Van Vuurland naar Nederland in 4 etappes

Van Vuurland naar Holland in 4 etappes

Toen we weer eens de reiskriebels kregen, keken we op wereldkaart om te zien welk gebied het verst van Nederland lag. Gerekend naar het Oosten toe is dat Vuurland, het meest zuidelijke puntje van Zuid Amerika. Het leek ons een hele uitdaging om daar in een aantal etappes naar toe te reizen. Of omgekeerd, te beginnen in Vuurland en terug te rijden naar Nederland. We hebben natuurlijk wel twee oceanen over te steken en de auto is geen amfibie. Navraag bij verschillende scheepvaartmaatschappijen leerde dat het goed mogelijk is de auto over de oceanen te transporteren. Er gaat een Roro service van Antwerpen naar Uruguay. En er bestaat ook een soortgelijke verbinding tussen Californië en Japan. Dus in principe is het mogelijk om van Vuurland helemaal terug naar Nederland te rijden.  Bovendien is zo'n Roro dienst handig. Je hoeft je auto niet in een container te stoppen maar hij wordt aan boord gereden (Roll On) en op de plaats van bestemming er af gereden (Roll off). We besloten om de winter op het Noordelijk halfrond te vermijden en boekten een ticket voor de boot uit Antwerpen naar Montevideo met vertrek op 15 september 2017. Verwachte aankomst tijd een maand later. Wij vliegen zelf dan ook een maand later, precies op tijd om de auto 17 oktober in Montevideo op te halen. En daar is het dan lente.

De weken voor vertrek de auto goed onderhanden genomen. En bovendien een extra baardsleutel laten maken omdat we er nog maar één hadden. De extra sleutel zou de eerste week van september klaar zijn. We hoorden echter niets van de sleutelmaker. Navraag leerde dat de sleutel nog niet terug ontvangen was van de fabriek. En dag later opnieuw gebeld. De fabriek meldde dat ze überhaupt geen sleutel ontvangen hadden. Dit begon toch wel wat ongemakkelijk te worden. Sleutelmaker gebeld, maar hij wist ook niet waar de sleutel gebleven kon zijn. Lichte paniek want over een week vertrekt de auto en zonder sleutel gaat dat niet. Gelijk de Mercedes dealer gebeld met de vraag of zij zonder voorbeeld de baardsleutel na konden maken. En dat kon gelukkig op basis van het chassisnummer. Moest wel in Duitsland gebeuren. Maar ze zouden er haast mee maken. En gelukkig, een paar dagen voor vertrek, 2 nieuwe sleutels!! Een hele opluchting. Gelijktijdig belt de sleutelmaker. Hij heeft het origineel teruggevonden. Met het schaamrood op zijn kaken bekende hij dat hij de sleutel vergeten was op te sturen: de sleutel zat nog in zijn tas. We zijn hem niet al te hard gevallen want het bleek dat zijn vader op sterven lag. En per saldo hebben we nu 3 sleutels!

Via internet kunnen we de positie van het schip, de Grande Buenos Aires volgen. Het is een soort pendelboot die allerlei havens aandoet. Nadat de auto in Antwerpen was ingeladen ging het schip naar Hamburg. Toen kregen we de rekening van de verscheping. Maar die klopte niet. De prijs wordt berekend naar kubieke meters. Hoogte en breedte kloppen wel, maar de lengte niet. Op de factuur is deze een meter langer en bovendien is het autotype verkeerd. Wij hebben een Mercedes Sprinter 311, terwijl gefactureerd is voor een Mercedes Sprinter 505. Opeens herinneren we ons dat naast ons in de haven van Antwerpen zo'n grotere Sprinter stond. Het zal toch niet....! Ze zullen toch niet de verkeerde auto hebben ingescheept. Direct de maatschappij opgebeld. Volgens hen is de ingescheepte auto een Sprinter 505. En als dat zo is, dan is dat niet onze auto en staat deze nog op de kade in Antwerpen. De maatschappij belooft om in Hamburg een mannetje het ruim van het schip in te sturen en de auto opnieuw op te meten. We slapen slecht die nacht. Want als het de verkeerde auto is, dan moeten we een maand wachten op de volgende boot, onze vliegtickets aanpassen, etc.  Het zou ons reisschema flink door elkaar gooien. De volgende dag komt het verlossende telefoontje. Het is een zwarte Mercedes Sprinter 311. Een hele opluchting.

Zoals gepland vliegen we half oktober naar Uruguay. Volgens schema zou de boot daar 17 oktober aankomen. Maar hij heeft vertraging. En elke keer dat we kijken heeft hij meer vertraging. Uiteindelijk komt de boot bijna twee weken te laat aan. Wel flink balen. Maar enfin, de auto is in goede staat aangekomen en er zijn geen spullen uitgehaald.

We gaan het de komende maanden behoorlijk druk krijgen. Naast het reizen, het dagboek, de foto's en de filmpjes, zullen we rapportages over onze reis schrijven voor het blad TopCamper. Daarnaast zullen de filmpjes een bepaald thema hebben. In dit geval hebben we een groot logo van Flipje Tiel achter op de auto geplakt om te zien wat voor reacties het mannetje in het verre buitenland ontlokt. In dit blog hebben we al 3 filmpjes geüpload: Flipje gaat op reis, Flipje in Uruguay deel 1 en 2. Als we in april 2018 terugkomen worden ze door Stadtv Tiel uitgezonden.

De reis kan beginnen. Op de kaart van dit blog kun je de precieze route zien voor de eerste etappe. We maken een soort krul vanuit Uruguay, Brazilië, Paraguay, Bolivia, Chili en van daar helemaal naar Vuurland. Dan weer omhoog langs de oostkust van Argentinië, opnieuw Bolivia en dan eindigend in Lima, Peru. Daar laten we de auto staan om een half jaar later de reis te vervolgen naar Noord Amerika.

Uruguay.
De meesten zullen net als wij geen bepaalde voorstelling hebben bij dit land. Het eerste dat opvalt is de jaloersmakende ruimte. Uruguay is ongeveer 7 keer Nederland terwijl er maar 3.5 miljoen mensen wonen. Daarvan wonen 1.5 miljoen in de hoofdstad Montevideo. De hoofdwegen zijn 2-baans, soms 4-baans en geasfalteerd. Zo af en toe een tolpoortje om een klein bedrag te betalen. De overige wegen zijn ongeplaveid maar in goede conditie.  Een groot deel van Uruguay is een voortzetting van de Argentijnse pampa. Licht golvend grasland met overal koeien en schapen. Uruguay heeft de grootste vleesconsumptie per hoofd van de hele wereld. Er staan 16 miljoen koeien in de weilanden: ruim 4 koeien op elke inwoner. Voor vleeseters is Uruguay het voorportaal van het Walhalla. Geweldig grote, malse biefstukken. Je proeft dat de beesten in de wei hebben gestaan.

Omgerekend naar het noordelijk halfrond ligt Uruguay ter hoogte van Florida. Je zou daarom een warm klimaat verwachten. Maar dat is niet altijd het geval. De eerste week woei er een harde koude wind van wel windkracht 6 of 7. Deze wind is een Zuid Amerikaans fenomeen en heet de Pamperos. Op de Atlantische oceaan ligt een lage druk gebied en dit voert koude Antarctische lucht aan over de Pampa duizenden kilometers naar het noorden tot wel in Paraguay en Zuid Brazilië toe. En ook in Uruguay.

Het regelen van de geldzaken ging niet gelijk van een leien dakje. Op de eerste plaats werken onze normale pinkaarten niet. We kunnen wel flappen tappen maar alleen met één creditkaart, de Visa. Mastercard werkt ook niet. Geld halen via de creditcard is best prijzig. De flappen kunnen zowel peso's als Amerikaanse dollars zijn. Het maximale pesos bedrag is 5000 ofwel zo'n 150 euro met 6 euro kosten. Het maximale dollar bedrag is $300 met 10 euro kosten. En daar komen de ongunstige omwisselkoersen nog bij. Allebei behoorlijk onvoordelig. Wat het best werkt is dollars tappen en die lokaal inwisselen tegen pesos. Overigens kun je vrijwel overal in winkels met dollars betalen als je geen pesos hebt. En dat is vaak nodig ook omdat het leven hier vrij duur is. Een cappuccino is al gauw 2.50 euro.
Aan de ander kant is het eten in restaurants niet zo duur en als je een lekkere biefstuk neemt van 3 ons zelfs spotgoedkoop. Daar komt nog een soort bonus bovenop. In Uruguay is de btw 22%. Betaal je nu je hotel, het restaurant of de autohuur met een creditcard dan wordt het btw bedrag door de overheid teruggestort. Dus op je afschrijving gaat eerst het hele bedrag ervan af. Een paar dagen later wordt de btw er weer bijgeschreven.

Uruguay is op het gebied van drugs een buitenbeentje. Er is hier bijvoorbeeld nul tolerantie voor alcoholgebruik in het verkeer. Als je bij wijze van spreken één likeurbonbon eet en je wordt achter het bestuur betrapt dan ben je je rijbewijs kwijt en krijg je een boete van US$500. Dat risico willen we niet nemen. En een wijntje bij het eten is toch wel zo lekker. Vandaar dat we altijd naar de restaurantjes gaan lopen.
Uruguay is momenteel het enige land ter wereld waar marihuana legaal is. Een jongen die ons zijn huisje verhuurde vertelde ons dat, hoewel vrij te verkrijgen, hash ook absoluut niet getolereerd wordt in het verkeer. Hij rookt wel maar alleen 's avonds zodat er de volgende dag geen sporen meer in zijn adem of bloed te vinden zouden zijn bij een eventuele verkeerscontrole. Op zijn werk wordt hij tussen de middag getest op zowel marihuana als alcoholgebruik.

Als we aankomen in Montevideo is het een nationale feestdag: Dag van de Republiek. Iedereen is vrij en de winkels zijn gesloten. Overal zijn de rolluiken naar beneden. Onze eerste indruk: een rommelige stad. Het lijkt qua bebouwing een beetje op België. Alles is aan elkaar, achter elkaar en op elkaar gebouwd. Oude monumentale panden naast foeilelijke nieuwbouw. Veel bouwputten en lege gapende plekken. Op straat is weinig te doen. Met moeite vinden we 's avonds een restaurantje dat open is.
De baas van ons hotel blijkt van Nederlandse afkomst. Zijn vader voer op de grote vaart en is nadat hij hier een meisje ontmoette in Uruguay blijven hangen. Keis dankt zijn naam aan zijn Uruguayaanse moeder. Eigenlijk heet hij Kees (Wijma), maar zijn moeder vond Keis wat Spaanser klinken. Keis heeft 15 jaar in Rotterdam gewoond. Onlangs is hij met zijn kinderen naar Nederland geweest, ook naar Rotterdam. Hij vond Nederland heel mooi. Wij kunnen het Nederlands van Keis goed verstaan, maar hij had in Nederland moeite met de taal. Vooral de jongere mensen kon hij soms moeilijk begrijpen.Veel nieuwe woorden. Zijn kinderen vonden België overigens veel leuker dan Nederland. Niet allemaal hetzelfde, meer variatie, meer als Uruguay.

Montevideo is een stad met veel groen. Hoge bomen en parken. Hoe beter we kijken hoe meer we zien. Vooral moet je veel omhoog kijken. Fraaie gevels, versierd met ornamenten, gietijzeren balkons, beeldhouwwerk, artdeco stijl. Gebouwen uit de tijd dat de Spanjaarden hier de dienst uitmaakten. Op zaterdag is het een gezellige boel in de stad: veel muziek en op straat wordt de tango gedanst.
We slenteren richting Ciudad Vieja (de oude stad). Ook hier veel gebouwen uit de Spaanse tijd. Palacio Tarango, in 1910 gebouwd door de broers Tarango kan je van binnen bezichtigen. Het geeft een aardig kijkje in het leven van rijke mensen uit die tijd. Ze hadden al een soort centrale verwarming, we zien een mooie statige trap met rode loper, op de vloer ligt een kleed met een kopie van de "Overgave van Breda"  geschilderd door Velazques. Aan de muur ontwaren we zelfs een echte Goya. De entree van het Palacio is gratis. Later merken we dat dit vaker het geval is in Uruguay, dat je niet hoeft te betalen voor bezienswaardigheden. Het komt sympathiek over.

Een museum waar we wel iets voor moeten betalen - we doen dit graag - is het Andes museum. Het gaat over het vliegtuig dat in 1972 neerstortte in het Andesgebergtes met aan boord het nationale rugbyteam van Uruguay. Van de 45 inzittenden overleefden slechts 14 het. Het verhaal is inmiddels bekend, er is een film over gemaakt "de Overlevers". De omstandigheden waren extreem, temperaturen beneden de 30 graden onder nul, geen water en nauwelijks voedsel. De levenden aten de lichamen van de doden op. We zien de resten van de zelfgemaakte slaapzak, het apparaat waarmee sneeuw werd ontdooid, (dunne) jassen tegen de kou, en nog veel meer attributen die getuigen van deze ramp. Na 72 dagen werden ze gevonden. In een documentaire met enkele van de overlevenden zegt een vrouw: Ik schrok toen ze verdwenen waren, maar ik schrok nog meer toen ik hoorde dat ze het hadden overleefd. De Noor die het museum runt, geeft ons nog even een persoonlijke toelichting als hij merkt dat we uit Nederland komen. Hij vertelt dat de Nederlandse paragnost Croiset is geraadpleegd toen het vliegtuig verdween. Croiset zag een worm en hij gaf aan dat een ander dan de piloot het vliegtuig had bestuurd. Achteraf kun je inderdaad in de vorm van het gecrashte vliegtuig een soort wormachtig wezen ontwaren en achteaf bleek ook dat de copiloot het vliegtuig bestuurde. Na de crash heeft KLM de kleuren van de vliegtuigen aangepast: van wit naar wit-blauw, beter herkenbaar in de sneeuw.

Voor de liefhebber van geschiedenis nog een mooi verhaal: In Montevideo heeft aan het begin van de 2e wereldoorlog een heldhaftige zeeslag plaatsgevonden tussen 3 Engelse schepen en een Duitse kruiser. De held was dit keer de Duitser die de levens van mensen hoger stelde dan de nazi retoriek. Zie wiki (Von Langsdorf, Graf von Spee).

Gisteren hoorden we dat de auto waarschijnlijk pas maandag 23 oktober of dinsdag 24 oktober aan zal komen. Daarom hebben we voor de komende 5 dagen een auto gehuurd om een rondtocht te maken. We rijden oostwaarts richting Punto del Diable. Dit is een plaatsje aan de kust met mooie stranden. Ongeveer 300 km rijden. Het is rustig op de weg. We rijden door een glooiend landschap.
Waar we echt even aan moeten wennen op de eerste rijdag is aan het feit dat de zon 's middags niet in het Zuiden maar in het Noorden staat. Automatisch orienteer je je tijdens het rijden op de (Nederlandse) stand van zon. En soms voel je je dan gedesorienteerd, alsof je de verkeerde kant op rijdt. Totdat je beseft dat je Noord en Zuid bij de richtingbepaling moet omdraaien.

Punta del Diablo heeft een mooi, breed strand met grote keien basalt, groen zeewier. Een vrouw verzamelt het in een emmertje. In de verte zien we het dorp liggen. De meeste huizen in het dorp zijn van hout, soms vervallen en scheefstaand door de harde wind. We zien veel strooien daken. Het is een ratjetoe van bouwsels. Oud en nieuw door elkaar. De straten zijn onverhard met diepe gaten en geulen. Mannen en vrouwen zijn druk in de weer. Er worden voorbereidingen gedaan voor het komend seizoen. We drinken een kop koffie bij één van de tentjes. We hebben geen pesos meer en vragen of we dollars kunnen wisselen. Als  we een biljet van 100 dollar laten zien, wuift de man het weg. "Laat maar zitten". Hij heeft zijn kassa nog niet geinstalleerd en zoveel geld heeft hij niet terug.

Via Paloma rijden we naar Aguas Dulces (ongeveer 100 km). Paloma is een vriendelijk kustplaatsje met een groot strand. Zomers is het hier afgeladen vol, nu nog heel rustig. In het enige restaurant dat open is willen we een broodje eten. Marleen bestelt bocadillos (= sandwiches). De vrouw vraagt of we miniatures willen. Dat lijkt ons wel wat. Even later wordt ons een groot bord gepaneerde ballen voorgezet. Het blijken miniatures de pescados te zijn, gepaneerde en gefrituurde stukken vis. Dat was niet de bedoeling en heel lekker vinden we het ook niet.
Het landschap bij Aguas Dulces is apart. We zien koeien en schapen grazen tussen de palmen. Verder hele hoge bomen met alleen in de top bladeren. Ze staan in het gelid waardoor het net lijkt of er aan de horizon een soort gordijn hangt. Ook zien we bomen, een soort plantanen die doen denken aan broccoli of bimi. Hoge stammen met uitwaaierende kruinen. Er staat ook nu weer een keiharde wind. Het lukt nauwelijks om je fototoestel stil te houden.
Het dorp waar we logeren is zo goed als uitgestorven. De restaurants zijn gesloten. Er is een klein winkeltje waar we kaas, brood en wijn halen. Achteraf toch maar goed dat we vanmiddag die vieze visballen hebben gegeten. Hier horen we dat de boot nog meer vertraging heeft. We verlengen de huurperiode van de huurauto met nog eens drie dagen.

Vandaag bezoeken we het natuurpark Cabo Polonia. Hier leeft de grootste zeeleeuwenkolonie van Zuid Amerika. Met een soort truck rijden we het park in. Eerst over een zandpad en later over het strand. De zeeleeuwen liggen op een rotspartij dicht bij het strand. Ze glibberen voortdurend heen en weer, af en toe richten ze zich op met de kop in de wind. Ze lijken zich weinig van ons aan te trekken. Vanaf de vuurtoren hebben we een mooi overzicht van het spektakel.

Door het binnenland naar Minas, een plaatsje in een heuvelachtig gebied. Uruguay is een vlak land, zoals Nederland, maar rond Minas is het landschap wat meer geaccidenteerd. De weg is hier slechter dan aan de kust, maar nog altijd goed te doen. Hier geen tol. Meer bebouwing, boerderijen en bewerkt land, we herkennen vooral de mais. Veel koeien en schapen. Af en toe zien we een gaucho op zijn paard. Gieren (niet al te groot) peuzelen aan de vele dode diertjes die op de weg liggen. Als de auto eraan komt, gaan ze er snel vandoor om later weer terug te vliegen. In het nationaal park Salto de Penitente waar we een waterval bezoeken, lezen we dat er gieren zijn met zwarte, rode en gele kop. Wij hebben alleen de zwarte gezien.  Minas is een gezellig plaatsje. Ons hotel is in het centrum vlak bij de Plaza met hoge bomen en bankjes. Geprobeerd om sneaky met de grote zoom een foto te maken van iemand die mate drinkt, maar het lukt niet goed om de kenmerkende houding te treffen. De mate drinker draagt onder de linkerarm een thermosfles (met heet water). In de rechterhand heeft hij of zij een kom gevuld met een prutje. De warme vloeistof wordt met een rietje uit de kom gezogen. Mate is hier een populaire drank die al wandelend of lopend op straat wordt gedronken. Het is een soort kruidenthee in veel verschillende varianten. De gretigheid waarmee gedronken wordt, doet vermoeden dat het spul verslavend is. Wij hebben het nog niet gedronken, maar gaan dat nog zeker doen.   

Naar Colonia del Sacromento. Dit stadje ligt aan de Rio del Plato tegenover Buenos Aires (Argentinië). Het is de oudste stad van Uruguay, in 1680 gesticht door de Portugezen. Later werd het ingenomen door de Spanjaarden die Buenos Aires in bezit hadden. In de jaren daarna was er wisselend gezag. Het plaatsje staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. Het oorspronkelijke  Portugese deel heeft een ongestructureerd stratenplan, tegenover de bredere calles aangelegd door de Spanjaarden.  We slenteren wat rond: de Faro (de oude vuurtoren), straten met kinderkopjes, oude auto's, oude gebouwen, poortjes, de nieuw aangelegde Ramblas. De musea zijn gesloten.
We nemen de bus naar de Plaza del Torres. Gebouwd rond 1900. Staat een paar km buiten het stadje. Bedoeld voor stierengevechten. Maar omdat deze sport nu bij wet verboden is, staat hij er vervallen bij. De bouwer heeft even verder ook een hippodroom en casino neer gezet. De laatste vooral bedoeld voor mensen uit Buenos Aires om eens lekker te gokken. Maar een grote belastingaanslag heeft ook dit gebouw doen sluiten. Alleen het hippodroom is nog open. Wel relaxt sfeertje.

Terug in Montevideo horen we dat we pas maandag of als het tegen zit dinsdag de auto kunnen ophalen. De boot komt vrijdagavond aan en kennelijk wordt er in het weekend niet gewerkt. Zaterdagochtend via de zonnige Ramblas naar de haven gewandeld. De grote vraag: is de auto echt aangekomen? We mogen zonder probleem het terrein betreden, zonder helm of hesje. Na enig zoeken vinden we de auto ergens op het haven terrein. De boot, de Grand Buenos Aires ligt nog aan de kade en is bezig met het lossen van containers.
In opperbeste stemming keren we terug.

Maandag 30 oktober.
Na steeds maar uitstel (inmiddels zitten we hier al 2 weken) kunnen we vandaag de auto halen. Benieuwd hoe hij er van binnen uitziet en of alles er nog inzit. Om stipt 10 uur zijn we bij het kantoor van de scheepvaartmaatschappij om een stempel te krijgen op ons laaddocument. Daarna op weg naar de papierenregelaar, Eduardo Kessler. Hij neemt de benodigde documenten en maakt kopieën. Om 2 uur moeten we terugkomen. Dan gaan we naar de haven. "Una grande manifestacion"  zegt Eduardo. We slenteren wat door de stad, drinken op het plein een cappucino. We zijn blij en ervaren een gevoel van vrijheid. Nu gaat het er van komen. Is het niet vandaag dan morgen. Dan kunnen we eindelijk op pad. En ja hoor, om een uur of 5 rijden we met de auto de haven uit. De douane deed niet moeilijk. We moesten wel veel wachten. Waarop, waarom, dat is niet duidelijk. Maar de auto is er en vanaf morgen begint de reis dan echt.