Einde van de reis

28 november 2021 - Tiel, Nederland

Beste allemaal,

Na een lange pauze is dit het laatste blog van onze reis door het Amerikaanse continent die vier jaar geleden begonnen is.  In vier etappes hebben we het werelddeel verkend.
Etappe 1. In september 2017 stuurden we de auto naar Uruguay. Van daaruit reisden we door de Andes en de uitgestrekte pampa’s van Argentinië naar Vuurland, het zuidelijkste puntje van de bewoonde wereld.
Etappe 2. In het daarop volgende jaar ging het noordwaarts,  door de Andes en de Alt Plano, door Peru met zijn interessante Inca verleden, langs de boulevard der vulkanen in Ecuador om te eindigen in Cartagena, Colombia. Omdat er geen landverbinding is met Midden-Amerika werd de auto op de boot gezet naar Panama.
Etappe3.  In 2019 zetten we de reis vanuit Panama voort naar het Noorden. In vier maanden tijd reisden we door Midden-Amerika en  Mexico  naar Los Angeles in de VS. Iets eerder dan gepland moesten we eind maart 2020 de VS hals over kop verlaten. Het was één van de laatste vluchten van de KLM voordat, vanwege de corona toestand, de lijnvluchten werden gestaakt. 
Etappe 4. En nu, afgelopen augustus 2021 en anderhalf jaar later, zijn we via een omweg naar de VS terug gevlogen en hebben de auto opgehaald. Deze laatste etappe ging van de westkust (Los Angeles) naar de oostkust (Halifax, Canada)

20210808naamloos9418-220210813naamloos943320210813naamloos9452

Begin juli 2021 boeken we een enkeltje naar Los Angeles.  Vertrek 1 augustus. De verwachting bestond dat de VS het inreisverbod voor reizigers van uit Schengen landen en dus vanuit  Nederland dan zou hebben opgeheven.  Dit bleek echter niet het geval. Gelukkig konden we omboeken naar Curaçao. Daar 14 dagen gebleven en vervolgens via Miami naar Los Angeles gevlogen. In totaal zijn we in deze twee weken 3 keer getest op het Corona virus. En dat stelt verder niets voor maar is wel enigszins stressvol.  Want als je wat hebt opgelopen dan vallen al je reisplannen in duigen met alle rompslomp van dien.

IMG-20210817-WA0000IMG-20210817-WA000220210818_111743

De dag na aankomst in L.A. gaan we direct naar het parkeerterrein.  Het is een treurig gezicht. De auto staat weggestopt in een hoekje, ontzettend smerig en met een lekke achterband.  De motor wil niet starten. De accu heeft de geest gegeven. En ook de huishoudaccu’s zijn leeg en mogelijk ook kapot. De moed zinkt ons in de schoenen. We kennen hier heg noch steg. Omdat het een Europese auto is zijn de onderdelen ook maar niet zo direct te krijgen. Gelukkig krijgen we hulp. En aan het eind van de dag is de auto rijklaar en rijden we naar een plekje op een ander parkeerterrein waar water en elektriciteit is. Met het water fatsoeneren we de binnen- en buitenkant. Met de elektriciteit laden we de huishoudaccu’s die zich redelijk lijken te herstellen.
Onze route gaat van Los Angeles in het Westen naar Halifax in het Oosten, een afstand van een dikke 9000 km, dwars over het continent.  Wanneer we starten is het half augustus. Met het oog op de naderende winter willen we begin oktober in Halifax aankomen. We hebben in totaal dus een dikke zes weken. We besluiten een route te nemen waarbij we zoveel mogelijk Nationale Parken kunnen bezoeken.  

20210821naamloos951920210820naamloos948620210821naamloos9501-bewerkt

Van Los Angeles  rijden we via Las Vegas naar het eerste Nationale Park in Utah genaamd Zion. Het is er best druk. Geen Europeanen, vooral Amerikanen. Vrijwel alle bezoek richt zich op een smalle kloof waardoor een riviertje stroomt.  Je kunt er door de rivierbedding een eindje stroomopwaarts lopen.  We verlaten de kloof en rijden westwaarts. Het landschap wordt van een adembenemende schoonheid. Grillige rotsformaties, spectaculaire kleuren. De weg is goed en je ziet zo af en toe een auto. En dat is wat ons de verdere reis blijft opvallen: vaak druk op de plekjes die als hoogtepunt   staan vermeld. Maar rij je even verder dan wordt het heel rustig en is de omgeving vaak even fraai of zelfs mooier. 

20210823naamloos961820210823_13154520210823naamloos9584-2

Vanuit Zion heb je een aansluiting op de zogenaamde Scenic Byway 12. Deze weg is 200 km lang en rijgt meerdere Nationale Parken, zoals Bryce en Capitol Reef, aan één.  Ook daar grote verschillen. Het Bryce park is druk en deels auto vrij. Het vervoer is met bussen die je op verschillende plaatsen kunnen oppikken en afzetten. De weg naar Capitol Reef is daarentegen heel rustig en gaat over een smalle kam met links en rechts diepe afgronden. Naast deze Nationale Parken liggen er nog tal van andere juweeltje langs deze weg. Zo heb je ook de State Parks die in dit geval vallen onder de staat Utah. De eerste die we bezoeken is Kodachome. Zoals de naam al doet vermoeden is dit een park met rotsen en afzettingen in fantastische kleuren. Vreemde formaties steken als schoorstenen in de lucht. Even verderop ligt een ander State Park, Goblin. Het ligt verscholen in de woestijn en is gevormd door afzettingsgesteente.  De lagen hiervan zijn verschillend geërodeerd waardoor formaties zijn ontstaan met fantastische, ronde vormen op stelen. Naast deze parken is er nog veel moois te zien langs route 12. Het zijn naamloze , onbekende plekjes maar zeer de moeite waard.

20210824_18532820210825naamloos972320210825naamloos9715

De VS is echt een land van kampeerders. Je hebt er natuurlijk de RV-parken waar joekels van kampeerbussen op staan. Wel met alle faciliteiten maar niet echt gezellig. Onze auto was daar een dwerg tussen  reuzen en trok als zodanig veel bekijks. Veel aardiger zijn de campings in de parken. Lekker ruim, meestal onder de bomen en met een kist waarin je voedsel kunt opbergen buiten het bereik van de alom aanwezige beren. Maar het leukst was het toch altijd om vrij te kamperen. En dat kan in drie varianten. Zo heb je aangewezen plekken op publiek land waar je mag staan zonder enige faciliteit als water of toilet. Iets ‘luxer’ zijn de aangewezen plekken die vallen onder BLM, het Bureau of Land Management. Daar is een rudimentaire maar adequate sanitaire voorziening. En tot slot het ‘boondocken’. Er zijn geen faciliteiten en het is onbekend op wiens grond je staat.

20210825_15003220210825naamloos9762-bewerkt

Het laatste Nationaal Park dat we bezoeken in deze streek is The Arches. Het ligt iets van route 12 af. Het is beroemd vanwege zijn boogformaties.  De volgende parken die op ons lijstje staan zijn Teton en Yellowstone in Wyoming. Deze liggen zo’n 900 km noordelijker.  Na een nachtje boondocking gaan we ’s ochtends vroeg op pad en slaan we af naar de Interstate 70 richting Salt Lake City. Het is een prima autoweg.  Je mag er 80 mijl rijden of wel 128 km. Het grote verschil met Europese snelwegen is dat ook vrachtwagens zo hard mogen rijden. We zetten de cruise control op 100 km. In principe is dat ontspannen rijden. Toch is dat hier niet zo omdat je constant links en rechts wordt ingehaald door zware snelheidsmonsters.
We zijn amper op de snelweg of we krijgen links achter een klapband.  Een heel geratel van metaal op asfalt.  Dat is toch wel flink schrikken. De auto wordt op de vluchtstrook gezet. Nadere inspectie toont dat de band daadwerkelijk is ontploft. Het rubber ligt in rafels. We zetten de gevaren driehoek uit, doen de knipperlichten aan en hullen ons in gele hesjes. We hebben een reserve band maar besluiten om de band niet zelf te verwisselen. Veel te gevaarlijk. Omdat de schade links is moet je precies aan de kant van het verkeer werken.  En daar razen die vrachtwagens met een vaart van 130 km op een meter afstand langs je heen. We bellen de Amerikaanse ANWB. Daar komen we niet verder mee. Dan bellen we een garagebedrijf. Die willen wel helpen maar ze kunnen er pas over drie uur zijn. Dat moet dan maar. 

IMG-20210826-WA0010IMG-20210826-WA0008IMG-20210826-WA0009

We hebben ons al verzoend met een paar uur wachten als achter ons een politie auto stopt. Een vriendelijke agent stapt uit en vraagt of hij ons kan helpen. Hij is keurig in uniform met een messcherpe vouw in de pantalon. Het pistool zit in de holster van zijn riem. Met daarnaast een walkietalkie en een paar rinkelende handboeien. Hij ziet de schade en zegt: ‘Ik kan de band wel omwisselen. Ik heb daarvoor alle spullen bij me.’ Natuurlijk accepteren we dit aanbod met beide handen. Terwijl hij zijn spullen pakt arriveert een tweede politieauto.  Deze auto wordt zo neergezet dat alle verkeer naar de linker rijstrook moet uitwijken. De baan direct naast onze auto is nu vrij. De heren gaan aan de slag en in een mum van tijd is het wiel verwisseld.  En ze doen het zeer professioneel. Afgezien van wat stof rond de knieën is hun uniform na de klus nog onberispelijk.

We bedanken de agenten hartelijk en nemen de eerste de beste afslag om een nieuwe band te kopen. We vinden een garage die precies nog zo’n soort band op voorraad heeft. Terwijl we wachten totdat de monteur klaar is met omwisselen, komt de man naar ons toe. ‘Ik weet wat de oorzaak is van de klapband’ zegt hij. ‘Het is het ventiel dat gesprongen is. ‘ Hij laat ons het ventiel zien. Het is volledig geërodeerd. We vertellen dat de auto de laatste anderhalf jaar in weer en wind heeft stil gestaan.  Hij knikt en zegt ‘ja, zoiets kan dan gebeuren’.  Ook de andere ventielen blijken aangetast. We laten ze allemaal vervangen.

20210828_10222020210828_10344820210828_150433

We rijden verder naar Salt Lake City, de hoofdstad der Mormonen. Mormonen vormen een religieuze sekte. Voluit noemen ze zich: leden van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. We blijven er een paar dagen en bezoeken de tempel. Jonge vrouwen in lange rokken met het boek van Mormon in de hand kijken je verlangend aan. Ze willen je graag bekeren maar ze zullen niet zelf het initiatief nemen. En dat vinden we wel goed zo.

20210901vs,canada998720210901naamloos995820210831naamloos9882

Via de staten Idaho en Wyoming reizen we naar Teton en Yellowstone, prachtige maar druk bezochte parken. Met name Yellowstone is beroemd om zijn vulkanische activiteiten: spuitende geisers en zwavelhoudend water dat uit de grond opwelt. Als het water meertjes vormt, kleuren de randen in de meest verrassende tinten. Maar de hoofdkleur is geel. Vandaar de naam. Van bijzondere allure is de diepe kloof waardoor de rivier de Yellowstone stroomt. Je kunt de kloof van bovenaf bekijken. Dit is ook bisonland. We hebben heel wat bisons gezien.

20210905vs,canada014620210903_18120820210905vs,canada0150

Yellowstone ligt al vrij dicht tegen de Canadese grens aan.  We willen niet verder noordelijk reizen want we hebben het vizier op de Niagara watervallen gericht. Deze liggen op ongeveer dezelfde hoogte als Yellowstone alleen drie duizend kilometer naar het Oosten. De rit voert ons door 3 staten: Zuid Dakota, Minnesota en Wisconsin.  De wegen zijn prima. Het is vrij vlak land. John Steinbeck beschrijft in zijn boek Reizen met Charley de grote stofstormen die na het binnenhalen van de oogst konden opsteken. Dit ten gevolge van de monocultuur. Nu is de begroeiing veel diverser en lijkt het erosieprobleem onder controle.  Op dit traject is het enige Nationale Park de Bad Lands in Zuid Dakota. Het is een plateau waar weer en wind grillige vormen hebben gebeeldhouwd in de zachte ondergrond. Vlakbij ligt het stadje Wall Drug. De recente film Nomadland, over een vrouw die na de dood van haar man gaat reizen met een camper, is in deze omgeving opgenomen.

In Wisconsin steken we Lake Michigan over. Er is een antieke boot, The Badger, die eens per dag de vier uur durende oversteek maakt.  En dan lijkt het net of je Nederland binnenkomt.  De kust heeft een duinenrij met daarachter vlak boerenland, er zijn plaatsen met Nederlandse namen (Drenthe, Zeeland) en veel bewoners zijn van Nederlandse komaf.  Vooral bewoners die na de oorlog op jeugdige leeftijd zijn geëmigreerd, spreken nog prima Nederlands. Met onze Nederlandse nummerplaat worden we heel vaak aangesproken voor een praatje. In de hoofdstad Grand Rapids rijden we naar het vliegveld voor een PCR-test. We hebben een negatieve uitslag nodig om Canada binnen te komen. Een dag later krijgen we het resultaat per mail: geen Corona.

We rijden Canada binnen bij Port Huron. Het is een grote grenspost maar er is nauwelijks verkeer. We hadden gehoord dat tabak en alcohol nogal prijzig zijn in Canada. Er is daarom ruimhartig ingeslagen. Misschien iets te ruimhartig in de ogen van een ijverige douanier. Er is slechts één auto voor ons. Als we de bus achter deze auto zetten, komt een vrouwenhoofd uit het raampje van het kantoortje en zegt op barse toon dat we een stuk naar achteren moeten en pas mogen doorrijden als ze klaar is met onze voorganger.  Nou, dat begint dus goed. We doen wat ze zegt en wachten gedwee op onze beurt. Als de auto voor ons weg is krijgen we een seintje om door te rijden. We overhandigen de paspoorten aan een nors kijkende vrouw van een jaar of veertig. Maar als ze ziet dat we uit Nederland komen, draait ze om als een blad aan de boom. Ze is ook van Nederlandse afkomst en haar meisjes naam is Van Arkel. Maar geboren en getogen in Canada. Ja, ze is ook getrouwd. Met een Fransoos uit Québec.  Maar dat huwelijk was helemaal niets. Ze gaat van hem scheiden. Ze heeft nu een nieuwe vriend. Ook van Nederlandse afkomst. Uit Groningen en hij heet Wieringa. Kortom, binnen vijf minuten hadden we al een aardig idee van haar levensloop en toekomstplannen. Als we klaar zijn met de papieren nadert een andere douanier de auto om deze van binnen te inspecteren.  Ze spreekt deze douanier aan en zegt dat we toeristen zijn op doorreis naar de haven van Halifax. We hoeven niet gecontroleerd te worden. De vrouw wenst ons vervolgens goede reis en zwaait ons uit. Dit was één van onze snelste en leukste grensovergangen.

Canada en de VS hebben veel gemeen maar er zijn ook grote verschillen. Dat merk je al direct als je de grens over bent. In de VS is het wegverkeer zeer gedisciplineerd. Men houdt zich netjes aan de snelheidslimieten. In Canada houdt vrijwel niemand zich aan de maximum snelheid. Deze is op de meeste snelwegen 100km. Maar iedereen suist je voorbij ondanks de borden die aangeven dat je een boete krijgt van $10.000 bij 50 km of meer te hard rijden. Omgekeerd is het dragen van mondkapjes in Canada heel strikt geregeld. Vrijwel iedereen houdt zich er aan. In de VS daarentegen is de mondkapjes moraal veel lager.  

20210913vs,canada020220210922vs,canada031120210919vs,canada0262

Via de Niagara watervallen rijden we om Lake Ontario heen. Het is een zeer dicht bevolkt gebied. Hoewel Canada op Rusland na het grootste land ter wereld is, zitten de bewoners hier allemaal op een kluitje. Net als in Michigan vind je hier ook veel mensen van Nederlands komaf. Omdat we toch een beetje haast hebben rijden we snel door naar Québec, het Franstalige deel van Canada, dat een kilometer of 1000 naar het Oosten ligt. Québec is één van de eerste Europese nederzettingen in Noord Amerika. Québec is echt anders dan de rest van Canada. Je waant je in Frankrijk. De Franse cultuur wordt hier gekoesterd. Niet alleen op het gebied van taal en kunst, ook op culinair gebied zie je de Franse invloed. Er zijn veel restaurantjes waar je heerlijk kunt eten met een glaasje wijn erbij. Maar zoals gezegd zijn alcoholische dranken hier nogal prijzig. En een schenkvergunning voor een restaurant schijnt helemaal duur te zijn en wordt daarom vaak niet aangevraagd.  Bij veel restaurants zie je daarom een bordje waar op staat dat je je eigen wijn mag meenemen.

20210916vs,canada021920210918vs,canada0257

Québec zelf is een ommuurde stad gelegen op een heuvel pal aan de Saint Laurent rivier. Deze rivier is de afwatering van de vijf grote meren. De stad wordt gedomineerd door een indrukwekkend hotel gebouwd in de stijl van een oude burcht. We blijven er een paar dagen en rijden dan langs de noord oever verder naar het oosten. De rivier verbreedt zich en wordt zo breed dat je de overkant nauwelijks kunt zien. Omdat de rivier in de Atlantische Oceaan uitmondt kunnen vissen vrijelijk van zout naar zoet water en andersom zwemmen.  En ook walvissen. We overnachten op een camping direct aan het water. Langs de rotsachtige oever zitten mensen op klapstoeltjes met de verrekijker in de hand. Om de paar minuten hoor je een soort gebries. Het zijn de walvissen die boven komen om lucht te happen. Ook wij installeren ons op de oever en genieten van het spektakel.

20210922vs,canada030020211001vs,canada037620211002vs,canada0381

Van Québec naar Halifax is het nog  duizend kilometer. We reizen door het ruige en dunbevolkte gebied van de Gaspé naar Nova Scotia. Daar krijgen we bericht dat de boot in aantocht is. Begin oktober brengen we de camper naar de haven van Halifax en vliegen we terug naar Nederland. Eind oktober halen we hem op uit de haven van Antwerpen. Na 4 jaar en 1 maand is de auto weer terug op vertrouwde bodem. Einde van een etappe reis waarin we in totaal 80.000 kilometer hebben afgelegd. 

In deze tijden van Corona kijken we met enige weemoed terug op al onze avonturen. Wie weet komt er ooit nog een vervolg.

Marleen en Harry
 

Foto’s

8 Reacties

  1. Els Hinderink:
    28 november 2021
    Mooi verhaal Marleen, wat een avonturen. Sterkte met wennen in Nederland, hartelijke groet Els Hinderink.
  2. Thijs Leenders:
    28 november 2021
    Hoi Harry & Marleen, we hebben elkaar net gemist. Wij zijn 16 Nov naar de VS gevlogen, tot na de kerst blijven we bij family en vrienden en vliegen dan door naar onze truck die sinds April 8 2020 in Cusco staat. Wij zijn benieuwd hoe alles eruit ziet.
  3. Marion van Dijk:
    28 november 2021
    Hoi Marleen ik vond het heel leuk om je reis avonturen te lezen. Het zal wel even wennen zijn nu in Nederland.
  4. Monique Kragten:
    28 november 2021
    Hallo Harry en Marleen,
    Wat een schitterende reis en wat een prachtige foto’s. Fijn dat alles , zonder uiteindelijk al te veel problemen, goed is afgelopen en jullie weer gezond en wel thuis te zien!
  5. Henny Fitié:
    28 november 2021
    Het is heerlijk om jullie verhaal weer te lezen, jammer dat we misschien lang moeten wachten op het vervolg!!
    Voordeel is dat we elkaar vaker kunnen zien😘
  6. Menno:
    28 november 2021
    Hoi Harry en Marleen,
    Wat een avontuur weer! Ik ging ooit met Frank van Mastrigt (Marleen zal hem zich nog wel herinneren, een Amerikaan wiens ouders naar Grand Rapids waren geëmigreerd) in ons tweede studiejaar tijdens de zomervakantie naar Las Vegas. Frank verdiende daar zijn studiejaar in Leiden met (dit keer) huizen verven en ik ging mee en hoefde alleen mijn reis terug te verdienen. Las Vegas is natuurlijk een bizarre stad. Totaal kunstmatig. Maar van daaruit gingen we ook naar Zion park, Rocky Mountains en zelfs een uitstap naar Mexico. Op de terugweg ook naar de Niagara watervallen. Maar daar werd mijn paspoort gestolen en kon ik niet terug de grens over. Om een lang verhaal kort te maken lukte het ons via een andere grensovergang toch weer terug de US in te komen. Het papier van de weigering vond ik laatst toevallig terug omdat ik onlangs ben verhuisd en ik ga het inlijsten!
  7. Babs Fitie:
    28 november 2021
    Heerlijk weer om jullie verhaal te lezen!!!!!
  8. Ed Maan:
    11 december 2021
    Geweldig Marleen en Harry!
    Weer een prachtig verhaal met mooie foto’s en een geweldige sfeertekening met een vleugje nostalgie.
    Erg knap hoe jullie alle mogelijkheden hebben opgelost of omzeild! Het was in mijn ogen toch ook niet een reis zonder risico’s.
    Leuk dat jullie weer terug zijn. Tot gauw, al of niet op de boot, die nu hoog en droog op de kant staat
    Ed