pagina's waarvan er al 2,5 zijn gebruikt: 1 pagina voor het uitreis visum voor China, 1 pagina voor het visum voor Laos en twee stempels: een uitreis stempel voor China en een inreis stempel voor Laos. Dan resteren er nog twee en een halve bladzijden. En hoe we ook tellen en rekenen daarmee gaan we het niet redden voor de verdere reis. Daar hebben we meer lege pagina's in het paspoort voor nodig. 

Grens China Laos naar Luang Prabang
We rijden door een bergachtig gebied, jungle, maar ook grote stukken die ontbost zijn. We zien dezelfde bomen als in China (cacao?), maar hier zijn ze kleiner. De weg kronkelt langs de hellingen omhoog en dan weer naar beneden.  We passeren kleine dorpjes met houten huizen. Mannen en vrouwen zitten op de veranda of langs de kant van de weg. Kinderen, er zijn hier heel veel kinderen, zwaaien ons lachend toe als we voorbij rijden. De weg is erg slecht, het asfalt is verwaarloosd en zo te zien al lang niet meer onderhouden. Hele stukken weg zijn verdwenen. We rijden over zand en keien. Het voelt aan als vertrouwd. We hebben er plezier in. Na Mongolië bestaan er voor ons geen slechte wegen meer. Het is leuk rijden. Een paar keer moeten we stoppen omdat er aan de weg gewerkt wordt. Een bulldozer versleept zand waarmee de gaten worden gevuld. Maar we schieten niet erg op. Onze plaats van bestemming voor vandaag gaan we niet halen. Boven op een heuvel met ruim genoeg plek voor drie auto's en mooi uitzicht het dal in, vinden we een prima kampeerplek. De kinderen maken een kampvuurtje. We drinken een wijntje en kletsen nog wat na. Hier geen partijbonzen die je wegjagen, geen parkeergeld, gewoon een lekker plekje in de natuur. Het geeft een gevoel van vrijheid en we genieten er van.
Om 10 uur de volgende dag vertrekken we. Het is onze laatste dag in konvooi. We kijken er naar uit om weer alleen te reizen. Onze reisgenoten zijn aardige mensen, we hadden een leuke tijd samen, maar wij zijn geen groepsmensen. Alhoewel we hen natuurlijk ook wel een beetje zullen missen, vinden we het fijn om weer onze eigen gang te gaan. Na een uurtje rijden, bij de splitsing van wegen nemen we (tijdelijk) afscheid. Zij gaan naar Luang Prabang naar een Engelse familie die ze in Mongolië ontmoet hebben, wij nemen de weg naar Nong Khiaw. Zeven jaar geleden zijn we daar ook geweest en we hebben er goede herinneringen aan. We dalen flink en het landschap verandert. De dorpjes zien er welvarender uit. Veel bloemen en gewassen op het land. Rechts van ons duikt de rivier de Nam Ou op en even later bereiken we onze bestemming.

We blijven een aantal dagen in Nong Khiaw. Lekker niets doen. Vanaf onze veranda hebben we een prachtig uitzicht over de bergen, de rivier en het dorp. Het plaatsje ligt aan beide oevers verbonden door een brug, waar houten, platte bootjes liggen aangemeerd. Het is hier goed toeven. Harry werkt aan het verslag over China. Marleen tekent wat en verstuurt wat mails oa aan Alice van het Chinese reisbureau, om haar te bedanken voor de hulp bij het paspoort en visum. 's Middags maken we een wandelingetje door het dorp. Of was dat gisteren? De tijd glipt je hier door de vingers. We lenen een ladder en maken de zonnepanelen op de auto schoon. Er komt erg veel stof van af. We zijn vaste gasten in het restaurant van het hotel dat wordt gerund door een familie. Aardige mensen, goedlachs en vriendelijk.

Een paar dagen later rijden we naar Luang Prabang. We zijn nog niet helemaal vrij van de nasleep van de hondenbeet. Marleen moet namelijk deze dag haar 4e en laatste rabiesprik krijgen. Maar we weten niet waar een goed ziekenhuis te vinden is. De medische zorg in Laos staat op een laag peil dus wel belangrijk om te weten waar je naar toe gaat. We contacten onze voormalige reisgenoten met de vraag of ze nog bij de Engelse familie op het terrein staan. Dat blijkt het geval. En wat meer is de Engelsen nodigen ons uit om langs te komen.  Ze weten een goed adres. Ze willen ons wel even naar het ziekenhuis brengen.
 
Tegen de middag naderen we de stad. Even later begroeten we onze reisgenoten van wie we 5 dagen geleden afscheid namen. De heer des huizes is zelf niet aanwezig. Hij is onverwacht terug naar Engeland vanwege ziekte van een vriend. Twee van zijn kinderen zijn er wel: Jasmine van 22 en Stephan van 18 jaar. Zij zijn met hun vader meegereisd terwijl hun moeder met twee andere kinderen achterbleef in Engeland. Jasmine ontvangt ons zeer hartelijk. Ze is regelmatig een aantal maanden in Laos, heeft hier Engelse les gegeven en spreekt goed Laotiaans. Ze gaat met ons mee naar het ziekenhuis. Het prikje is snel gegeven (we hebben zelf de spuit en het vaccin). We hoeven er niets voor te betalen. Aan het eind van de middag lopen we met zijn allen naar de rivier de Mekong om nog net de zonsondergang te bewonderen. Op de nachtmarkt wat gegeten. Met de tjoektjoek terug naar huis en bij de bakker vers brood (!) gekocht. In het brood, een soort baguette, zit weinig zout, maar na maanden smakeloos (fabrieks)brood is het voor ons een traktatie.

De Engelsen nodigen ons uit om op hun terrein te overnachten. 's Avonds buiten op de veranda nog wat zitten kletsen over de wederwaardigheden van onze reis. De Engelsen hadden ook een leuk verhaal. Jasmine vertelt dat zij de tocht van Engeland naar Mongolië gemaakt hebben binnen 6 weken in een verlengde limousine. Tot Kazachstan zat achter de auto nog een caravan. Die hebben ze daar achter gelaten. Op de pistes in Mongolië had de limousine flink te lijden, maar uiteindelijk hebben ze toch Ulan Bator bereikt. De auto is daar op de trein gezet naar China en vervolgens verscheept naar Bangkok. Eind deze week gaat ze hem daar met haar vader ophalen en naar Laos rijden.     
   
De volgende dag rijden we achter de scooter van Jasmine aan op weg naar het immigratiekantoor. We willen weten hoe het zit met de importvergunning van de auto. Volgens de grensdocumenten moet de auto binnen 30 dagen weer het land uit zijn. Maar we blijven langer omdat we hier net voor de kerst met vrienden hebben afgesproken. We worden doorverwezen naar het douane kantoor. We verwachten een hoop soesa, maar het blijkt heel simpel. We hebben een toestemming voor 30 dagen, daarna moeten we per dag dat de auto langer in laos is 5 dollar betalen.

Inmiddels hebben we ook informatie van Robbert van de ambassade in Beijing. We hebben hem ons probleem met onze paspoorten voorgelegd: dat er veel te weinig ruimte is voor nieuwe visa en stempels.  Hij adviseert om te proberen om ergens een gewoon paspoort aan te vragen. We besluiten om naar Bangkok te vliegen. In januari komen we daar weer aan om Samira op te halen. We zouden dan tegelijk de nieuwe paspoorten kunnen ophalen. We rijden naar het vliegveld om tickets te boeken voor Bangkok. Voor de tweede keer in een week nemen we afscheid van onze Franse en Spaanse vrienden. We bedanken Jasmine hartelijk voor haar gastvrijheid. Ze biedt nog aan dat we in de tuin mogen kamperen ook al is zij zelf straks niet thuis. Op de parkeerplaats bij het vliegveld geslapen. De auto kan hier 4 dagen staan. Het is een clandestiene oplossing en we krijgen dan ook geen betalingsbewijs. Een kwestie van vertrouwen.

Uitstapje Bangkok
Om 7.20 uur vertrekt het vliegtuig naar Bangkok. De vlucht duurt ongeveer 2 uur. Daar wacht ons een nieuwe tegenspoed. Als je in Nederland pint krijg je je geld pas nadat je de pas uit de automaat hebt teruggenomen. In Thailand is het andersom. Je krijgt eerst je geld en daarna moet je op een knop drukken om je pinpas terug te krijgen. Als Harry heeft gepind, vergeet hij op de knop te drukken. En de pas blijft dus achter in de automaat. Hij komt er 5 minuten later achter, maar dan is de pas al verdwenen. Nog gecheckt of de kaart misschien is ingeslikt, maar helaas dit is niet het geval. Dit was onze laatste pas! En we hebben nog maar een paar honderd euro in kas. Dat is niet zo best. We zitten 7000 km van huis waar nieuwe bankpassen klaarliggen ter vervanging van de in China gestolen passen. We zitten 1500 km van onze auto vandaan die ergens in Laos staat. En nu staan we op het vliegveld van Bangkok met nauwelijks voldoende geld om de nieuwe paspoorten aan te vragen. De emoties lopen even hoog op. Maar dat brengt ons niet verder. We moeten op de één of ander manier geld naar Thailand zien te krijgen.
En er valt gelukkig toch een mouw aan te passen. Eerst een Thaise SIM-kaart gekocht. Vervolgens gebeld met de StandBy service van de bank. Er kan 1000 euro worden overgemaakt. "Meestal gaat dit via Western Union of Money Grams" zegt de vrouw aan de telefoon. En inderdaad, bij het postkantoor op het vliegveld is een kantoortje van de Western Union. Een half uurtje later hebben we voorlopig weer voldoende geld op zak. We gaan met de trein en de metro naar het centrum van de stad (supergoede verbinding) en zoeken een hotelletje in de buurt van de ambassade. 's Middags een paar dingen geregeld voor de aanvraag van een nieuw paspoort: foto's laten maken, aanvraagformulier ingevuld en geprint,  kopie noodpaspoort. Het loopt gesmeerd, alles kan in één winkel worden afgehandeld.

De volgende dag naar de ambassade gelopen. We moeten ongeveer 20 minuten wachten. De afbeeldingen op de foto's zijn te groot en we laten nieuwe maken in een kantoortje direct aan de overkant. Verder is de aanvraag in orde. We kunnen onze nieuwe paspoorten half januari - als we weer in Bangkok zijn - ophalen.

's Middags naar de chinese wijk gegaan en daar wat rondgeslenterd. We dwalen door een tempel die wordt gerenoveerd. De schilders balanceren op houten stellages om de  verf aan te brengen.  Het wemelt hier van de winkeltjes met van alles te koop. Opvallend zijn de (edel)stenen, in verschillende maten en kleur, en de overvloed aan amuletten. Nooit geweten dat er zoveel vraag is naar deze geluksbrengers. Kennelijk is de ene amulet niet de andere. Mannen met kleine loupjes  bestuderen de voorwerpjes aandachtig alvorens een bod te doen. We lopen door een straatje waar tempelbeelden worden vervaardigd. De straat houdt ineens halverwege op vanwege bouwwerkzaamheden. Er is hier een nieuwe wijk gepland. Aan de uitdrukking op het stenen gelaat van de gebeeldhouwde figuren af te lezen, was het komend einde door hen al voorzien.

De dag erop gaan we met de boottaxi naar de oude stad. We bezoeken de Wat Pho (grote tempel)en zien de liggende Boeddha weer terug. Zeven jaar geleden waren we hier ook. Het is nu veel drukker. Later horen we dat het vandaag een boeddhistische feestdag is, reden waarom er zo veel Thaise bezoekers zijn. We dwalen nog wat rond in de nieuwe wijk en houden het dan voor gezien. Morgen moeten we weer vroeg op.

De volgende dag, tegen het middaguur, zijn we terug in Luang Prabang. De auto staat er nog. We rijden langs het huis van Jasmine, maar daar is iedereen gevlogen. We nemen een kamer in een guesthouse en installeren ons daar voor een paar dagen. Nieuwe  overschrijving van geld via Western Union geregeld, wat betalingen gedaan en een nieuw fototoestel via internet besteld. Bij deze financiële transacties gebruikt Rogier (in Utrecht) onze nieuwe pinpas (inmiddels bezorgd) en we communiceren de nummertjes via Whatsapp. Zo zie je maar, als het er op aan komt heb je geen pas of creditcard in fysieke zin meer nodig.

Rondrit Luhan Prabang-Sam Neua-Nong Khwai-Luhang Prabang
Deze rit voert ons naar het oosten van Laos tot vlak bij de Vietnamese grens. Die kunnen we met de auto niet over vanwege allerlei omslachtige douaneprocedures. We beginnen aan de zuidkant en komen via de noordkant terug in Luang Prabang. De totale afstand is ongeveer 600 km.
 
1-12-2014
Eerst geld opgehaald bij Western Union en boodschappen gedaan. Tegen twaalven vertrokken en van Luang Prabang naar Phou Khoun gereden. Mooi, ruig landschap. Rustige weg met weinig vrachtverkeer. Het is lekker weer. We passeren kleine dorpjes met huizen gemaakt van bamboe of de iets luxere van hout. De was hangt te drogen over de hekken. Langs de kant van de weg roze pluimen, metershoge bamboescheuten en bananenbomen. De kerststerren, bij ons een kamerplant, zijn hier uitgegroeid tot heuse struiken. De weg slingert over de kam van de heuvels. We stijgen flink tot ongeveer 800 m. Er is een ongeluk gebeurd. Twee vrachtwagens versperren de doorgang. De laadbak van de ene auto ligt op zijn kop dwars over de weg. De cabine van de ander ligt vermorzeld in de berm. Er is een kraanwagen gearriveerd en mannen proberen tevergeefs om met een kabel de wagens los te trekken. Door de berm rijdend kunnen we er net langs. De toedracht van het ongeluk is niet geheel duidelijk. We vermoeden dat de achterste vrachtwagen door zijn remmen is gegaan en op de voorste is gebotst, waarna ze allebei zijn gekanteld. In Phou Koun slapen we op een open plek midden in het dorp. Lekker gegeten in een simpel, maar kraakhelder eethuis voor slechts 3 euro. We worden bediend door een Vriendelijke vrouw die herhaaldelijk vraagt of het ons wel goed smaakt.  

2-12-2014
Van Phou Khoun naar Phongsavan rijden we eerst door erg armoedige dorpjes. We zien weer veel kinderen. Moeten zij niet naar school?  Een groepje vrouwen in kleurige, traditionele kleding doet een balspel. Ze staan in 2 rijen en gooien de bal om beurten naar elkaar toe. Dertig kilometer voor Phongsavan verandert het landschap. Het wordt vlakker en er zijn kleine stukjes bouwland en rijstvelden. Het ziet er hier welvarender uit. De huizen zijn groter en vaak gemaakt van steen. We zijn op weg naar de Vallei van de Kruiken. Dit is een uitgestrekt gebied ten zuidwesten van Phongsavan. Op tal van plaatsen zijn hier tientallen tot wel vijfhonderd holle stenen vaten gevonden, manshoog en tot wel 600 kg zwaar. De vaten zouden ongeveer 2000 jaar oud. Het is nog steeds een raadsel waar zij voor dienden. Er is gedacht aan opslag voor bijv graan of wijn, maar in de wijde omgeving zijn hiervan geen resten gevonden. Mogelijk hadden de kruiken een rituele, godsdienstige functie, maar wat dan wel? We volgen een bord dat verwijst naar een vindplaat.We beklimmen een heuvel met meer dan 1000 traptreden, zien daar een geheime tunnel en een donkere grot maar erg veel kruiken zien we niet. Na veel zoeken ontwaren we er een paar tussen de bomen, verscholen in het bos. We hadden ons er meer van voorgesteld. Of zitten we toch niet op de goede plek?

Na nog eens goed bestuderen van de kaart doorgereden naar Phongsavan en vandaar naar het zuiden. We rijden naar site 3, de mooiste vindplaats. Het is tegen vijven. Alvast kaartjes gekocht voor de volgende dag. De parkeerplaats is rustig en geschikt om te overnachten. We hebben het er juist over dat het in Laos zo makkelijk is om mooie kampeerplekjes te vinden als er op de deur wordt geklopt. De man die buiten staat, geeft aan dat we hier weg moeten. We leggen uit dat we morgen de site willen bezoeken. Het lijkt in orde en hij gaat weg. Even later - we zitten net te eten- arriveert er een auto met 3 mannen erin. Ook zij geven aan dat we hier niet kunnen staan. We moeten naar een hotel toe. Er wordt wat heen en weer gepraat, voor zover mogelijk want zij spreken geen woord Engels en ineens zijn ook zij verdwenen. We zijn nog aan het overleggen of we wel of niet weg zullen gaan als er een politie agent op motor aankomt. Achter hem aan rijdt een soort overvalwagen. Ook de politieman zegt dat we daar niet mogen staan. Het is voor onze voor onze eigen bestwil, het is hier niet veilig. Onder escorte worden we naar het guesthouse in het dorp gebracht. Het guesthouse is geheel en al verlaten. De deur staat wijd open. Door de agenten wordt de eigenaar opgetrommeld die ons onze kamer laat zien. Het ziet er keurig uit.  De politieman die redelijk Engels spreekt maakt nu een vriendelijk praatje. Hier op het platteland is het volgens hem niet veilig voor ons. In de bossen huizen mensen met verkeerde bedoelingen. We zouden bestolen kunnen worden. Als hij weggaat, geeft hij ons zijn telefoonnummer voor het geval we hem in de nacht nog nodig zouden hebben. We lezen op internet dat er jaren geleden hier nog wel enige rebellen actief zouden zijn geweest, een overblijfsel van de Vietnamoorlog. Buitenlandse zaken geeft geen waarschuwing of negatief reisadvies voor deze regio. Het lijkt ons allemaal wat overdreven, maar de politieagent was aandoenlijk. Alleen al voor hem willen we wel in het guesthouse slapen. Als we de volgende morgen onze kamer uit willen gaan, zit de deurkruk vast. We kunnen er niet uit. Opzet of toeval? We ontsnappen door het raam.     
De Vallei van de Kruiken is zeer de moeite waard. We bezoeken 2 vindplaatsen. De eerste is het meest sfeervol. De verweerde vaten staan halfverscholen tussen de bomen. Een groepje Chinezen is bezig met onderzoek naar de oorsprong van de kruiken. Ze doen daarvoor allerlei metingen. De andere vindplaats is kleiner. Wel staan hier een paar grote jongens. Je vraagt je af hoe ze die vaten indertijd gemaakt hebben. Het moet een tijdrovend werkje zijn geweest. Op sommige kruiken zie je een soort groeven die we ook al eens zagen in Egypte op de obelisken. Die waren vervaardigd met hulp van hout en water. Zou dat hier ook het geval zijn geweest?  

Phongsavan is de hoofdstad van de provincie Xieng Khuang. Deze provincie heeft het meest geleden onder de bombardementen in de Vietnamoorlog. Op Laos zijn tussen 1964 en 1973   meer bommen gegooid dan in de 2e Wereldoorlog. De communistische Pathet Lao steunde de Vietcong in Noord Vietnam. De Ho Chi Minh route, de aanvoerweg voor de Vietcong liep voor een groot deel door Laos. Door de jungle en de onderaardse gangen waren de strijders voor de Amerikanen niet zichtbaar en daarom werden de dorpen gebombardeerd. Negen jaar lang werd er elke 8 minuten 24 uur per dag een bom afgeworpen. Dat is bijna 1000 kilo explosief per inwoner. 30 % van de bommen waren blindgangers. Ondanks intensieve opruimacties ligt het land nog steeds bezaaid met bommen die niet zijn afgegaan. Nog regelmatig raken mensen gewond of komen zij om door een explorerende bom. Vooral spelende kinderen zijn vaak de dupe. Ook de levendige handel in schroot vraagt veel slachtoffers. Laos is een erg arm land. Oud ijzer is geld waard. Het ijzer van de bommen wordt opgekocht en er worden allerlei gebruiksvoorwerpen van gemaakt zoals bestek en potten. In de Kruikenvallei zijn 12 van de ca 60 sites bomvrij gemaakt. In Phongsavan zie je veel oude bommen die gebruikt worden als decoratie of als afrastering in hotels of op straat.
We bezoeken het informatiecentrum en verbazen ons er over dat dit allemaal zo maar straffeloos kon gebeuren.  

4-12-2014
Geld opgehaald bij Western Union. Daarna gaan we op zoek naar een dorp waar veel bommenkraters zouden zijn. We kunnen het eerst niet vinden. Komen terecht bij een vredig dorpje. Op internet hebben we een foto van een krater gezien. Aan de vorm van de bergrug herkennen we de plek waar de kraters moeten liggen. Op een rode vlakte aan de rand van het dorp liggen tientallen kraters. Sommigen zijn al weer begroeid met gras. Het is een wat macaber gezicht.
Van Phonsavang rijden we noordoostwaarts richting Muang Kham. Het weer zit niet mee. Het is de hele dag bewolkt.  We rijden gemiddeld niet meer dan 30 km. De weg is zeer bochtig. Als we stoppen, lijkt het alsof de grond onder ons nog beweegt. Twintig kilometer voorbij Muang Kham zijn "hot springs". Ze liggen in een luxe bungalowpark. We moeten een paar euro entree betalen. Prachtige plek om te kamperen, maar er is niemand om te vragen of het oké is. Dus maar gewoon gedaan. Niemand die naar ons omkeek. We maken een praatje met twee meisjes, nu woonachtig in de VS, die samen met hun Laotiaanse familie de hete bronnen bezoeken. Ze zijn hier om het Laotiaanse Nieuwjaar te vieren. Als we vragen wanneer dat is, vertellen ze dat dit per plaats kan verschillen. Ook de tijdsduur varieert. In sommige plaatsen duurt de viering van Nieuwjaar een maand, ergens anders is het een paar dagen. Bij een tempeltje trekken we een gelukskaartje. De meisjes vertalen het voor ons. Harry kan veel geluk verwachten en Marleen veel goede dingen.'s Avonds eten we in het restaurant. We zijn de enige gasten. Het is een wat spookachtige toestand. Er brandt nauwelijks licht en om ons heen alleen maar lege tafeltjes.      
 
5-12-2014
Bad in de hete bron genomen. We rijden richting Sam Neua. Net als gisteren een heel kronkelige weg door een jungle landschap. Heuvel op, heuvel af. De ene bocht na de ander. De weg ligt grotendeels besloten, je kunt niet ver zien. Af en toe is er een opening in het groen en ontwaren we in de verte grillige, ruige bergen. Veel kale plekken die wijzen op ontbossing. We klimmen hoog tot 1500 m. De dorpjes hier maken een armoedige indruk. Een groepje jongetjes is aan het tollen. Ze zijn trefzeker in hun spel. Kleine meisjes glijden van de helling af naar beneden. De kinderen zien er er vies en onverzorgd uit, maar ze hebben ongelooflijk veel plezier. Langs de weg ligt veel rotzooi, vooral plastic. Niemand lijkt zich er aan te storen. We passeren een man op de brommer met een aantal honden achter op de bagagedrager. Een Vietnamese slager? Er staat een vrachtwagen met pech langs de kant van de weg. De chauffeur bivakkeert er naast, hij heeft een vuurtje aangemaakt voor de koude nachten.
We stoppen in Nan Noun. Staan ergens op een pleintje. De mensen zijn wel nieuwsgierig maar laten het niet merken. Uit de verte slaan ze ons gade. We eten in een lokaal tentje. Het is Sinterklaasavond.

6-12 t/m 8-12-2014
De weg voert naar Sam Neua. Iets minder bochtig dan gisteren. De streek lijkt wat welvarender. Hier en daar wordt op de vlakke stukken grond wat rijst verbouwd. De huizen hebben vaker een veranda, soms is de onderkant van het huis opgetrokken van steen. Sommige dorpjes maken een veel verzorgder indruk dan andere. Er groeien bloemen, de erfjes zijn aangeveegd, de was hangt buiten en de mensen zien er schoner uit. We vermoeden dat dit de dorpen van de Dai zijn terwijl de Mhong (een andere bergstam) er een slordiger levenswijze op na lijken te houden. Dai of Mhong, de mensen maken een schuchtere indruk als we voorbij rijden. Hier geen lachende gezichten of zwaaiende kinderen. Mannen en vrouwen zitten in groepjes langs de kant van de weg en lijken weinig uit te voeren. Het doet ons denken aan een uitspraak die we ergens gelezen hebben. De Vietnamees zaait het koren, de Cambodjaan die kijkt hoe het groeit, de Laotiaan luistert naar het groeien van de halmen. Het is de volksaard van de Laotiaan om zich niet erg in te spannen. Ze hebben een relaxte levenswijze. Het zou iets te maken hebben met het boeddhisme, het geloof in Karma. Alles is voorbestemd dus het maakt niet uit wat je doet.

Wij hebben pech met het weer. Het is mistig en koud. De vallei tussen Sam Neua en Vieng Xai moet erg mooi zijn. Er is hier karstgebergte met veel natuurlijke grotten. Door de nevel ontwaren wij helaas niet veel meer dan de contouren. Tijdens de Vietnamoorlog huisden de soldaten van de Pathet Lao in deze grotten. Er waren zelfs ziekenhuizen in gebouwd. We bezichtigen een grot en worden rondgeleid door een klein meisje. Ze kan niet bij de lichtknopjes. Als er een licht uit of aan moet, springt ze omhoog als teken voor ons dat wij dat moeten doen. Er loopt een riviertje de grot in en verdwijnt ergens in de grond. Je kunt er met een kano naar binnen varen. Maar vandaag is het daar geen weer voor. We overnachten in een guesthouse en rijden de volgende dag weer terug naar Nan Noun. Onderwijl bezoeken we het Stonehenge van Laos. Zomaar ergens in het oerwoud staan manshoge megalieten in de mist.

9-12 t/m 10-12-2014
Vieng Thong is een streekplaatsje. Er zijn een paar guesthouses en een busstation. Daarmee is het meeste wel gezegd. Je kunt hier weinig krijgen. Met moeite vinden we in een winkeltje een pakje sinaasappelsap, maar geen brood, koffie of papieren zakdoekjes, de dingen die op ons boodschappenlijstje staan. 27 km verder in het oerwoud  moet een oude landingsbaan liggen van de Amerikanen uit de tijd van de Vietnamoorlog. Over een zandweg rijden we er naar toe. Het is hier dicht begroeid. De plek ligt diep verscholen in de jungle. We bereiken ons doel niet. Een paar kilometer ervoor wordt ons de weg versperd door een riviertje. We besluiten het risico niet te nemen en keren terug naar Vieng Thong.   

Alhoewel op de kaart een wit weggetje, is de weg Van Viet Thong naar Nong Khiaw (170 km) heel behoorlijk. Deze streek is dunbevolkt. We passeren een paar dorpen maar  komen verder vrijwel niemand tegen. Bizar dat door deze verlaten streek zo'n goede weg loopt. We rijden door een smalle vallei met aan weerskanten begroeide bergen. De kliffen torenen hoog boven ons uit. De zon breekt door. In de auto zetten we een muziekje op: de pastorale van Beethoven. De klanken passen goed bij de omgeving. Langs de weg zien we de witte stammen van de teakbomen. Het zijn hoge, smalle bomen met grote bladeren. Er staat hier voor een vermogen. Een paar koeien steken de weg over. Verderop is in de rivier een houten installatie gebouwd om energie op te wekken. De raderen draaien snel in de rondte. We naderen de bewoonde wereld. In de verte zien we de karakteristieke vormen van het karstgebergte bij Nong Khiaw, onze bestemming voor vandaag.