China. De nasleep van een hondenbeet

24 november 2014 - Dai autonome prefectuur Xishuangbanna, China

Beste allemaal,

Laos. Eerste kennismakingWe zitten momenteel in het Noorden van Laos in een klein dorpje aan de rivier de Nam Ou. Vanuit ons hotelletje hebben we prachtig uitzicht over het karstgebergte waar de waterstroom doorheen slingert. We doen niet erg veel. We zitten nog steeds uit te puffen van de gebeurtenissen in China en doen aan achterstallig onderhoud zoals dit reislog.
Hoewel het verliezen van reisdocumenten en het oplopen van een hondenbeet niet voor herhaling vatbaar zijn, heeft het ook een heel aardig aspect: je wordt geconfronteerd met zaken waar je normaliter als toerist niet direct mee in aanraking komt.

Medische zorg
Onze topprioriteit de volgende morgen na het bijtincident was het op de kop tikken van het antiserum tegen hondsdolheid. Want hoewel we het sterke vermoeden hadden dat het de hond van de restauranteigenaar was die van de ketting was en Marleen aanviel, weten we het niet zeker. Het is ook  mogelijk dat het een wilde hond was. In dat laatste geval moet de kans op rabiësbesmetting serieus worden genomen. Het ziekenhuis waar de wond de vorige nacht behandeld werd, beschikte niet over het antiserum. Na enig navragen bleek er in het stadje een aparte post te zijn voor hondenbeten. En hoewel het zondag was, kon onze gids de dokter vermurwen om naar de post te komen. En om een uur of tien kregen we na betaling 4 buisjes met antiserum en 4 injectienaalden. Ze volgen hier in China het 0,0,7,21 protocol. Dat wil zeggen dat de eerste twee injecties binnen 24 uur na de beet gegeven worden (dag 0), de derde na een week (dag 7) en drie weken na de beet de laatste injectie(dag 21). Het komt nu bijzonder van pas dat we een goede ijskast in de auto hebben. Want de twee nog niet gebruikte buisjes konden daar mooi bewaard worden op de voorgeschreven temperatuur van 2 tot 7 graden Celsius.
De wond moest dagelijks worden schoongemaakt. En in China is dat geen probleem om daar gelegenheid voor te vinden. In vrijwel elk huizenblok in dorpen en steden bevindt zich wel een medische post. Een beetje te vergelijken met een piepklein gezondheidscentrum gecombineerd met een eerste hulp post en soms zelfs met een tandartsstoel. De outillage is niet wat wij gewend zijn maar toch alleszins adequaat. Je kunt er zomaar binnenlopen. De zorg is ten dele gratis. Van de tien keer dat we in dit soort posten zijn geweest, was de behandeling door de arts gratis. Maar de kosten van verband, jodium, ontsmettingsmiddel, etc. moesten ter plekke en vaak vooraf worden voldaan. Geen geld geen medicijnen. Aan de andere kant waren de medicijnen naar onze maatstaven spotgoedkoop. Een schoonmaakbeurt kostte meestal aan materiaal niet meer dan  anderhalve euro. In totaal hebben we niet meer dan 40 euro uitgegeven aan tetanusinjectie, penicilline-injectie, 4 antibiotica kuren, mislukt infuus, antiserum hondsdolheid en verbandmiddelen. Zelfs voor een modale Chinees met een inkomen van zo'n 500 euro per maand is dat nog op te brengen.
We hebben ook nog even Nederlands hulp gehad. Toen na 14 dagen de hechtingen er uit waren gehaald bleek de wond onrustig en ondanks al de antibiotica licht ontstoken. De Chinese dokter vertelde desgevraagd dat dat niet ongebruikelijk was voor zo'n grote beet. Pas na een maand zouden de ontstekingsverschijnselen weg moeten zijn. We waren daar toch niet geheel gerust op temeer daar ons volgende reisdoel Laos is dat bepaald niet bekend staat om zijn goede medische voorzieningen. Zondagochtend een mailtje gestuurd naar onze huisarts met korte beschrijving van de behandeling tot nu toe en foto's van de wond. En binnen drie uur hadden we antwoord: Ontstekingsverschijnselen niet ongewoon. Behandeling lijkt adequaat. Prima service en een hele geruststelling!
De wond heelt nu goed en de ontstekingsverschijnselen zijn verdwenen. Morgen gaan we naar het ziekenhuis in Luang Prabang, Laos, voor de laatste rabiës-injectie.

Politie aangifte
De tweede prioriteit die morgen na het bijtincident was het blokkeren van de gestolen pasjes, creditkaarten en telefoons. En ondanks dat het in Nederland zondag 3 uur 's nachts was bleek dat een fluitje van een cent. Eén telefoontje naar het 7/24 nummer van de bank en de zaak was geregeld. We konden zelfs al vervangende pasjes en creditkaarten aanvragen. Men deelde ons mee dat we voor de verdere afhandeling door de verzekering natuurlijk wel aangifte bij de politie moesten doen. Maar dat waren we toch al van plan.
We gaan naar het politiebureau. Het maakt een gemoedelijke indruk. Grote pot thee op een elektrisch vuurtje met daaromheen een drietal leren banken waarop een aantal agenten in alle rust een sigaretje rookt.Yan, onze gids vertelt wat er gebeurd is. Zij is die ochtend toen wij onze bankzaken regelden terug naar het ziekenhuis gegaan om de bewakingsbeelden te bestuderen. We hadden de hoop dat daarop het nummer van de taxi te lezen zou zijn. Helaas bleek dat niet het geval te zijn. We moeten er daarom vanuit gaan dat de rugzak en de paspoorten weg blijven.
Na een uurtje is het benodigde document opgesteld door een agent. Vervolgens wordt de baas, in wie wij de commissaris vermoeden, opgetrommeld om het rechtsgeldig te maken met een officieel stempel. Omdat wij ons niet meer kunnen identificeren moeten we onder onze handtekening ook onze vingerafdrukken in rode stempelinkt plaatsen. De baas verdwijnt met medeneming van zijn stempel. Intussen worden er kopieën gemaakt en worden allerlei voor ons onbegrijpelijke administratieve handelingen verricht. Maar uiteindelijk krijgen we het document waarop staat dat onze paspoorten zijn gestolen. Tezamen met een kopie van het gestolen paspoort maakt dat ons verblijf in China weer rechtsgeldig.

Vingerafdruk als stempel voor onze aangifteVervolgens vragen we om een politieverklaring voor onze gestolen spullen zoals camera en telefoons. Dat is een probleem. Ze kunnen zo'n verklaring wel opstellen. Maar de baas is weg. En die heeft het stempel bij zich. En zonder stempel is de aangifte niet rechtsgeldig. De agent probeert zijn baas te bellen. Maar deze is onbereikbaar en komt pas de volgende dag weer op bureau. We zouden moeten wachten tot morgen. Maar dat kan niet omdat we verder moeten rijden richting de grens met Laos. Dan krijgen we een idee. Ook al is er geen stempel dan kan de agent misschien de verklaring rechtsgeldig maken door, net als wij hiervoor, zijn vingerafdruk op het papier te zetten. In eerste instantie begrijpt hij het niet, maar als hij doorkrijgt wat we willen, begint hij breed te lachen. Hij begint ijverig een lijst te typen van de vermiste zaken. Als hij klaar is pakt hij het rode stempelkussen en zet plechtig zijn vingerafdruk op het document. Tien minuten later staan we buiten, met twee verklaringen op zak. We zijn benieuwd of de laatste voor de verzekering voldoende zal blijken te zijn.

Noodpaspoorten
Nadat we het politiebureau hebben verlaten zoeken we via internet de site van de Nederlandse ambassade in Beijing Dat vermeldt een noodnummer. En het is inderdaad bemand, ook al is het zondag. Een aardige vrouw neemt op. We informeren haar over onze toestand. Ze raadt ons aan om morgen, maandag, het consulaat in Chongkinq te bellen. Deze plaats ligt zo'n 400 km van onze route maar is veel dichter bij dan Peking of Shanghai (allebei zo'n 2000 km). Zij zouden voor een noodpaspoort kunnen zorgen.
De volgende dag rijden we van Songpan naar Chengdu, een kleine 500 km. Het is mooi weer. We rijden door een fraai landschap met kloven, stuwmeren en valleien. Wij hebben echter niet zo veel aandacht voor de omgeving. We proberen al rijdend het consulaat in Chongking te pakken te krijgen. Ook op hun noodnummer wordt niet opgenomen. We proberen het diverse keren maar tevergeefs. Hun website opgezocht. Daar lezen we dat er vandaag een feestelijke opening is van de nieuwe vestiging in aanwezigheid van de Nederlandse minister Ploumen. Zeker een feestje. We spreken een boodschap in.
In de middag worden we teruggebeld. Een grote teleurstelling. De Engelssprekende vrouw aan de telefoon vertelt dat het consulaat niet de bevoegdheid heeft om paspoorten uit te geven.Voor de aanvraag van een noodpaspoort moeten we naar Shanghai of Beijing. Maar dat is meer dan 2000 km hier vandaan. En intussen moeten we met de groep de auto naar het zuiden richting Laos brengen. Dat is een dikke 2000 km de andere kant op. Is er dan geen andere oplossing. De consul komt aan de telefoon en zegt dat er inderdaad geen andere oplossing is. Zonder paspoort komen we niet de grens over naar Laos en het nieuwe paspoort moet worden aangevraagd en opgehaald in Beijing of Sjanghai. Hij zal ons de adressen doorgeven per mail. We zien het somber in. Dit gaat nooit lukken. We vragen Yan hoe erg het is als we niet op tijd de Chinese grens bereiken. Het is erg want onze chinese rijbewijzen, de kentekenplaat en de verzekering van de auto lopen af op 19 november. Marleen heeft fantasieën dat we vast komen te zitten in een Chinese gevangenis en het land niet meer uitkomen.
Het duurt een paar uur voordat we de mail van het consulaat krijgen. En het is een goed bericht. Kennelijk vonden ze het bij het consulaat ook wel wat al te pittig en hebben ze zich nog eens beraden. Er is inmiddels overlegd met Beijing. Wij kunnen een (nood)paspoort persoonlijk aanvragen in Chongking, waarna onze aanvraag wordt opgestuurd naar de ambassade in Beijing, die is geautoriseerd voor de uitgave van een nieuw paspoort. Daarna worden de gegevens en de pasfoto's naar Kuala Lumpur (Maleisië) gestuurd waar het paspoort wordt gemaakt. Vervolgens worden de noodpaspoorten geretourneerd naar Beijing. Vandaar gaat het dan verder naar Chongking. De totale route die wordt gevolgd is zo'n 15000 km.

We hebben nog drie vragen. Moeten we de paspoorten persoonlijk ophalen in Chongking of kunnen ze nagestuurd worden naar de plaats waar we op dat moment verblijven? Gaat de hele procedure wel lukken voordat we op 19 november het land moeten verlaten gezien het hele traject van 15000km? En waar halen we een exit visum vandaan? Want zonder exitvisum in het noodpaspoort kunnen we überhaupt het land niet verlaten.
We bellen de ambassade op en worden daar voortreffelijk geholpen door Robbert, een medewerker van de consulaire dienst. Hij is al op de hoogte van onze problemen. En hij stelt ons gerust. De paspoorten kunnen nagestuurd worden. De totale procedure moet voor de 19e november mogelijk zijn. En het exitvisum kunnen we bij bepaalde politiekantoren halen.
We halen opgelucht adem. Want het betekent voor ons dat wij 1 keer naar Chongking toe moeten (ca 400 km vanaf Chengdu, de stad waar we nu heenrijden)en daarna met de groep verder kunnen reizen naar het zuiden. Na deze mededeling voelen we ons een stuk beter.Het plan is dat we morgen met de hoge snelheidstrein op en neer gaan naar Chongking. Onze medereizigers gaan dan naar de fokboerderij van de panda's,iets waar de kinderen in ons gezelschap al weken naar uitkijken. Wij vinden het niet erg om dat te missen.

China. Met de de HSL naar ChongkingIn alle vroegte gaan we de volgende morgen met de tjoektjoek naar de metro en vandaar naar het treinstation.Op vertoon van kopie paspoort en verklaring politie worden we op het station toegelaten. De HSL doet twee uur over de bijna 400 km a raison van 13 euro. We zitten in gemakkelijke stoelen met veel beenruimte. Het is relaxed reizen. Met een snelheid van zo'n 200 kilometer is het net of je stilstaat: het landschap gaat onhoorbaar voorbij. In Chongchinq worden we opgewacht door een gids die door het reisbureau is opgetrommeld. De man houdt een bord omhoog met Harry's naam erop geschreven. Met de taxi gaan we naar het consulaat.
Chongchinq is een moderne stad met gigantisch hoge gebouwen. Vijftig jaar geleden was dit nog een klein dorp, nu is het een metropool van 32 miljoen mensen, de voorsteden meegerekend. De gids is een wat te dikke jongeman (je ziet ze veel in China, de enigst kinderen, jongens, de kleine keizers genoemd), die voortdurend grapjes maakt. Gelukkig hoeven we met hem geen 5 weken op te trekken. We zouden hem na 3 dagen al uit de auto hebben gezet.Dan hebben we het toch maar getroffen met Yan.
Na de lunch gaan we naar het consulaat. Het kantoor is op de 54e verdieping van een wolkenkrabber. Zowel voor als binnen in het gebouw is zware beveiliging. De afspraak duurt maar een half uurtje. We leveren onze papieren in, die zorgvuldig worden gecontroleerd door de chinese mevrouw die we eerder aan de telefoon hadden. De consul loopt nog even langs voor een praatje. Uiteindelijk hebben ze ons fantastisch geholpen. We bedanken hen hartelijk hiervoor. Ze zijn ook blij met deze oplossing.  De gids brengt ons terug naar de trein en met een wat minder luxe HSL reizen we terug naar Chengdu. Op het station worden we opgewacht door Alice (zij is de contactpersoon van het reisbureau waar we onze reis hebben geboekt). Harry communiceert al bijna een jaar met haar. Grappig om haar nu in levende lijve te ontmoeten. Met de metro gaan we naar de stad waar we de anderen opwachten die terugkomen van de panda's. Midden op straat krijgen we allemaal een cadeautje van het reisbureau: een grote panda afgebeeld op een zijden rol.

De rol van de gids
Donderdag, twee dagen nadat we onze aanvraag in Chongking hadden ingediend, belt de ambassade: de paspoorten zijn in Beijing gearriveerd. Ongelooflijk, in twee dagen is de reis van onze documenten van Chongking naar Peking naar Kuala Lumpur naar Beijing al gedaan. Robbert belooft ze naar het reisbureau in Chengdu te sturen. Daar komen ze vrijdag aan, te laat om op de dag zelf aldaar nog een exitvisum aan te vragen.
Intussen zijn wij met de groep verder naar het zuiden gereisd om het reisschema te halen. Voor ons is dat vervelend omdat we weten dat we zondag weer terug naar Chengdu moeten rijden voor het exitvisum. Maar de regel is dat wij als groep bij elkaar moeten blijven met de gids in de buurt. Maar dat loopt onder de gegeven omstandigheden natuurlijk spaak.
Yan, onze gids had gedacht dat ze de twee andere auto's wel ergens op het parkeerterrein van een hotel in Ya'an kon onderbrengen om met ons dan terug te rijden naar Chengdu. Maar de anderen wilden gewoon ergens vrij staan. De zaak escaleert. Dan geeft Yan opening van zaken.
Om 15.00 uur is er een meeting in de lobby van het hotel waar Yan uit de doeken doet wat haar rol is. Ze vertelt dat ze natuurlijk een goede gids voor ons wil zijn, maar haar eigenlijke taak is om ons in de gaten te houden. Zij werkt voor de politie en ze moet er op letten dat wij geen 'verkeerde' dingen doen. Ze heeft dit van te voren niet willen zeggen omdat het dan misschien de sfeer zou bederven.Het einde van het liedje is dat Yan bij onze medereizigers blijft en dat er een andere 'gids' uit Chengdu komt om met ons terug te rijden.
Pas laat in de avond arriveren we met onze nieuwe gids, Amy, vermoeid in Chengdu. Het reisbureau had daar vlakbij het politiebureau waar we het exitvisum zouden aanvragen een hotel voor ons geboekt. Maar we worden geweigerd omdat we geen paspoort hebben. En ook al vertelt Amy het hele verhaal de receptie geeft geen krimp: geen paspoort, geen kamer.
We lopen met onze gids naar de parkeerplaats waar de auto staat. We zeggen tegen haar dat we in de auto gaan slapen. Ze stemt toe, want wat moet ze anders. En als ze daarna vertrokken is realiseren we ons dat dit de situatie is die de Chinezen nu net niet willen: twee vreemdelingen in een auto zonder gids!!!

Het exitvisum
China. De roze paspoorten.De volgende ochtend staat Amy om 9 uur voor de autodeur. De parkeerwachten kijken wel even verbaasd als we wegrijden. Ze hadden tot dan toe niet in de gaten dat er vreemdelingen op het parkeerterrein sliepen.
We gaan naar het immigratiebureau. Het is maandagmorgen en dus veel file. We arriveren tegen tienen. Alice is er al. Ze heeft onze nieuwe paspoorten bij zich. 'Noodpaspoort' staat er op. Ze zijn roze. Er zitten maar 5 vrije pagina's in. Dat wordt waarschijnlijk problematisch, maar vooralsnog zijn we blij dat we weer bestaan en niet meer semi-illegaal zonder papieren reizen. We worden naar een klein kamertje gebracht waar een man ons te woord staat. Hij maakt een foto als bewijs dat het visum hier door ons is aangevraagd. Het loopt allemaal voorspoedig maar dan blijken er toch 2 obstakels. Om een exitvisum te krijgen hebben we een registratie nodig van een overnachting in een hotel.Die hebben we niet omdat we vannacht in de auto hebben geslapen. Dat is wel mooi zeg. We konden niet in een hotel omdat we geen paspoort hadden en nu krijgen we geen visum omdat we niet in een hotel hebben geslapen. Een ander punt is dat we het visum pas over een week kunnen krijgen. De beambte kan niet zeggen of het misschien ook sneller kan. Alice en Amy laten zich niet kennen. Ze praten en praten en praten. Wij wachten in spanning af. De man gaat af en toe met onze paspoorten de kamer uit en komt dan weer terug. We zien geen opgeluchte gezichten, maar ja, Chinezen laten hun emoties niet zo zien. Dat hebben we al eerder gemerkt. Voor de overnachting wordt een oplossing gezocht. De naam van ons vorige hotel in Chengdu (waar we eerder probleemloos logeerden) wordt opgegeven.
Als we eindelijk het gebouw uitlopen hebben de dames bereikt dat we het visum over een paar dagen krijgen,misschien zelfs morgen al. De man heeft met zijn baas gepraat en zijn baas heeft morgen weer een overleg met diens chef. Zo gaat dat in China. Als je de goede mensen kent is ineens veel mogelijk. Opgelucht rijden we terug naar Ya'an. Daar arriveren we om een uur of half drie.Het is op de weg vrij rustig en zonder konvooi kunnen we wat harder rijden. De anderen staan al startklaar. We nemen afscheid van onze tijdelijke gids Amy. Zij gaat weer terug met de bus naar Chengdu. Wij rijden nog een kleine 200 km en overnachten op een parkeerplaats.
De volgende dag worden we gebeld: de exitvisums staan in ons paspoort. En de paspoorten worden opgestuurd naar een vertrouwd adres aan de grens met Laos. Een beschaafd gejuich klinkt op.

De laatste dagen in China
China. Verbazingwekkende wegconstructiesWe rijden diep in het zuiden van China door een fraai landschap. Yunnan is een vruchtbare provincie. De zon schijnt en alles ziet er vrolijk uit. Zo stel je je China voor! In de auto's gaan de warme kleren uit en worden vervangen voor zomerse t-shirts en shorts. De stemming is goed. De gevoelens over China zijn gemengd en we hebben zin om naar Laos te gaan. In de auto vraagt Yan wat we van China vonden. Naar waarheid vertellen we van onze "likes" en "dislikes". We zijn echt onder de indruk van de prestaties van China als het gaat om de aanleg van wegen, bruggen, tunnels, gebouwen etc. We reden over kilometers lange bruggen en spiraalvormige tunnels.Het is bewonderenswaardig wat in korte tijd is bereikt .
We zagen een aantal hoogtepunten zoals het terracotta leger van de eerste keizer , de Boeddhabeelden bij Dantong en het Nationaal Park Jiuhaigou. Oude steden zoals Pinyao, Xian en het kleinere Shangli zijn vooral 's avonds enorm gezellig en een lust voor het oog. En dan natuurlijk niet te vergeten het lekkere eten.
De grootste "dislikes" waren voor ons de luchtvervuiling, het verkeer in de steden en het rijden in konvooi wat toch onvrijheid betekent. Daarnaast was het echt onhandig dat Google is geblokkeerd in China. Dat betekent onder meer dat je niet bij je gmail kunt komen. Verder hebben we ons er over verbaasd hoeveel de Chinezen praten. Iets wat bij ons in 2 minuten is geregeld, kost hier een half uur tijd. De Chinezen onderhandelen werkelijk over alles. Als de mensen met elkaar praten, is het vaak net of ze ruzie hebben. Ze praten hard en er lijkt sprake van een stevige woordenwisseling. Het hoort er allemaal bij. In Leshuan wilde de vrouw van de fotoshop de foto's niet maken zoals wij ze moesten hebben. Voor het paspoort waren heel exacte maten aangegeven, van oor tot oor, van kruin tot kin etc. Ze vond het kennelijk te weinig artistiek. Yan moest praten als brugman en het duurde meer dan een uur voordat de foto's klaar waren. Yan kocht zelfs een lineaal om de vrouw te overtuigen. Volgens Yan moet een Chinees wel goed voor zichzelf opkomen. Er zijn er zo veel, als je niet goed voor je zelf zorgt ben je niemand. Je moet je zelf waarmaken.

China. Overal betalenAlles draait in China om geld. Je moet overal voor betalen: parkeren, kamperen, wegen, de douane, tempels etc. Niets is vrij. Mao wilde indertijd het geld afschaffen. Wat dat betreft heeft China in nog geen 50 jaar wel een draai gemaakt. Af en toe probeerden we met Yan over politiek te praten. Zij houdt dat vriendelijk af m.n. wil ze niet veel kwijt over Mao. Ze noemt hem een bijzondere man. In een boek over China lezen we dat veel oudere mensen terugverlangen naar de tijd van Mao. Toen waren er idealen, er was solidariteit, onderwijs en gezondheidszorg waren toegankelijk voor iedereen. De vraag is of deze mensen weten dat Mao verantwoordelijk was voor meer dan 50 miljoen doden. In China wordt over deze periode niet gesproken. Men kijkt alleen maar voorwaarts. Nog nooit hebben zoveel Chinezen het zo goed gehad als nu. De Communistische Partij groeit door de aanwas van jonge academici en zakenlieden. Zolang de Partij aan de macht blijft, gedijt de middenklasse. De negatieve aspecten zoals het ontbreken van persvrijheid, mensenrechten en corruptie neemt men voor lief. Als westerling kan je dat moeilijk begrijpen maar het sluit wel aan bij de historie van China. Ook tijdens het keizerrijk was er weinig aandacht voor het individu. Het welzijn van groepen mensen stond op de voorgrond.

Ons hotel bij de grens met Laos.Tegen zessen arriveren we bij het Thai Garden Hotel, een superluxe resort in Yinghong, 100 km van de grens met Laos. Er is een prachtig zwembad. Voor de kinderen is het zwembad naast hun bezoek aan de Panda's (in Chengdu) de  topper van de reis door China.
We blijven hier 5 nachten. Wij hebben een luxe kamer, de anderen nemen samen 1 kamer en kamperen op het terrein. Er vindt een grote schoonmaak plaats van de auto's. Iedereen rust uit van de vermoeienissen van de laatste weken. Allemaal kijken we er naar uit straks weer "vrij" te zijn en je eigen route te kunnen kiezen.

Op weg naar de grens
Juichen. De roze paspoorten met exitvisum zijn aan de grens mat Laos gearriveerdOm 12.30 uur verlaten we het hotel. Eerst nog even langs een grote supermarkt om proviand in te slaan. Ook 8 flessen wijn en een stukje Gouda kaas. Mooi weer, fraaie route, tweebaansweg. Hier geen smog. Het landschap in het zuiden van China bevalt ons uitstekend. De streek lijkt welvarend. Tegen de avond arriveren we in Mohan de grensplaats. Voor de laatste keer in China kamperen we op de parkeerplaats bij een hotel. 's Avonds met zijn allen gegeten. Twee flessen rode wijn soldaat gemaakt. Veel grapjes en hilariteit over onze roze (Barby) paspoorten met exitvisum die hier bij het hotel voor ons klaar lagen.
De grens is vlakbij het hotel. Er staan de volgende morgen veel trucks te wachten maar wij mogen doorrijden. De formaliteiten lopen gesmeerd. Onze roze paspoorten zijn ook voor de douane aanleiding  voor grapjes, maar verder geen problemen of bijzonderheden. We nemen afscheid van Yan. Zij gaat met de bus en het vliegtuig terug naar Chengdu.

Dan zijn we in Laos.  ATM aan de Laotiaanse kant accepteert de pas van Harry. En dat is maar goed ook, want het is onze enige.  De eerste indruk van Laos is die van jungle, groene bergen met heel veel bos. Er staat een bus, een paar trucks passeren. Een groepje mensen zit te wachten. Meteen al bij de grens voelt de rust van Laos aan als een warm bad na alle drukte en bedrijvigheid van China. En.. we zijn eindelijk weer vrij om te gaan en te staan waar we willen.

 

 

Foto’s

8 Reacties

  1. Babs Fitie:
    24 november 2014
    Tjeetje jongens........wat een verhaal.......lijkt wel een buitenlandse detective........hoe dan ook ook beste mensen, veel reisplezier verder ;-)
  2. Gerson:
    24 november 2014
    Tjonge, wat een verhaal zeg! Ik kan me voorstellen dat jullie blij zijn China uit te zijn. Jullie hebben geboft met dat reisbureau, die heeft jullie niet laten zitten op de moeilijkste momenten. Geniet van de Laos, geniet van de vrijheid!
  3. Annemarie Willems:
    26 november 2014
    Wederom een mooi verhaal, met gelukkig een goede afloop! De video's zijn ook fantastisch! Wat een wegen e.d.,waar de bus doorheen gaat en wat een mooie beelden van de omgeving! Leuk
  4. PetraLandeweerd:
    3 december 2014
    Dag oom & tante, wat een belevenissen! Erg leuk om jullie verhalen te lezen! XXX
  5. Marion van Dijk:
    13 december 2014
    Hoi Marleen wat een geweldige reis.Ik heb al je verhalen met veel.plezier gelezen.Op de akademie gaat alles naar wens .Ik ga binnenkort weer even naar de zon om te schilderen Groetjes Marion
  6. Gerard van den Broek:
    15 december 2014
    Hallo Marleen en Harry, in een kwartier leestijd heb ik jullie ervaringen tot mij genomen en waar ik in mijn vorig antwoord begon met "Goeie genade" is dit nu bij lange na niet toereikend.
    Wat een verhaal zeg, ik hoop dat de verdere reis voorspoedig zal verlopen. En bedank jullie voor het uitvoerige, buitengewoon leeswaardige, verslag.
    Groet Gerard
  7. Henny Fitié:
    21 december 2014
    Hoi Marleen en Harry,
    Wat beleven jullie toch ongelofelijk veel avonturen en zie je prachtige en vreemde dingen.
    Ws. geeft het vreselijke afkickverschijnselen wanneer jullie weer in het relatief rustige Tiel/Nederland terug zijn. Prettige feestdagen, het goede voor 2015 en nog een fijne voorspoedige reis gewenst!!
    Kijk uit naar het volgende verslag, Sam komt hier kerst vieren!
    Lieve groet van Alex en Henny
  8. Jan en Tineke van Os:
    2 januari 2015
    Hallo Harry en Marleen,
    Weer een geweldig reisverslag en nogmaals dank dat we mogen meereizen. We zijn aan het inpakken voor Equador en der Galapagos eilanden...
    Groet Jan en Tineke