Weer in Argentinië

9 november 2018 - Salta, Argentinië

Beste allemaal,

Boca. Tango is overalWeer in Argentinië en hierbij ons eerste verslag. We hebben de zomermaanden in Nederland vertoefd en zijn nu sinds een maand weer terug in Argentinië. We hebben de eerste paar dagen doorgebracht in Buenos Aires en hebben vooral de wijk Boca wat beter verkend. Boca was vroeger een volkswijk waar overwegend Italianen woonden. Later trokken er veel kunstenaars naar toe. In Boca ligt de oorsprong van de tango. De huizen zijn in vrolijke kleuren geschilderd en er is veel graffiti, soms geestig en soms politiek getint zoals de afbeeldingen van de dwaze moeders.

IMG-20180922-WA0000Donderdagmorgen gaan we met een taxi naar Andean Roads, waar we onze auto hebben achtergelaten. We rijden eerst helemaal verkeerd. In plaats van naar een bepaalde wijk, gaan we naar een straat met dezelfde naam in een heel andere wijk. Maar uiteindelijk komen we er toch. De auto staat er, maar is ongelofelijk vies. Hij heeft natuurlijk een half jaar buiten gestaan en het heeft flink geregend en gestormd. Oxidatie heeft sommige onderdelen aangetast. Gelukkig werkt na enige aanpassing het zonnepaneel nog wel. Zoals later blijkt, heeft de aansluiting behoorlijk te lijden gehad. Er wordt veel te weinig stroom opgeladen als de zon niet voluit schijnt. De hele dag bezig geweest met uitpakken, inruimen en schoonmaken. De reparatie en het vullen van de gasfles loopt heel soepel. We moeten bij een soort viswinkel zijn. Nadat we de eigenaar hebben gestoord tijdens zijn siësta gaat hij onmiddellijk aan de slag. We hebben uit Nederland een nieuwe terugslagklep meegenomen en zonder veel moeite installeert hij deze in de gasfles. We krijgen het oude exemplaar mee in de doos.

Ons plan voor het komende half jaar is om eerst nog het noorden van Argentinie, Chili en Bolivia te bezoeken, daarna Peru, Colombia en Equador. Via Midden Amerika willen we dan naar de VS rijden. We hebben een terugticket geboekt vanuit Los Angeles. Het is wel de vraag of we dit gaan halen. Je vergist je hier gauw in de afstanden. Bovendien is er bij Pananama een stuk van een paar honderd kilometer waar geen weg is (de Darien kloof). Je moet de auto dus verschepen en de informatie daarover wisselt nogal eens. Bovendien is het onrustig in Nicaragua. Nou ja, we zien wel hoe ver we komen.

Eerste indrukken
In Nederland hebben we gelezen over de economische neergang in Argentinië. We waren benieuwd wat we zouden aantreffen. Er heerst beslist geen crisissfeer. De mensen zijn vrij laconiek over de situatie. Ze zijn het vanuit het verleden kennelijk gewend dat de pesos flink onderuit kan gaan. Toch is de ontwaarding fors. Vorig jaar om deze tijd was de pesos nog 5 eurocent en nu is het minder dan de helft. Vanwege de devaluatie van het geld willen veel mensen hun pesos ruilen voor dollars. In Buenos Aires worden we op straat voortdurend benaderd om te wisselen. Bij de pinautomaten staan vaak lange rijen. Immers, vandaag is je geld meer waard dan morgen. Om de opname van geld te beperken is het bedrag dat je kan pinnen beperkt. Je kunt nu slechts maximaal 2000 pesos krijgen d.i 50 euro. Afhankelijk van de bank betaal je tussen de 11 en bijna 20 % provisie. Erg veel dus. Gelukkig hadden we wat extra euro's meegenomen. Dan vraagt de bank ongeveer 5 % extra. Al met al is Argentinië voor ons nu een erg goedkoop land.

20181109_150446Wat je ook meteen weer opvalt is de bureaucratie. Bijv. bij het wisselen van geld. Met het wisselen van 200 euro ben je gauw 20 minuten kwijt. Eerst worden allerlei gegevens ingevoerd in de computer. De man achter het loket kijkt er ernstig bij. Dan wordt je paspoort uitvoerig bestudeerd. Bladzij voor bladzij, van voor naar achter en vervolgens weer terug. Waarschijnlijk zoekt hij naar het stempel van binnenkomst in Argentinië. Helaas, hij kan het niet vinden en dan wordt het hele ritueel nog eens dunnetjes over gedaan. Na ruim 5 minuten klapt de man het paspoort dicht en wordt er iets aangeklikt op de computer. Vervolgens wordt van het document een fotokopie gemaakt. Er volgen 4 uitdraaien waarvan er 2 ondertekend moeten worden met naam en het nummer van het paspoort. De eurobiljetten worden tegen het licht gehouden en zorgvuldig bekeken. En dan eindelijk worden de pesos uitbetaald. Dit is slechts een voorbeeld van de verregaande bureaucratie in Argentinië. We maken het dagelijks mee. Bijv als we weer door de politie worden aangehouden en zij onze gegevens in een groot schrift noteren. Of bij de kassa in de supermarkt waar je voor elk bedrag hoe klein ook je moet identificeren en tekenen als je met pinpas betaalt. De getekende bonnetjes worden vervolgens weer door een chef gecontroleerd. In een winkel in een klein plaatsje werden alle boodschappen in grote schriften opgetekend. Ze zouden hier echt eens met de bezem door de bureaucratie moeten gaan.Er zou heel wat bespaard kunnen worden.

Leoncito en Ischiogualasto
De besneeuwde toppen van de AndesWe rijden van Buenos Aires naar Mendoza. Daar doemt het Andesgebergte voor ons op. Het is hier lente maar op de bergen ligt nog sneeuw. Het is een schitterend gezicht.
Door een bergachtig landschap over redelijke wegen bereiken we de Nationale Parken.

Leoncito is vooral interessant vanwege de 2 sterrenwachten die zich daar bevinden. We kamperen bij het kantoortje. Het meisje drukt ons op het hart om ''s nachts niet te ver van de auto te gaan. Er zitten hier namelijk poema's. We krijgen een papier mee met daarop aanwijzingen hoe je je moet gedragen als je een poema tegenkomt. Het is ongeveer hetzelfde als bij een hond: in de ogen kijken, je niet omdraaien of weglopen.
20181019_211108's Avonds gaan we naar de kleine sterrenwacht Cesco. In de koude nacht kijken we met de telescopen naar Jupiter, Mercurius, Saturnus (je ziet de kring heel goed), Mars (is niet rood), de maan met duidelijk zichtbaar de kraters en nog een paar andere sterren(groepen} zoals Tucan, de spin en Scorpio die we op het noordelijk halfrond niet zien. De planeten staan als het ware in een spiraal loodrecht op de aarde, iets wat we niet hadden verwacht.
De volgende morgen gaan we  naar de grote sterrenwacht C.A.R.L.A.S.C.O.  Eigenlijk kan je deze alleen maar bezoeken op afspraak. We hebben geluk. Er is net een groep aangekomen en wij mogen aansluiten. Deze sterrenwacht is overkoepeld. Er staan gigantisch grote apparaten o.a een koelsysteem en natuurlijk de telescoop die wel 5 meter hoog is. De diameter van de telescoop is 2.15 meter, niet eens een hele grote jongen, maar de menselijke maat is hier afwezig. De koepel kan deels open en in alle richtingen draaien. Veel techniek en computergestuurde systemen. Alle metingen komen samen op een paar computerschermen in de controlekamer. Vergeleken bij Cesco zie je hier veel minder van het proces waardoor je je er minder goed een voorstelling van kan maken. Leuk om beide werkwijzen te zien.

Ischiogualasto
De SphinxIschiogualasto is een heel ander soort park. Het landschap is meer dan 200 miljoen jaar oud en hier werden resten gevonden van de oudste dinosaurussen. We staan op met een lage bewolking maar gelukkig klaart het snel op. De rit door het park is in eigen auto onder begeleiding van een gids. Het is een mooi en interessant gebied. Hier worden veel opgravingen gedaan van dinosaurussen en hun voorlopers. De 'Valle del Luna' is een schatkamer van de geschiedenis van onze planeet in het Trias toen de tot dan toe alleen door planten en insecten bewoonde aarde zich begon te bevolken met reptielen. We zien schitterende rotsformaties gekleurd door de mineralen die zij bevatten: groen, geel, wit, zwart, rood etc. Mede dank zij de wind zijn karakteristieke sculpturen ontstaan zoals de worm, de onderzeeboot, de sfynx of de paddestoel. Prachtig park, zeer de moeite waard.
 
Difunta Correa
Overal langs de weg zien we kleine heiligdommen, vrolijk versierd en met veel offerandes. Je ziet van alles: autobanden, kentekenplaten, foto's, plastic flessen gevuld met water etc. Het voorwerp van verering is de beeltenis van een liggende vrouw met een kindje aan de ontblote borst. Als we bij een heiligdom koffie drinken, stopt een auto en er stapt een man uit. Hij zet een plastic fles gevuld met water in het kapelletje en raakt met zijn hand de liggende figuur aan. De verering van Difunta Correa, zo heet de vrouw, is nog heel actueel. De in 1841 overleden Deolinda Correa was de vrouw van een gaucho. Ze ging in hoogzwangere toestand op zoek naar haar man die in de burgeroorlog spoorloos was verdwenen. Ondertussen baarde ze haar kind. Zij kwam om van de dorst, maar het kind overleefde doordat haar borst melk bleef geven.      
Huizen offersWe gaan naar de (hoofd)bedevaartplaats van Difunta Correa in de omgeving van San Juan. Op deze plek zou ze indertijd gevonden zijn. Het heiligdom ligt op een kleine heuvel die je via een overdekte trap kunt beklimmen. Vandaag is het erg rustig. Op de parkeerplaats staat een enkele auto en af en toe zie je iemand lopen. We kopen wat bij een winkeltje en desgevraagd zegt de man dat het zo stil is vanwege Moederdag. We dwalen wat door het verlaten plaatsje. Je kunt je moeilijk voorstellen dat hier begin november 200.000 truckers worden verwacht. Ook hier zijn rondom het heiligdom allerlei offergaven bijeengebracht. We zien  honderden nee duizenden kentekenplaten, maar ook babykleertjes, speelgoed, auto-onderdelen, grammofoonplaten, foto's en veel plastic flessen. Het water in de flessen is bedoeld om de melk te laten stromen. Maar vooral liggen hier stapels houten modellen van huizen. Het is een geweldige uitstalling van wensen en dankbetuigingen. Vroeger werden hier op zondag zelfs de auto's gedoopt door een priester. Difunta Correa wordt door de Argentijnen met meer hartstocht vereerd dan de roomse heiligen van de katholieke kerk.  
 
De landschappen van de Puna
Lama'sDe Puna is het hoogland dat ligt in het noorden van Argentinië (en voor een deel in Chili) tussen het oosten en westen van het Andesgebergte.Het grootste deel van de Puna ligt boven de 4000 meter. Het is een onherbergzaam gebied van vulkanen en zoutmeren. Het is een kaal landschap, dat wordt geteisterd door de koude wind. Er groeien alleen graspollen en er wonen weinig mensen. Het is een soort maanlandschap. Het is verbazingwekkend dat hier nog wel dieren leven. Je vraagt je af waar ze hun voedsel vandaan halen. We zien vooral vicunas, een lama soort.

Begraafplaats bij AntofagastaHet grootste dorp in de Puna is Antofagasta. Zomers wonen hier 1500 mensen en 's winters 500. Antofagasta ligt op 3500 meter hoogte. Vlak voor het dorp zijn een aantal vulkanen. Er liggen grote brokken gestolde lava tot dicht bij de weg. Tussen de stenen zijn kleine zandduinen ontstaan. Even verder passeren we de Laguna van Antofagasta. Er grazen lama's met gekleurde strikjes in hun oren. De rood en geel beschilderde huizen van het plaatsje liggen langs een brede zandstraat. We logeren in een kleine hospedaje. De auto kan vlak voor onze kamer staan op straat. Het appartement heeft alles wat je nodig hebt (keukentje, banos, warme douche en een tafel waaraan je kan werken). We gaan naar het piepkleine toeristenbureau om een excursie te boeken. Het meisje belt met diverse mensen en uiteindelijk wordt er iemand gevonden.

Om 8.30 uur arriveert Eduardo in een 4x4 rode Toyota. Eerst nog even langs de winkel om te foerageren en dan gaan we op pad. We stoppen eerst bij een aantal petrogliefen, voorstellingen van een slang, aap, de rivier etc. Daarna gaan we naar de krater van de vulkaan Galan. Sommigen zeggen  dat de uitbarsting van de vulkaan ruim 60 miljoen jaar geleden de oorzaak is geweest van het uitsterven van de dinosaurussen. Wij hebben hierover onze twijfels. Mogelijk dat de vulkaan tot uitbarsting is gekomen nadat de grote meteoriet (de echte boosdoener) in Mexico was ingeslagen. Dan lijkt er eerder sprake van een kettingreactie en van gelijktijdigheid. Feit blijft dat de krater immens groot is met een diameter van 40 km.
Flamingo'sNa Galan rijden we naar de Laguna Diamant een vandaar naar de Laguna Grande. We passeren onderweg een heet waterbron en lunchen in de luwte van een rots. Er staat hier namelijk een keiharde wind. Volgens Eduardo vriest het 10 graden. De hele dag rijden we door een maanlandschap op ruim 4000 meter hoog. De hoogste pas is 5100 meter. Afhankelijk van de stand van de zon veranderen de bergen van kleur. Zo zagen we de kleur van een berg in de loop van de dag veranderen van groen met donkerrood naar zwart met grijs.In het Laguna Grande zien we duizenden, nee, tienduizenden flamingo's. Het is het uur van het gouden licht. Heel erg mooi.
De volgende dag gaan we weer op stap met Eduardo. We nemen nu een ander circuit. We bezoeken eerst de zandduinen en daarna Campo de Piedra Pomez een bijzonder landschap van tufsteen dat wel wat doet denken aan Capadocie.
 
KleurenprachtDe Laguna Brava bezoeken we met de eigen auto. Het is een hoogtepunt. Heel rustig. Af en toe kwamen we een auto tegen. Eerst zwarte bergen, rotsblokken in schuine lagen opeengestapeld. Daarna vooral rode bergen met in het dal gele begroeiing. Uiteindelijk dan het zoutmeer met een groep flamingo 's. Ook hier weer een keiharde wind die je bijna omver blaast. Op de terugweg mooi avondlicht met prachtige vergezichten het dal in.

Een hachelijke onderneming
Het zoutmeer waar we doorheen moetenHet doel van vandaag is het plaatsje San Antonio de los Cobres, maar dat gaan we niet halen. De dag heeft iets anders voor ons in petto. Van Antofagasta naar San Antonio de los Cobres is het ca 300 kilometer over een gravelweg door een zeer onherbergzaam gebied. Halverwege is een mijn waar o.a lithium wordt gewonnen. Er woont hier geen mens buiten de mijnwerkers die in de mijn werken. De weg loopt op een hoogte van ruim 4000 meter. Er groeit hier behalve gras vrijwel niets. Regelmatig kom je vicunas tegen, de mannetjes vaak alleen, de familie in een groep. Langs de weg zien we soms een heiligdom voor Correa. Bij het Salar de Hombre Muertos is een kleine begraafplaats. Je vraagt je af wie hier zo van God en iedereen verlaten zal liggen.
Weg door het zoutmeerDe weg loopt door het zoutmeer. Het is een hobbelige weg over keien en zoutklonten. Niet fijn rijden, maar nog wel te doen. Halverwege het meer is een afslag. Uit de verte ziet het donkere wegdek er goed uit. Dat blijkt tegen te vallen. Er zitten gaten in de weg van meer dan een halve meter diep. De auto stuitert over de dijk. Het vraagt om stuurmanskunst. Je moet vaart houden maar tegelijkertijd moet je er voor zorgen niet in een gat terecht te komen. Al kreunend en met af en toe een onvertogen woord vorderen we langzaam. Het lijkt wel of we in zware storm op zee zijn. De auto zwiept van links naar rechts en omgekeerd. Alles wordt onverstoorbaar gefilmd door de dashcam (zie de 2 filmpjes). Dan ontwaren we voor ons een personenwagen die ...stil lijkt te staan ??
Inderdaad, de personenauto komt nauwelijks vooruit. We moeten afremmen. Dan gaat het verkeerd en komen onze beide achterwielen in een groot gat terecht. In de personenwagen zitten 3 Argentijnse jongens die al 4 uur bezig zijn om stukje bij beetje verder te komen. Ze vullen de gaten in de weg met stenen, rijden een tiental meter verder en graven de stenen weer op voor het volgende stuk. We proberen om met zijn allen onze auto vooruit te duwen maar de wielen draaien door en we komen alleen maar vaster te zitten.
DSCF1529Er zit niets anders op dan de auto omhoog te krikken en onder de wielen stenen te leggen. Harry vindt opnieuw uit hoe de krik werkt en de auto komt langzaam omhoog. Eerst de rechterkant -zonder grote problemen -,  dan de linkerkant. Dat gaat minder goed. De krik staat scheef en de auto maakt een schuiver. Ook de rechterkant komt hierdoor half op de onderliggende steen te staan. We hebben geen keus en moeten een poging wagen. Vol gas, de auto springt omhoog, maakt een zwieper, maar komt met 4 wielen terecht op een vlak stuk grond. Opgelucht halen we adem. Slalomend langs de gaten, halen we de personenwagen in die wederom stil lijkt te staan. Wat is er aan de hand?
Er is geen oprit naar de nieuwe weg.Van de Argentijnse jongens horen we dat de weg stopt. Zij kunnen niet verder rijden. Een paar meter bij ons vandaan ligt een nieuwe weg, maar er is geen oprit. Het talud is zeker 2 meter hoog. We komen daar nooit op. Vanaf een uur of zes rijden er op de nieuwe weg naast ons auto's langs. Tankwagens, mannen in 4x4 auto's die van of naar  de mijn gaan. Ze zijn begaan met ons maar zien ook geen oplossing. We zullen toch echt terug moeten, er is geen andere optie. Met de Argentijnse jongens spreken we af om de volgende morgen vroeg samen terug te rijden. En dan gebeurt er een klein wonder. Het is al donker als er in de verte 2 koplampen oplichten die ons tegemoet komen op onze eigen baan. Als ze dichterbij komen, zien we 2 auto's 4x4. Ze keren om, wenken ons en wij er met beide auto's achter aan. Onze redders, op weg naar hun werk in de mijn, loodsen ons over het zoutmeer naar een plek waar we een weg op kunnen rijden. Ze hebben er zichtbaar plezier in om ons te helpen. De hele operatie duurt misschien een half uur. Zelf hadden we dit nooit kunnen vinden. We bedanken hen hartelijk en nemen afscheid.
Met de Argentijnse jongens rijden we door om een slaapplek voor de nacht te vinden. De weg is slecht veel ripio (gravel) en wasbord. Het is pikdonker. Het lijkt alsof we door een groot bos rijden en we zien weinig van de omgeving. Wij zijn de enige auto's. We volgen de achterlichten van onze voorganger die er flink de vaart in zet. Het is al tegen middernacht als we een dorpje bereiken. De jongens zoeken hier een hotelletje. Wij rijden nog 15 km verder en overnachten bij een oud station.
Wat een dag maar wat heeft de auto zich goed gehouden! Op de schokbrekers na dan. De achterschokbrekers zijn volledig naar de filistijnen. De voorschokbrekers die we net in Buenos Aires hadden vervangen,verkeren in dubieuze staat.

Wordt vervolgd

Foto’s

8 Reacties

  1. Janneke Timmerarends:
    9 november 2018
    Daar ook dat was een spannend avontuur zeg!
    Maar heel mooi dat er reddende Engelen kwamen.
    Ik wens jullie nog een hele goede reis toe!
    Hartelijke groet van Janneke.
  2. Gerson:
    9 november 2018
    Tjee, wat een spanning en sensatie zeg! Geen fijne plek om echt vast komen te zitten. Was er uberhaupt wel een telefoonmast in de buurt? Gelukkig dat de bevolking zo attent is. Goede reis!
  3. Babs Fitie:
    10 november 2018
    Wat weer een avontuur👍👍👍👍😘
  4. John & Frederiek:
    10 november 2018
    Wederom een geweldig avontuur! Geniet ervan!
  5. Ruud en Jamaliah Welling:
    13 november 2018
    Nogal een spannende weg gevolgd. Ik begrijp nu waarom de schokbreakers het begaven. Jullie wilden niet alles over de rn40?
    Wij zijn nu voor de derde nacht in montevideo. Deze nacht bij een camper bouwer. We denken het probleem van het niet opladen van de huishoud accu eindelijk te hebben gevonden.
  6. Ruud en Jamaliah Welling:
    13 november 2018
    Nogal een spannende weg gevolgd. Ik begrijp nu waarom de schokbreakers het begaven. Jullie wilden niet alles over de rn40?
    Wij zijn nu voor de derde nacht in montevideo. Deze nacht bij een camper bouwer. We denken het probleem van het niet opladen van de huishoud accu eindelijk te hebben gevonden.
  7. Gerard:
    14 november 2018
    Ik heb weer genoten van jullie avonturen. Het leest wederom als een spannend boek. Het moet denkelijk fantastisch gezicht zijn om de melkweg in al zijn grootsheid te kunnen zien. Ps
    Hoe ziet het sterrenbeeld Orion er daar uit? Ik ben er benieuwd naar als je verteld dat de planeten a.h.w in een soort van spiraal staan.
    Pas op voor de poema's (schiet mij de Chinese hond te binnen) en nog buitengewoon veel plezier.
  8. Loes Bandsma:
    14 november 2018
    Wat spannend allemaal! Ik geniet van jullie belevenissen. Zou ik nooit durven! Maar jullie genieten in ieder geval. Veel plezier. Ik zie uit naar jullie vervolgverhalen.