Weer naar huis

31 maart 2018 - Buenos Aires, Argentinië

Beste allemaal,

Tango op straatOp moment van schrijven zitten we in Buenos Aires. Over een paar dagen vliegen we terug naar Nederland. Buenos Aires noemt zich het Parijs van Zuid Amerika. En dat is niet helemaal onterecht. Zowel qua architectuur als qua stedenbouw zijn er grote overeenkomsten. Net als in Parijs zijn er brede boulevards. Net als in Parijs zijn er prachtige woningen opgetrokken. Wat dat betreft is het hier de overtreffende trap. Want sommige huizen zijn complete paleizen, niet veel kleiner dan het paleis op de Dam. Het waren ooit de onderkomens van afwezige landheren die grond bezaten zo groot als een provincie in Nederland. Ze lieten het werk aan anderen over en woonden zelf in hun paleisjes in de stad. En ook de begraafplaats is heel Frans. Het doet aan Père Lachaise denken. Maar misschien nog iets kolossaler. In sommige familiegraven zou je kunnen wonen. De talloze musea, restaurants, bars en patisserieën geven je het idee dat je in de lichtstad bent. En natuurlijk de stad van de tango. Kortom Buenos Aires is een grote bruisende stad waar het goed toeven is voor een week. Zeker nadat we maanden door dunbevolkte streken als het Andesgebergte en de eindeloze pampa hebben getrokken.

Weer terug naar de Andes
Maar eigenlijk waren we helemaal niet van plan deze stad aan te doen. Ons eindpunt van deze etappe van 6 maanden was Lima in Peru. En dat ligt een paar duizend kilometer verder naar het noordwesten. Daar zouden we de auto laten staan om die 6 maanden later weer op te pakken. Hoe zijn we dan in Buenos Aires verzeild geraakt?

Pas op,een penguin!Toen we uit Vuurland vertrokken naar het Noorden zijn we langs de oostelijke kust getrokken, langs de Atlantische Oceaan. Deze staat bekend om zijn fauna vooral van zeedieren. En het was indrukwekkend. We zijn bijvoorbeeld in een penguinkolonie geweest waar meer dan een miljoen penguins waren. En je kunt er via paden gewoon doorheen lopen op voorwaarde dat je de beestjes voorrang verleend. Op een aantal plaatsen langs de kust vind je zeeolifanten. Het mannetje is twee keer zo groot als het vrouwtje. Als ze rusten op het strand zie je een geweldige drilpudding van vet met een gewicht van wel 5000 kg. Meer nog zie je de zeeleeuwen met hun kleintjes. Elk mannetje heeft een harem van zo'n 10 vrouwtjes. Met name op het schiereiland Valdes zie je honderden families op het strand lekker in het zonnetje liggen.

De weg langs de kust is de Ruta 3. Hij gaat door de pampa, een semi woestijn. Het is oppassen. Veel wilde lama's die plotseling de weg oversteken of nandoe's, een loopvogel als de struisvogel. De weg zelf is geasfalteerd maar zeer smal. Twee vrachtwagens kunnen elkaar met moeite passeren. En hoewel op de pampa nauwelijks mensen leven is er veel verkeer op de weg. Het is de enige kustroute naar het zuiden. Voeg daarbij een voortdurende keiharde wind tot wel 100 km per uur en je hebt een vervelende cocktail. Elke keer als een vrachtwagen ons tegemoet komt hebben we het gevoel of er een rijdende bom op ons af komt. Je moet echt op het randje van de weg rijden. Op het moment van passeren komt er een geweldige windvlaag die je als het ware van de weg af wil drukken. Als de vrachtwagen voorbij is zuigt een soort vacuüm je naar het midden van de weg.
Op weg naar de AndesWe besluiten om rustiger vaarwater op te zoeken en verlaten de kust en rijden dwars door de pampa naar het Andesgebergte. Het zuidelijk deel van de Andes is al bekend terrein. En als het noordelijk deel even mooi is, dan is het zeer de moeite waard. Maar je kunt in de bergen geen kilometers maken. Dus Lima gaan we niet halen. We moeten daarom ergens bij de Andes een plaatsje voor de auto vinden. En die kregen we op een presenteerblaadje aangeboden. In een nationaal park aan de kust maken we een praatje met een ranger. Als hij hoort wat we van plan zijn zegt hij dat hij in Mendoza woont. Als we willen mogen we de auto voor een halfjaar op zijn terrein parkeren. Geweldig aanbod want Mendoza ligt precies op onze bergroute naar het noorden. Maar helaas, het liep totaal anders.

Grensperikelen
"It is against the law" zegt de douaneman voor de derde keer op een toon alsof hij het hele wetboek uit zijn hoofd kent. Elke welwillendheid is uit zijn stem verdwenen. We kijken enigszins vertwijfeld want we hebben echt een andere datum nodig op het papier wat hij ons zojuist geeft. En bovendien is het helemaal niet tegen de wet wat we van hem vragen. En we hebben er zelfs bewijs van.
Wat is het geval. Als je Argentinië binnen komt krijg je een tijdelijke importvergunning voor de auto. En daar staat een datum op tot hoelang de auto in het land mag blijven. Toen we het vaste land van Argentinië vanuit Vuurland binnen kwamen kregen we ook zo'n vergunning . En daar stond netjes de maximale verblijfsduur voor de auto op: 8 maanden. En dat is genoeg. We laten de auto hier immers 6 maanden staan alvorens met de volgende etappe te beginnen. Maar in de loop van de reis zijn we die 8 maanden kwijt geraakt. En het bleek een hels karwei om weer een vergunning voor 8 maanden te bemachtigen.

Auto met vulkaan Lanin op de achtergrondOp onze tocht door de Andes gingen we naar de vulkaan Lamin, een nog werkend exemplaar van bijna 4000 meter hoog, precies op de grens met Chili. Een fantastisch gebied met talrijke bergmeren met kleuren die variëren tussen azuurblauw tot vrijwel zwart. Het zijn verlaten streken, zeker nu de zomervakantie hier is afgelopen. Vaak staan we op een strandje bij zo'n meer in gezelschap van een enkele forellenvisser.
Nadat we de vulkaan aan Argentijnse kant een stukje beklommen hadden kwamen we op het idee om even naar de Chileense kant te gaan. Een kleine 60 km over de grens gaat namelijk een steenslag weg naar een plaats diep in de bergen. Van hier begint een trektocht van een km of 10 waar je een fantastisch uitzicht zou hebben over 5 werkende vulkanen. Het was schitterend weer. Dus deze kans wilden we benutten.
De volgende dag de grens over na al ons fruit en groenten achtergelaten te hebben bij een vriendelijke ranger aan Argentijnse kant. Immers, anders zou alles weer in beslag genomen worden door de Chileense fruitdouane. En het was maar voor 1 dag. Om 10 uur 's ochtends staan we zonder veel problemen op Chileense bodem en rijden naar de afslag toe. De steenslag weg is in het begin heel behoorlijk. Maar na een km of 20 wordt hij slechter en slechter. We rijden met en slakkengang. Maar dat is zelfs te hard. We hadden echt het idee dat we de auto zouden slopen als we verder zouden gaan. Vijf kilometer voor het einde daarom omgekeerd. Wat een deceptie. We hadden behoorlijk de pé in. Geen vulkaantocht. Alle moeite voor niets.

mamuil-malal-1De volgende morgen weer terug naar Argentinië. Als we het nieuwe importpapier voor de auto ontvangen blijkt dat deze maar voor 3 maanden is uitgegeven. We zeggen tegen de douaneman dat dat te weinig is. We willen het maximum van 8 maanden. De man zegt dat hij maar 3 maanden kan geven. We hadden gelukkig een foto genomen van het vorige importformulier. We laten het hem zien. Het staat er echt: 8 maanden. De man krabt op zijn hoofd en gaat vervolgens zijn baas halen. Deze zegt dat ze nooit meer dan 3 maanden geven. Het is een autoritaire man, volkomen overtuigd van zijn eigen gelijk. Ook hem laten we de foto zien. Maar hij laat zich niet van zijn stuk afbrengen. Wat ze bij Vuurland hebben gedaan is illegaal. Een importvergunning van 8 maanden is tegen de wet.  We maken behoorlijk stampij en er vormt zich een lange rij wachtenden achter ons. Maar het mag niet baten. De man houdt voet bij stuk. Om een einde aan het twistgesprek te maken zegt hij: hier krijg je 3 maanden. Punt uit. En als je zo graag 8 maanden wilt hebben dan ga je maar terug naar Vuurland. En hij beent weg. Wat een ongelofelijke hufter! Want hij weet ook best dat dat geen optie is. Vuurland ligt hier 2000 km vandaan!.

Nu hebben we dus een probleem. Als je namelijk de duur van de verblijfsvergunning van de auto overschrijdt krijg je een boete. En die boete is een paar keer de waarde van de auto. En dat betekent in feite dat je je auto kwijt bent. Want dat ga je natuurlijk niet betalen. Met gevolg: de auto wordt in beslag genomen.
Via via komen we aan een adres in Buenos Aires. Daar biedt men de mogelijkheid om auto's te stallen. De website meldt verder dat men behulpzaam kan zijn met de verlenging van de importvergunning. Op dus naar Buenos Aires dat 1500 km de verkeerde kant op ligt. Maar we hebben geen keus. Temeer daar we nog maar 2 weken hebben alvorens we terug vliegen naar Nederland. En binnen die tijd moeten we het wel zien te regelen.

Cris, de eigenaar van het bedrijf in Buenos Aires is behulpzaam. Voor ons importprobleem zijn er twee opties, vertelt hij. Je kunt naar de douane in de haven gaan en kijken of je daar een verlenging krijgt. Maar zegt hij, dat is een zeer moeizaam proces. Door werkzaamheden is het betreffende kantoor nauwelijks te bereiken. Vervolgens moet je de juiste persoon weten te vinden. En dan is het maar afwachten wat er gebeurt.
Een andere optie is om naar Uruguay te rijden, daar de grens over te gaan en vervolgens weer Argentinië binnen te gaan en hopen dat op het nieuwe importpapier 8 maanden staat. De grens met Uruguay is 250 km hier vandaan. Heen en weer dus 500km.  Hoe zeker is het dat we de benodigde 8 maanden krijgen, vragen we aan Cris. Er bestaat een redelijke kans dat je het krijgt, zegt hij. Maar zeker is het niet, het hangt van tal van factoren af. Wat zou hij ons aanraden? Het antwoord is stellig: eerst naar Uruguay en als dat niet lukt kun je altijd nog naar de douane in de haven.

Het is rond het middaguur als deze conversatie plaats vindt. We besluiten om niet te talmen en direct door te rijden naar de grens met Uruguay. De weg is goed en we schieten lekker op. Om een uur of 5 in de middag nemen we de afslag naar de grens. Hoe dichter we die naderen, hoe stiller het wordt. En dat is geen goed teken. Men had ons vertelt dat hoe groter de grenspost is, des te groter de kans dat je 8 maanden krijgt. En te beoordelen naar het ons tegemoet komend wegverkeer, is dit geen erg grote grenspost. We worden toch wel een beetje gespannen.
De grens tussen Argentinië en Uruguay wordt gevormd door de gelijknamige rivier die hier een paar honderd meter breed is. Hij vindt zijn oorsprong in het Amazonegebied. Roestbruin water. Een indrukwekkende stroom. Er is een tolbrug over de rivier. Er is nauwelijks verkeer. Een beetje rimboe. Het gezamenlijk grenskantoor is net aan de andere oever. We betalen de tol en stoppen aan de overkant.
Als je de grens passeert moet je aan elke kant over het algemeen 2 en soms 3 stappen doorlopen. Stap 1 is de immigratie, de stempels in je paspoort. Stap 2 is de tijdelijke import vergunning voor de auto. En stap 3 is in sommige landen de fruitpolitie.

imagesZonder problemen worden we Argentinië uitgestempeld en Uruguay ingestempeld. Vervolgens leveren we ons importpapier (met de 3 maanden) in bij de Argentijnen en krijgen een ander importpapier voor de auto die geldig is voor Uruguay. Het gaat lekker snel. We denken dat we klaar zijn. Nu naar de uitgang, daar omdraaien en de omgekeerde procedure volgen om Argentinië weer binnen te komen. En duimen dat we 8 maanden krijgen. We willen net naar de uitgang rijden als een man ons gebaart te wachten. Hij komt de auto inspecteren. Of we nog groenten of fruit bij ons hebben? Hè, heeft Uruguay nu ook al een fruitpolitie? Verdorie, dat wisten we niet. Wordt weer onze proviand in beslag genomen.
Hij inspecteert de ijskast. Zijn hand komt er uit met een paprika. Hij schudt zijn hoofd. Mag niet! Dan een tomaat. Mag niet! Twee peren. Mag niet. En zo gaat het nog even door. Op het keukenblad ligt een hele uitdragerij van verboden vruchten, eieren en vleeswaren. Als hij klaar is wijst hij nogmaals op de contrabande en zegt opnieuw: mag niet. En tot onze stomme verbazing legt hij vervolgens zijn hand op zijn ogen. Hij heeft niets gezien! De man stapt uit en zwaait ons vervolgens vriendelijk uit. Welkom in Uruguay!

Even voorbij de grenspost zetten we de auto onder een boom, nog steeds heugelijk verbaasd over zoveel toegeeflijkheid. Zo willen we wel meer douaniers hebben. Argentinië heeft ook zo'n fruitpolitie. Maar over het algemeen hebben we daar weinig van gemerkt. Maar Marleen neemt het zekere voor het onzekere en eet de peren op. Ook koken we de eieren. Ongekookte eieren zijn verboden, gekookte eieren zijn toegestaan. Enfin, we blijven een halfuurtje in Uruguay en besluiten dan terug naar Argentinië te gaan. Nu wordt het spannend.

We rijden het grensterrein weer op en geven nu aan de andere kant van het gebouw onze paspoorten af. De man bekijkt ze aandachtig en wanneer hij de stempels ziet betrekt zijn gelaat. Het is duidelijk aan zijn gezicht te zien dat hier iets niet klopt. "No possible" zegt hij. Niet mogelijk? Wat is nou weer niet mogelijk. Hij gebaart ons om de auto aan de kant te zetten.  Hij loopt met onze paspoorten in de hand naar een groepje douaniers. Als wij daar ook aankomen horen we twee dingen. 'No possible' en iets met 'uno dia', één dag. We begrijpen er niets van. De moed zinkt ons in de schoenen. Als het in stap 1, de immigratie, als zo moeilijk gaat dan zal het voor het importpapier helemaal wel problematisch worden. Het is duidelijk dat ze ons heen en weer gehop over de grens maar zeer verdacht vinden. We voelen ons net betrapte illegalen of smokkelaars

En dat is het leuke van reizen, net als je denkt dat het helemaal de soep in loopt komt er een reddende engel. In dit geval in de gedaante van een douanier die redelijk Engels spreekt. En hij vertelt dat het niet is toegestaan het land te betreden op dezelfde dag dat je het verlaten hebt. Dus wat we moeten doen, is weer terug naar Uruguay en daar 24 uur blijven. Dan kunnen we het opnieuw proberen.
20180330_115653Maar hij is wel nieuwsgierig. Waarom zijn we het land uitgegaan en gelijk weer teruggekomen? Dat is toch heel raar? Dat vraagt toch om problemen? We leggen het hem uit. We hebben een importvergunning voor de auto voor 8 maanden nodig. En we hadden maar 3 maanden. Zijn gezicht klaart op. Ah, dat is toch wel een goede verklaring voor ons vreemde gedrag. Hij wendt zich tot de anderen in het groepje. Er volgt discussie. Ze zijn tot een conclusie gekomen. Dan zegt onze reddende engel: het mag eigenlijk niet maar we zullen het voor jullie in orde maken. En vervolgens gaan ze aan de slag. Er worden een heleboel papieren uit de diverse systemen getoverd. Onze Uruguayaanse import vergunning wordt ongedaan gemaakt en we krijgen een exitstempel. De Argentijnen geven ons een entreestempel en maken het importformulier in orde. En ziedaar, nu prijkt de datum waar het het allemaal om ging op de importvergunning: 10 november 2018. Dat is de datum waarop de auto het land uit moet zijn. Voor ons doel ruim voldoende.
Het is 8 uur in de avond. We gaan, af en toe een juichkreet slakend, de rivier weer over en rijden terug richting Buenos Aires.

En zo is het dus gekomen. Het is een heel verhaal geworden. En dat allemaal vanwege een datum op een papiertje die een onwillige douanebeambte niet wilde geven. Hierdoor zijn we een paar duizend km uit koers geraakt en is het eindpunt van de eerste etappe uiteindelijk Buenos Aires, Argentinië geworden.

Vallei van de Rode Maan, RocaHet zal niet verbazen dat we de laatste weken vooral in beslag zijn genomen rond het gedoe om de importpapieren. Toch hebben we ook in deze periode nog heel wat moois gezien. Zoals gezegd, de oostkust met zijn dieren rijkdom, en de vele bergmeren en vulkanen van de Andes zijn werkelijk subliem. Maar ook de vaak troosteloze pampa met zijn keiharde wind biedt verrassingen. Eén daarvan was de Valle de Luna Roja, de vallei van de rode maan. Door erosie van wind en regen is een bijzonder landschap ontstaan. Je waant je echt op de maan zoals de foto's en het filmpje (met drone!) laten zien.

Eén van de dingen die nog op ons lijstje stonden was een bezoek aan een gemeenschap van Mapuche indianen. Die vonden we vlakbij de flanken van een vulkaan. De weg voert door een weids, landelijk gebied met kale, gele heuvels en af en toe een groepje bomen. We naderen een kleine nederzetting met een aantal huizen. Een jongen wacht ons op. Hij draagt een rode tas bij zich. Over een landweggetje komt een vrouw aangerend. Ze roept naar iemand: "toeristen!". Een man in een shirt met opdruk Messi nadert. Hij heeft een sleutel bij zich van de schuur waar we nu naar binnen gaan. De inrichting lijkt op die van een schoollokaal, tafeltjes, stoelen, neergezet in een blok met een lege ruimte in het midden. De drie stallen hun waren uit op een tafeltje, elk op een andere zijde  en wachten af. Het heeft iets heel aandoenlijks en dus kopen wij wat bij alle drie. De vrouw nodigt ons uit om in haar huis dulce casero (een soort oliebol zonder krenten) te eten. We rijden er naar toe. Haar man is ook aanwezig. De vrouw heeft indiaanse trekken, maar haar man zou zo een Spanjaard kunnen zijn. Het huis is eenvoudig, maar alles is aanwezig. De tv staat aan, er is een voetbalwedstrijd. In de hoek staat een houtkachel. Het kan hier 's winters flink koud zijn. Een pak sneeuw van een meter is normaal. In de  kast langs de muur staan allerlei kleine snuisterijen. Het ziet er allemaal sober maar keurig netjes uit.
Harry met Mapuche echtpaar. Wie is de roodhuid?We zitten aan de eettafel en krijgen bij de  dulce caseros een kop hete mate. Het smaakt erg bitter. We horen dat er in de gemeenschap ongeveer 600 mensen wonen, zo'n 150 families. Zij  wonen verspreid over het gebied en leven vooral van de teelt van schapen en geiten.  Ailen en Nehuen zijn allebei hier in de gemeenschap opgegroeid. Hun twee kinderen wonen  even verder op in een andere Mapuche gemeenschap. In het huis woont ook nog zijn moeder.
Ailen laat zien hoe ze wol spint op een klos. In de kamer staat  een groot primitief weefgetouw. We krijgen wat pitten (piñons) van de vrucht van de araucaria. Ze zijn niet makkelijk te pellen. Het schilletje is erg stug. De vrucht zelf is zo groot als een meloen. Als je hem door midden snijdt, liggen de pitten  in een spiraal,  bedekt door een vliesje. Eens per jaar worden de piñons geoogst. We krijgen een zakje pinons mee. Marleen krijgt een natuursteen en we kopen een potje eigengemaakte jam. Dan nemen we afscheid van deze vriendelijke mensen en rijden door de vallei terug naar onze volgende bestemming.

Toen we deze reis begonnen hadden we toch wel enige aarzeling over Zuid Amerika. Toegegeven, je hoorde dat de natuur mooi is, maar ook dat er weinig 'cultuur' zou zijn. En is dat laatste vaak niet de krent in de pap? Maar nu na een halfjaar kunnen we de balans beter opmaken. De natuur is niet zomaar mooi, maar op sommige plekken werkelijk subliem. Natuurlijk hebben we het getroffen. We hebben vrijwel constant mooi weer gehad. En de Andes in de regen of de Andes in de zon maakt een wereld van verschil. En wat het gebrek aan cultuur betreft dat is maar relatief. De geschiedenis van deze gebieden uit zich niet alleen in monumenten van steen. Het uit zich ook in het heden en in de manier waarop dit heden tot stand is gekomen. Door Spaanse veroveraars, de  weerstand van de Mapuche's, door buitensporig rijke landeigenaars, door Nederlanders die Chili wilden veroveren, de vele moordpartijen op de indianen, door massa immigratie van Europeanen en de vele dictators in dit continent, enzovoort. Anders gezegd, de geschiedenis van Zuid Amerika is boeiend, geeft aanleiding tot nadenken en maakt nieuwsgierig.  

We zijn benieuwd wat de rest van Zuid Amerika te bieden heeft. Tot over 6 maanden.

Foto’s

10 Reacties

  1. Henny Fitié:
    31 maart 2018
    Getsie, wat spannend allemaal maar ben blij dat het toch nog goed is afgelopen. Wel heel toevallig dat het reisverslag een paar uur na mijn mailtje aan jullie !
    Hopen jullie binnenkort weer te spreken en bedankt voor alle prachtige, spannende verhalen en foto's, geweldig !!!! Goeie vlucht terug 💋
  2. Gerson:
    31 maart 2018
    De foto's en beschrijvingen zijn natuurlijk het mooiste, maar elke keer blijft de bureaucratie het allerspannendste van jullie reizen. :-) Welkom thuis (voor even)!
  3. Cok Schreuder:
    31 maart 2018
    Het is ongelofelijk wat jullie allemaal meegemaakt hebben. Het gaat een fantastisch spannend reisverhaal worden. Als ik het goed begrepen heb is het toch de bedoeling dat het wordt uitgegeven?
    Hoop jullie te zien als je gezond weer thuis bent.
  4. Wil:
    31 maart 2018
    Dank voor weer een prachtig verhaal en goede reis terug!Tot ziens in THHT.
  5. Henny Fitié:
    31 maart 2018
    De filmpjes nog eens rustig bekeken en wat zijn ze indrukwekkend mooi!!!!
  6. Jan van Os:
    31 maart 2018
    Meer dan een mooi verhaal, jullie hebben het echte leven laten zien waar jullie waren...mooi...droevig...realistisch....maar echt zoals het is,
    Dank daar voor...Helaas geen filmpje kunnen openen...Groet jan van Os en ook van Tineke
  7. Marion van Dijk:
    1 april 2018
    Hoi Marleen Ik heb genoten van jullie verhalen.7 jaar geleden heb ik met Irene door Pathagonie gereisd. Was geweldig! Gehiked in natuurparken Tierra del Fuego en Torre del paine . De gletcher Perito moreno en zoals jullie langs de oostkust teruggereisd. Veel pinguins en zeeleeueenkolonies gezie en ook walvisssen gespot.
    Daarna zijn we via Buenos Aires naar de wedlands en naar missiepost en de watervallen van Iguezu gereisd. En vandaar richting Salta. Irene is toen naar Bolivia gegaan en ik terg via Corduba weer naar Buenos Aires.

    Veel herkenning dus. Groetjes Marion
  8. Coen Windhorst:
    4 april 2018
    Hoi Marleen en Harry,
    Wat hebben jullie ontzettend veel meegemaakt zeg, echt geweldig.
    Wij willen zelf in het najaar naar Argentinië, mijn moeder Hil had daar 3 broers die waren geëmigreerd. En ik heb er nu heel veel familie wonen. Goede terugreis weer naar Nederland.
    Coen & Hanny Windhorst-Tahir
  9. Ruud en Jamaliah Welling:
    29 mei 2018
    Marleen en Harry,
    Wij zijn ook net terug uit Argentinië. We hebben er 4 maanden rond gereden (January tot Mei). Misschien leuk om onze reis blog te lezen rudywelling.blog. Er zijn veel overeenkomsten. Wij waren ook benieuwd welke autovisa we zouden krijgen. Gelukkig was de laatste (en alle andere) 8 maanden tot December 2018. Wij hebben jullie camper bij Andeanroads gezien. Een mooi ding. Onze VW exclusive staat er nu ook. Er moet heel wat aan gebeuren omdat de schokbrekers, vering en wiel lagers vervangen moeten worden. Dus heel wat kg's uit Nederland mee nemen. Hopelijk kan Marcos, de mechanic van Christiaan, het repareren. In November vliegen wij ook terug om dan via Brazilië naar Cusco te rijden. Misschien komen we elkaar wel tegen of kunnen we voor die tijd elkaar ontmoeten.
    MVG
    Ruud en Jamaliah Welling
  10. Margo:
    11 juni 2018
    Wij, Charles en Margo, hebben genoten van jullie verhalen. Wij gaan in september 2018 met onze VW bus voor 6 maanden naar zuid Amerika. We zijn nu druk met de voorbereidingen bezig. We zouden heel graag met jullie in contact komen over oa hoe jullie de verzekering van de camper voor al die landen geregeld hebben. Ons email adres is [email protected]