China

Beste allemaal,

We zitten nu uit te rusten in een buitensporig luxe hotel op zo'n 150 km van de grens met Laos. De tocht door China was behoorlijk 'anstrengend'. In de eerste plaats door het strakke, overvolle reisprogramma. De enige manier om door China met de auto te reizen is met een gids volgens een door de overheid goedgekeurde route waar je niet van af mag wijken. We stonden vaak om 6 uur 's ochtends op en reden dan de hele dag tot het donker werd. Tussendoor bezochten we de bekende hoogtepunten: de Chinese muur, het Terracotta leger, etc. De tolwegen zijn over het algemeen uitstekend, maar zodra je in de omgeving van een stad komt is het misère. Want een stad hier is gelijk een miljoenen metropool. Het verkeer is ongedisciplineerd en zeer druk. Om een een indruk te geven: in Xian moesten we naar de andere kant van de stad, 20 km. We deden over deze dollemansrit in het donker 4.5 uur en hebben daarbij meerdere bijna aanrijdingen gehad.

De tweede reden voor onze vermoeidheid is de pech die we hebben gehad. Op het Tibetaans plateau is Marleen gebeten door een hond. Een flinke vleeswond die in een lokaal ziekenhuis schoongemaakt en gehecht moest worden. In de consternatie is daarbij de tas gestolen met daarbij het meest belangrijke voor elke reiziger: de paspoorten. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad alvorens we de benodigde noodpaspoorten konden krijgen. Naast de paspoorten is ook het fototoestel gestolen. Van het tweede deel van de reis door China hebben we daarom helaas geen foto's op een paar kiekjes op de telefoon na.

15-10-2014 Grens Mongolië-China
Om half negen rijden we in colonne naar de Mongoolse grens. Er staan rijen met kleine jeepjes klaar, maar die mogen we passeren. De jeepjes brengen passagiers naar de chinese grens. We zien ook een paar bussen. We passeren een paar douaniers en een slagboom. Dan moeten de mannen (Harry, David en Jon) een eind terug een papier op te halen. De vrouwen (Marleen, Nina en Orlande en kinderen) moeten naar binnen de auto uit naar de paspoortcontrole. Omdat de mannen de paspoorten bij zich hebben kunnen deze niet worden getoond. De Mongoolse douaniers begrijpen er niets van. Ze denken dat we daar zonder paspoort staan. We proberen uit te leggen dat de mannen de paspoorten bij zich hebben. Er wordt iemand gebeld die vragen stelt als: waar is je paspoort en waar is je man. Pas als we het teken van "getrouwd" maken door met de wijsvingers tegen elkaar te wrijven, gaat er een lichtje branden.Eerst komen de paspoorten te voor schijn en even later ook de mannen. Een hilarische situatie. We moeten door een röntgenapparaat dat voortdurend alarm slaat maar waar niemand op reageert. Harry zijn paspoort wordt tweemaal afgestempeld. Als we de douanecontrole achter de rug hebben en door mogen rijden, komt de vrouwelijke douanier naar buiten en zegt op boze toon dat hij zijn paspoort niet heeft afgestempeld. We laten haar de stempels zien. Ze kijkt verontwaardigd, er kan geen sorry af.
Het konvooi rijdt verder richting Chinese grens. We gaan door een chloorbad (met sproeiers), de paspoortcontrole verloopt vlot. We ontmoeten onze gids Yan, zij blijkt een aardige jonge vrouw van rond de dertig. De douane formaliteiten stellen weinig voor. Het is wel weer een komisch tafereel als ze op zoek gaan naar het nummer van de motor van de auto. Zeker 10 chinezen turen onder de motorkap naar de cijfertjes. Uiteindelijk kunnen ze niets vinden maar is het toch goed. Jon en David zijn gewaarschuwd. Jon wijst een nummer aan waarvan hij zelf niet weet wat het is. David idem dito. We horen nu dat we de auto's moeten laten staan. De rest van de middag is nodig voor administratie etc. We krijgen morgen nieuwe Chinese nummerplaten en rijbewijzen. Wij gaan vannacht naar een hotel.
Met de taxi naar het hotel. Het plaatsje Erenhot is modern, schoon en levendig. Er is druk verkeer, we zien elektrische brommers. Op de markt wordt overvloedig fruit en groente te koop aangeboden! Het verschil met Mongolië is in dat opzicht immens. En dat op nog geen 5 kilometer afstand. We eten met de "groep" en gaan daarna met zijn allen naar een telefoonwinkel om een SIM-kaart te kopen. 's Middags een meeting in de lobby van het hotel. Yan legt ons een en ander uit over de reis. Het gaat veel over geld (parking, hotels, tolwegen, bezienswaardigheden etc) en het wordt ons duidelijk dat een en ander strak georganiseerd is en dat er geen ruimte is om van de route af te wijken. De hele weg zullen we achter elkaar rijden. Omdat de gids bij ons in de auto zit, rijden wij voorop. Als de auto achter ons, ons niet meer ziet, moeten zij direct de gids bellen. Hetzelfde geldt voor de laatste auto. Zodra de voorganger uit het oog verdwijnt, moet dit worden gemeld.'s Avonds nog even door het stadje gelopen en in de supermarkt een noodlesoep gegeten voor 1.5 euro.

17-10-2014 Richting Beijing
Volgens afspraak om 6 uur in de ochtend vertrokken. We rijden nu op een andere snelweg. Het is druk, vrijwel alleen vrachtverkeer. De zon staat laag en schijnt ons recht in het gezicht. In de verte zien we hoge, donkere bergen. De vrachtwagens die soms flink slingeren, rijden hard en halen zowel links als rechts in. Het is erg naar rijden. Een paar uur later wordt het zicht beter omdat de zon hoger staat en er rijden ook meer personenwagens.Bij een politiepost krijgen we een papier waarop staat aangegeven dat we Beijing binnen mogen.
Ons hotel staat in de binnenste ring. Voor het hotel is op een soort terras een parkeerplaats. Daar moeten we de auto's zetten. Als we aankomen,loopt het hotel leeg. Personeel en gasten, in zwart pak gestoken, zetten ons op de foto zetten. De auto's staan erg pontificaal geparkeerd. We hebben de nodige aandacht. Regelmatig komen mensen vragen of we met deze auto's helemaal uit Europa komen. Er worden veel foto's genomen. We lunchen (allerlei chinese gerechten) en gaan daarna naar de Lama tempel, een oude Tibetaanse tempel. We worden gebeld door Harm, de neef van Harry die hier 5 minuten vandaan blijkt te wonen. We nemen afscheid van de groep en gaan met hem mee naar huis.
Gezellig bijgekletst en sinds lang weer echte koffie gedronken. Ook kaas met wijn genuttigd. Heerlijk! Harm woont sinds een paar maanden met zijn vriendin in een huisje binnen een hutong d.i. een soort ommuurde wijk met laagbouw. Het is een gezellige buurt met bomen en allerlei kleine winkeltjes en eettentjes. 's Avonds gaan we met Harm en Diane eten in een groot chinees restaurant, 24 uur per dag open, eten uit Sichuan. Het is ongelofelijk druk, een beetje broeierige sfeer, er wordt veel gelachen en gedronken. We krijgen een nummertje en moeten buiten een minuut of 10 wachten. Daarna krijgen we een aparte kamer toegewezen. Het eten is heerlijk, allemaal kleine hapjes, groentes als spinazie, aubergine, komkommer, varkensvlees en dumplings (een soort meelballen gevuld met vlees). Het eten wordt weggespoeld met rijstewijn en sodawater. We hebben een interessante discussie over Mao, het communisme in China en Europa. Na het eten brengt Harm ons met de taxi naar het hotel. Het is even zoeken maar toch gevonden. Harry en Harm drinken nog een koffie in de auto.

20-10-2014. Kamperen in China
Om 9 uur zijn we volgens afspraak terug in het hotel waar ook onze reisgenoten verblijven. Vandaag gaan we naar de Chinese muur bij Badeling. Dat is ongeveer 70 km vanaf Beijing. In de smog lopen we over de Chinese muur. We nemen eerst de noordkant en daarna een stukje van de zuidkant. Leuke ervaring om hier nu ook zelf te zijn geweest. Na ons bezoek aan de Chinese muur zoeken we een plek om te kamperen. Yan, onze gids heeft al verteld dat dit niet zo makkelijk is. Een tijdje terug kon je nog wel plekjes vinden. Er is de laatste jaren echter zoveel gebouwd en verbouwd dat het steeds moeilijker wordt. Het lijkt wel of elk vlak stukje grond door iemand geclaimd is. Eerst gaan we op zoek naar water om de tanks bij te vullen. Bij een bouwput mogen we tappen. Een groepje mannen staat er lachend bij. We hoeven niet te betalen. Het water is voor de friendship. Even verderop vinden we een mooi plaatsje voor de nacht.
We zijn net geïnstalleerd, Yan heeft haar tentje opgeslagen, als er een auto aan komt rijden. Er stappen 2 mannen en een vrouw uit en zij maken duidelijk dat wij daar niet mogen staan. Het blijken partijbonzen uit het plaatselijke dorp. We mogen hier niet staan zogenaamd vanwege brandgevaar. Er ontstaat een heftige discussie waarbij Yan zich niet laat kennen. Dat duurt zo'n half uurtje en het wordt al donker. Er stopt nog een auto en een van de mannen uit de andere auto neemt daarin plaats. Wij zijn nu half ingesloten. Zo te zien zijn zij niet van plan om weg te gaan. Uiteindelijk komt de politie erbij. Twee agenten stappen uit de auto en proberen te bemiddelen. Zij hebben echter niet de macht en dat betekent dat wij moeten vertrekken. De politiewagen escorteert ons tot de grens van hun rayon. Ze verwijzen ons naar een park 20 kilometer verderop. Na veel gezoek in het donker bereiken we de plek. De camping blijkt op een golfbaan waarvoor we 140 yuan moeten betalen. Dat is bijna 20 euro en duurder dan een kamer.

22-10-2014. 2000 km smog.
Na het chinees ontbijt ( mie, groenten, dumpling, zuur) gaan we naar de Yungang grotten. De schitterende Boeddhabeelden, uitgehouwen in de rotsen van zandsteen stammen uit de 5e eeuw. Er zijn reuze Boeddha's en heel veel kleine, tezamen zouden het er meer dan 51.000 zijn. Het is erg de moeite waard. We zien een man die de tweelingbroer van Mao had kunnen zijn.
Na de bezichtiging van de grotten gaan we richting Pinyao. Weer rijden we door de smog. Zelfs in de auto hangt een penetrante steenkoollucht. We vinden het schokkend. We rijden nu bijna 2000 km door China en we zien alleen maar smog en viezigheid. Overal langs de weg wordt er gebouwd. Regelmatig zien we grote steenkolencentrales. Elke 10 dagen komt er een nieuwe bij!! We dachten dat alleen Beijing last had van smog. Nu zien we dat honderden km verderop en in vrijwel alle steden er sprake is van luchtvervuiling. Alleen de eerste dag in Beijing was de lucht helder.
Nu, rijdend richting Pinyao lijkt het alsof we door een spooklandschap rijden. Zwarte heuvels, een grauwe, zwavelkleurige lucht met een vaal oranje zonnetje. En het is nog maar middag. De bomen hebben zwarte bladeren, je vraagt je af hoe ze kunnen overleven. In de auto ligt een laagje zwart stof en de ramen van de auto die we vanmorgen hebben gewassen, zijn al weer vies.
Yan die bij ons in de auto zit, vertelt dat ze een oudere broer en zus heeft. Het 1 kind beleid is van 1980. Zij is 35 en dus net voor die tijd geboren. Voor haar jongere zus hebben haar ouders betaald. Ze heeft een Zwitserse vriend en wil graag wat Duitse woorden leren. We spreken af om elke dag 5 nieuwe woorden te doen. Voor haar 5 Duitse woorden, voor ons 5 Chinese. Ze vertelt dat een serveerster 2500 yuan verdient (ca 300 euro) en een ingenieur met veel ervaring 10.000 yuan ( ca 1300 euro). Het is al donker als we Pinyao binnenrijden. Het is er een levendige boel. Overal knipperende neonlichten, huizen met zadeldaken beschilderd met draken, nog veel mensen op straat, fietsen en karretjes zonder licht. Het doet ons denken aan de openingsscène uit de film Indiana Jones en de Temple of Doom. Het is het China zoals je je dat voorstelt.
In het hotelletje gegeten en 's avonds een bodymassage ondergaan. Harry neemt ook "cupping". Het idee hierachter is gebaseerd op het Ying en Yang principe. Deze energieën moeten in je lijf in harmonisch evenwicht zijn. Meestal heb je teveel Ying in je lichaam. Dat verstoort het evenwicht. Bij cupping worden er 12 glazen bollen op je rug vastgezet voor ongeveer 10 minuten. De bollen worden verwarmd en zuigen zich vervolgens (vacuüm) vast op je rug. Als je te veel Ying in je lichaam hebt, wordt dit er uitgetrokken. Hoe meer Ying hoe donkerder de vlekken die er achterblijven na verwijdering van de bollen. Harry had veel te veel Ying gezien de donker paarse vlekken op zijn rug. (Na twee weken waren de sporen overigens volledig verdwenen). Grappig maar pijnlijk en niet voor herhaling vatbaar.

31-10-2014. Naar het Tibetaans plateau.
Omdat we tot nu toe eigenlijk nog nauwelijks hebben gekampeerd, stelt Yan voor om iets van de route af te wijken en naar " de grasslands" toe te gaan op het Tibetaanse plateau. 's Zomers is het hier helemaal groen en bloeien er bloemen. Over een kronkelend weg rijden we het Tibetaanse land binnen. Mooie route, langs de weg zien we tempels met gebedsmolens en wapperende vaandels. Kleine dorpjes met witte huizen, vrouwen in traditionele Tibetaanse kleding. Het is ineens een hele andere sfeer. We stijgen flink tot ruim 3800 meter en vinden een mooie kampeerplaats op de vlakte met in de verte sneeuwbedekte bergen. Honderden yaks grazen om ons heen. We zetten het tentje van Yan naast onze auto zodat het uit de wind in de luwte staat. In de avond begint het licht te sneeuwen. Tussen de sneeuwbuien door schijnt een bijna volle maan over een sprookjesachtig landschap.

1-11-2014. 's Ochtends. Diesel problemen.
Het heeft maar een paar graden gevroren maar als we om 7 uur opstaan staat er een harde, ijzige wind. De gevoelstemperatuur ligt een stuk lager. Maar dat weerhoudt de vier kinderen in ons gezelschap niet van ouderwetse sneeuwpret. Ze leven zich uit in sneeuwbal gevechten en sneeuwpoppen maken. Om 8 uur gaan we vertrekken. De auto start maar scheidt er na een paar seconden mee uit. Nog een keer proberen. En nog een keer. Het wordt al snel duidelijk dat er iets goed mis is. We zijn niet de enige. Ook de Fiat camper heeft hetzelfde probleem. De derde auto, de Landcruiser start zonder haperen. De diagnose is snel gesteld. De dieselleidingen zijn bevroren. Waarschijnlijk een combinatie van grote hoogte, lage temperatuur en te weinig winteradditief in de diesel. We besluiten te wachten en hopen dat een waterige zonnetje en een stijging van de temperatuur de zaak zal ontdooien. Maar om 11 uur is er nog niets aan de situatie veranderd.
De gids besluit met de Landkruiser  naar het volgende dorp te rijden om te kijken of daar een monteur is die ons kan helpen. Als ze navraag wil doen bij één van de de eerste huizen van het dorp wordt ze op het erf aangevallen door twee grote honden. De honden hebben haar flink gebeten voordat ze weer veilig in de auto aankwam. En ze heeft geluk. Doordat het zo koud was had ze verschillende kleren in laagjes over elkaar aangetrokken. Daar zitten nu gaten in. Maar er is geen bloed, alleen flinke kneuzingen op arm, been en billen. De honden waren zo agressief dat ze zelfs de auto aanvielen. In de beschermhoes van het reservewiel op de achterkant zit een rafelige scheur van zo'n 10 cm.

1-11-2014. 's Middags. Slepen.
Een uur later komt deLlandcruiser terug met aan boord de dorpsmonteur. Op zijn aanwijzingen beginnen we kokend water over de brandstofpomp te gieten. Maar het resultaat is nihil: de auto's willen nog steeds niet starten. Dan zegt de monteur dat het probleem dan vermoedelijk onder de auto ligt. De leidingen uit de tank zullen bevroren zijn. Hij wikkelt gaas om een stok en doopt dat in een ontvlambaar goedje. Hij steekt het aan en wil met de brandende fakkel de dieselleidingen onder de auto ontdooien. Maar als we in de gaten krijgen wat hij van plan is staan we dat niet toe. Zo meteen gaat de auto in vlammen op en dan staan we daar in het Tibetaanse hoogland in the middle of nowhere.
Uiteindelijk besluiten we de auto's te slepen. De Landcruiser is 4x4 en voldoende krachtig om ons naar het dorp te trekken.Eerst gaat de camper en tegen vieren arriveren ook wij in de werkplaats. Hoewel niet overdekt, is er wel elektriciteit. Ze halen ergens een grote halogeenlamp vandaan en plaatsen die onder de auto. En zowaar binnen een kwartier zijn de leidingen ontdooid en start de auto weer. Intussen loopt het al tegen vijven. We besluiten om vandaag niet verder te rijden en ergens in de buurt een plaatsje te zoeken. Maar als de monteur dat hoort, waarschuwt hij dat dat geen goed idee is. Vannacht gaat het hard sneeuwen en flink vriezen. We kunnen er zeker van zijn dat de leidingen morgen opnieuw bevroren zijn. En daar heeft niemand zin in. En hoewel het al begint te schemeren beginnen we - niet van harte - aan de reis naar het stadje Songpan, dat 150 km verder ligt. Het stadje ligt een stuk lager op 3000 meter en volgens de weersvoorspelling is de temperatuur daar rond het vriespunt. De weg is uitstekend en tegen achten komen we aan bij een restaurantje op zo'n 20 km van de plaats. De eigenaar staat ons toe om op zijn terrein te overnachten. Wel waarschuwt hij om niet te dicht bij de hond te komen die 30 meter verderop blaffend aan de ketting ligt. Dat is zo'n end van de camper weg dat Harry het niet eens aan Marleen vertelt.

1-11-2014. 's Avonds. Hondenaanval.
Het eten in het restaurantje is heerlijk. En als we terug zijn nemen we nog een rijstwijn en maken we ons om een uur of tien op om naar bed te gaan. Want het was me het dagje wel. Marleen zoekt buiten op een meter of vijf van de auto een plasplaats. Maar dan valt vanuit het niets een grote hond haar aan. Ze roept om hulp. En als Harry een paar seconden later buiten staat is de hond alweer verdwenen. Maar het resultaat is angstaanjagend: een grote wond op het bovenbeen waar het bloed uit stroomt. Omdat je nu eenmaal geen broek aanhoudt als je gaat plassen was er ook geen bescherming van de kleren en was de beet direct op het naakte vlees. Marleen strompelt terug naar de camper waar we de schade opnemen. Schoongemaakt en veel betadine erop. Maar de wond is veel te groot voor huiselijke verzorging. We bellen de gids die een slaapplaats ergens in het restaurant heeft. Ze komt meteen. Het is duidelijk dat Marleen naar het ziekenhuis moet om de wond schoon te maken en te hechten. De eigenaar van het restaurant biedt ons aan om ons naar het ziekenhuis van Songpan te rijden, 20 km verder. Daar maken we graag gebruik van. En even later zitten we achter in zijn auto. Marleen is enigszins in shock. Hoe kan zoiets gebeuren...
In het ziekenhuis worden we snel geholpen. We kijken goed uit of de dokter wel de gebruikelijke dingen doet zoals handen wassen, etc. En hoewel het chinese ziekenhuis niet zo schoon is als wij gewend zijn, lijkt alles oké. De wond wordt goed schoongemaakt. Nu het bloeden wat gestopt is, kunnen we de schade nauwkeuriger opmeten. Een gat van 3 cm boven, een gat van 3 cm onder en daartussen een stukje huid van 2 cm. Met een stokje met desinfecterend spul gaat het van het bovenste gat naar het onderste en omgekeerd. Er wordt een prullenbak vol medisch afval aangesleept. Marleens been wordt boven de prullenbak gehouden en er worden vloeistoffen door de wond gespoten. Het meeste wordt opgevangen in de prullenbak, een kleiner deel beland op de betegelde vloer. die daardoor behoorlijk glad wordt. Na de behandeling die een half uur duurt moet Marleen preventief een extra tetanus injectie en een antibiotica infuus toegediend krijgen. In China moet je medicijnen eerst kopen alvorens ze worden toegediend. Geen geld, geen medicijnen. Dit is hier niet aan de orde, en na betaling van het equivalent van een paar euro krijgen we na een halfuur de benodigde medicijnen.
Gelegen op een bed in een ijskoude kamer proberen twee verpleegkundigen een ader te vinden om het infuus in te brengen. Maar na drie keer proberen zegt Marleen dat ze er mee moeten stoppen. We vragen aan de dokter of er geen vervanging is voor het infuus in de vorm van pillen. Die zijn er maar zijn minder effectief. Toch maar gedaan. Ook zegt hij dat we binnen 24 uur anti-rabiës vaccinaties moeten halen. Helaas heeft het ziekenhuis die niet op voorraad en moeten we die morgen ergens anders halen.

Uiteindelijk staan we om een uur of één 's nachts buiten het ziekenhuis om terug naar de camper te gaan als Yan wordt gebeld. Het is de vrouw van de restauranthouder die ons gebracht heeft. Ze zegt dat haar man geen rijbewijs heeft. Geen rijbewijs?? We willen niet nog meer ellende en vragen aan de man of het waar is. En hij geeft inderdaad toe dat hij auto rijdt maar zonder rijbewijs. Dan maar een taxi zien te krijgen. We schijnen geluk te hebben want na een paar minuten komt er een taxi langs. Na de nodige onderhandelingen tussen de gids en de chauffeur (soms lijkt alles in China om geld te gaan) gaan we op weg. De restauranthouder rijdt voorop, wij in de taxi er achteraan. Als we bij het restaurant aankomen rijdt de man voorbij onze camper tot vlak bij zijn hond. Het grote beest staart met schuwe ogen in het licht van de koplampen. En ... hij ligt aan de ketting. Wat wil de man hiermee zeggen? Dat het niet zijn hond was die Marleen heeft aangevallen? In dat geval is het een loslopende hond geweest. Of is de waakhond toch van de ketting geweest. (Achteraf vermoeden we het laatste) Ook een reisgenoot komt naar buiten om te vragen wat er aan de hand is. Er volgen onbegrijpelijke discussies in het chinees tussen onze gids, de taxichauffeur en de restauranthouder. Marleen wil naar de camper, want ze is nog steeds enigszins in shock en heeft geen zin in deze heisa. In de camper bemerken we dat het verband niet goed is aangelegd en is afgezakt. In plaats van op het bovenbeen hangt het nu op de enkel. Bebloede broek uit en zelf een verband aangebracht. Intussen is het buiten stil geworden. De taxi is verdwenen.We hebben iets nodig en dat iets zit in de tas. Maar waar is de tas? Normaal heeft Marleen altijd de rugzak bij zich. Hierin zitten de paspoorten, de betaalkaarten, de creditkaarten, het fototoestel, de telefoon en wat euro's en dollars. Ze is zeer consciëntieus in het bewaken van ons hebben en houden. Maar vanavond had Harry hem bij zich. En die heeft hem in de taxi laten liggen. De taxi is nog geen 10 minuten weg. Misschien kunnen we hem snel achterhalen. We bellen Yan uit haar bed en melden dat we de tas in de taxi hebben achtergelaten. En haar eerste vraag is: zit er geld in de tas? Dat moeten we beamen. Ze legt uit: als er geen geld in de tas zit is de kans groot dat je hem terug krijgt. Als er wel geld in de tas zit is de kans echter heel klein. En je kunt nooit bewijzen dat de taxichauffeur de tas heeft gestolen. Hij kan altijd zeggen dat later een andere passagier is ingestapt die de tas heeft meegenomen. Het is twee uur 's nachts. We maken in niet al te beste stemming de balans op. We gaan na wat we allemaal te doen hebben. Eerst morgen ergens de rabiës vaccins vandaan halen. Dan kijken of we de tas terug kunnen krijgen. Zo niet dan wacht ons een heleboel heisa.

En het  wordt inderdaad een boel heisa. Want afgezien van het bijtincident komt de tas niet boven water. We hebben van alles geprobeerd. We hebben in Songpan zelfs flyers uitgedeeld aan alle taxichauffeurs die we zagen. Maar zonder resultaat.
De volgende 10 dagen zijn we continue bezig om de zaken weer op orde te krijgen. De volgende keer meer details. Maar het komt hierop neer. Eerst de rabiës injecties op de kop getikt. Dan de pasjes laten blokkeren. Vervolgens naar de politie voor aangifte van de gestolen paspoorten. Dan nog een aangifte voor de gestolen materiële zaken zoals fototoestel, telefoon en geld. De volgende stap was het verkrijgen van de noodpaspoorten. De ambassade en het Nederlands consulaat in Chongking hebben ons hebben daarbij fantastisch geholpen. We zouden eerst helemaal naar Sjanghai, 2000 km verder, moeten vliegen om een paspoort aan te vragen. Dan weer terug vliegen omdat we de auto verder door China naar de grens met Laos moeten rijden. Dan na een week opnieuw naar Sjanghai vliegen om de paspoorten op te halen. En als laatste stap zouden we dan ergens een exit visum moeten halen bij de chinese vreemdelingendienst. Het was zeer de vraag of we dat wel allemaal zouden hebben gered binnen de tijd. We moeten namelijk voor 18 november China verlaten. Onze Chinese nummerplaat, de Chinese rijbewijzen en de Chinese autoverzekering lopen dan af. Mede door het goede werk van de ambassade lagen de noodpaspoorten binnen drie dagen op ons te wachten in Chengdu, een plaats op slechts 150 km van onze route. Inmiddels is ook ons exit visum geregeld. Dat ligt klaar bij de grens.

Zoals het er nu naar uitziet kunnen we ons reis gewoon vervolgen. De wond geneest goed. Maar de dag van 1 november 2014 zullen we niet snel vergeten.